Zack and Miri Make a Porno (2008)

Το ότι ο καρτουνίστας Kevin Smith είναι από τους πιο ιδιόρρυθμους, αγενείς και ταυτόχρονα απολαυστικούς σκηνοθέτες της εποχής μας, το ξέραμε. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν ότι ήρθε η ώρα να αλλάξει ρότα και να μας παρουσιάσει το νέο του σκηνοθετικό πρόσωπο και το νέο του “καλλιτεχνικό” στόχο. Και τι εννοώ όταν λέω το νέο του “καλλιτεχνικό” στόχο?

Μέσω των προηγούμενων ταινιών του μπορούσαμε να δούμε έναν σκηνοθέτη καυστικό (Clerks), αυθάδη (Dogma), με εσωστρεφείς χαρακτήρες που όμως δεν δίσταζαν ούτε στο ελάχιστο να πούνε τα πράγματα με το όνομά τους (Chasing Amy). Οι ταινίες του πάντα χαρακτηρίζονταν ως ένα περίεργο μείγμα χιούμορ, ρομαντισμού, κυνισμού και χυδαιότητας, που για κάποιους ήταν εντελώς ανούσιο, προσβλητικό και μικροπρεπές, για κάποιους άλλους άκρως διασκεδαστικό και υπέρ-επιτυχημένο.

Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα είναι η προσπάθεια που καταβάλλει τον τελευταίο καιρό να κάνει το όνομά του ευθέως αναγνωρίσιμο και περισσότερο εμπορικό. Η εξυπνάδα του δε, και η ικανότητα του να παρουσιάζεται (ελάχιστα) διαφοροποιημένος από το παρελθόν, ίσως να είναι ικανά να τον κάνουν κάποια στιγμή να πραγματοποιήσει το νέο του αυτό στόχο.

Στο δια ταύτα τώρα• η ταινία διαθέτει το γνωστό κάφρικο στιλ και στο ίδιο μοτίβο κινούνται τόσο ο Zack και η Miri, όσο και οι (πολλοί) παρελκόμενοι χαρακτήρες, χωρίς να μασάνε τα (πολλά) λόγια τους (The f-word is said 229 times). Ζούνε σε έναν δικό τους κόσμο και αντιμετωπίζουν το σήμερα με έναν δικό τους ρεαλιστικό τρόπο, σε ένα ημι-σουρεαλιστικό σενάριο όπου τίποτα δεν παίρνεται στα σοβαρά και όλα είναι φιλτραρισμένα με το πολύ εύστοχο χιούμορ του δημιουργού. Πολλές και οι σινεφιλικές αναφορές καθώς και μια διάχυτη πορνοδιάθεση, η οποία, ως γνωστόν, πάντα εξιτάρει τον θεατή (έχει πάψει όμως προ πολλού να εντυπωσιάζει).

Όσο εξελίσσεται όμως η ταινία, γίνεται όλο και πιο προβλέψιμη (και ταυτόχρονα όλο και πιο εμπορική), κλισαρισμένη και προσαρμοσμένη στα γούστα του νέο-αμερικανικού κοινού (=πολυπληθές κοινό το οποίο έχει κατεβάσει τον μέσο όρο των επιλογών του, ανεβάζοντας τον αριθμό αυτών και ταυτόχρονα αυξάνοντας τα κέρδη των παραγωγών). Το γεγονός αυτό βέβαια δεν ενοχλεί καθώς ο Smith αποδεικνύεται πολύ έξυπνος για να χάσει τον θεατή τόσο εύκολα μέσα από τα χέρια του. Χρησιμοποιώντας σαν δικαιολογία την ελευθερία της έκφρασης, αδιαφορεί για σχόλια πουριτανών κριτικών και χτίζει ένα εξωφρενικό περιβάλλον, διανθισμένο από απίθανες ατάκες που μόνο αυτός θα μπορούσε να τοποθετήσει τόσο πετυχημένα στους διάλογους του (“taking normal and making it abnormal…..by fucking It”).

Χρησιμοποιώντας παράλληλα το (υπέρμετρο) ταλέντο του Seth Rogen, την (όμορφη) παρουσία της Elizabeth Banks, τα (πλαστικά) βυζιά της Katie Morgan και τις (ροζ) φούσκες της Tracy Lords, καταλήγει τελικά σε ένα όμορφο love story, επιπόλαιο σε σημεία, που καταφέρνει όμως να φτάσει κοντά στον ρομαντισμό και να δημιουργήσει την όμορφη διάθεση - που ήθελε - στον θεατή. Οπότε και το αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται από αποδεκτό έως απολαυστικό.

Προτροπή? Πάρτε όλοι την πιο απλή κάμερα και αρ-χύστε! Που ξέρετε, κάπου ανάμεσα στα γυρίσματα, μπορεί να βρείτε τον μεγάλο έρωτα της ζωής σας.

Chris “Skinny legs and all” Zafeiriadis

P.S. : Miri : “Nobody wants to see us fuck, Zack!”
Zack : EVERYBODY wants to see ANYBODY fuck..!!