Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Frances Ha (2012)

“I like things that look like mistakes”

Βλέπεις την Φράνσις και θέλεις να είσαι μαζί της. Όχι γιατί είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά γιατί μέσα από την παρέα μαζί της ανακαλύπτεις ξανά όλα εκείνα που μας κάνουν να νιώθουμε ξεχωριστοί. Εκείνα που μας κάνουν να ονειρευόμαστε με την απλότητα ενός μικρού παιδιού, σαν τότε που το μόνο που έμοιαζε να έχει σημασία ήταν το χαμόγελο, οι φίλοι και ο έρωτας, μέσα στις μικρές, καθημερινές μας συναντήσεις. 

Η ταινία του Noah Baumbach μπορεί να είναι επηρεασμένη από χίλιες δυο κινηματογραφικές προσεγγίσεις (Nouvelle Vague, Woody Allen, David Bowie, κτλ), φαίνεται όμως εμπνευσμένη από την ίδια την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία περιπλανιέται από τους θορυβώδεις δρόμους της Νέας Υόρκης και τα στριμωγμένα διαμερίσματά της, στη συναισθηματική αναζήτηση και τη μαυρόασπρη αλήθεια των νέων της μεγαλούπολης που θέλουν να παραμείνουν αφελείς, που νιώθουν την ανάγκη να πιστέψουν σε ένα όνειρο και ας είναι λαθεμένο. Δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις, τα όνειρα άλλωστε, οφείλουν να είναι για όλους. 

Μέσα στο (μελο)δραματισμό του καθημερινού χάους, η Φράνσις (την οποία υποδύεται εξαιρετικά η Greta Gerwig) διατηρεί την αυθορμητισμό και το πάθος της, αντλώντας δύναμη από το πείσμα της να αποκτήσει την ενήλικη ταυτότητα που επιθυμεί. Εξοικειωμένη με τους ήχους της απογοήτευσης, καταφέρνει να διασώσει τον ρομαντισμό από τη κωμικοτραγική αλήθεια που την αγκαλιάζει στοργικά, ακτινοβολώντας την σπουδαιότητα του ονείρου και την αξία του να κάνεις για ακόμα μια φορά λάθος. 

Εκείνο που γοητεύει όμως περισσότερο, είναι οι μικρές αλήθειες που έκρυψε ο Baumbach μέσα στο χαρακτήρα της Φράνσις, αλήθειες που ανέμελα σου ψιθυρίζουν ότι για να χαμογελάς δεν χρειάζεται να ψάχνεις γύρω σου τη μυστική συνταγή της ευτυχίας, αλλά τον τρόπο να ερωτευτείς. Να ερωτευτείς, όχι κάποιον άνθρωπο συγκεκριμένα αλλά το χαμόγελο της ανάμνησης, την μελαγχολία της ζωής και το βλέμμα των φίλων που, έστω και κλασματικά, μπόρεσαν να αντικρύσουν το δικό σου κόσμο… 

Ανεκτίμητο αυτό.
Chris Zafeiriadis

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

2013 - Desperate Souls of Tortured Sands

Ένας χρόνος πέρασε, ένα ακόμα ήρθε. Πολλά έχουν αλλάξει σε αυτό το διάστημα και άλλα τόσα έμειναν ως έχουν. Αν μπορούσα να κάνω μια ευχή αυτή θα ήταν να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε, ο καθένας μας ξεχωριστά, εκείνα που μας κάνουν να χαμογελάμε, εκείνα που μας δίνουν δύναμη και σθένος και εκείνα που μας κρατάνε ζωντανούς στη μικρή πορεία της ζωής. Η παρακάτω λίστα δεν περιλαμβάνει τις καλύτερες μουσικές αλλά εκείνες που πέρασα περισσότερο χρόνο μαζί τους.  Υγεία.

1.    Atlantean Kodex - The White Goddess 

2.      Blood Ceremony - The Eldritch Dark

3.       Fates Warning - Darkness in a Different Light

4.       Tribulation - The Formulas of Death

5.       Aosoth - IV: An Arrow in Heart

6.       Abysmal GriefFeretri

7.       Mourning BelovethFormless

8.       Subrosa - More Constant than the Gods

9.       Sacriphyx - The Western Front

10.   Grave Miasma - Odori Sepulcrorum

11.   Ataraxie - L'Être et la Nausée

12.   Fell Voices - Regnum Saturn

13.   Beyond - Fatal Power Of Death

14.   Gallow God - The Veneration of Serpents

15.   Portal Vexovoid

16.   Procession - To Reap Heavens Apart

17.   Universe217 Never

18.   Mael Mórdha - Damned When Dead

19.   Carcass - Surgical Steel

20.   Gris - À l'Âme Enflammée, l'Äme Constellée

21.   Sulphur Aeon - Swallowed by the Ocean's Tide

22.   Wheel Icarus

23.   Krypts - Unending Degradation

24.   Oranssi PazuzuValonielu

25.   Necrowretch - Putrid Death Sorcery