Ανέκαθεν πίστευα ότι οι μεγάλοι δημιουργοί έχουν την ικανότητα να ελίσσονται ανάμεσα στα κινηματογραφικά είδη και μάλιστα με μια χαρακτηριστική ευκολία που δεν αλλοιώνει ούτε την προσωπικότητά τους, ούτε και τον χαρακτήρα του έργου τους. Με το Soul Kitchen, ο Fatih Akin προσθέτει στη φιλμογραφία του το πιο παρεξηγημένο ίσως είδος, αυτό της κωμωδίας, διατηρώντας όμως την βαθειά, κοφτή και ανθρώπινη ουσία του δράματος, αλλά προσεγγίζοντάς το με τις ανέμελες μυρωδιές ενός εναλλακτικού εστιατορίου τοποθετημένου στην βιομηχανική περιοχή του Αμβούργου. Σε μια χώρα όπου η Έλληνες μετανάστες έχουν γράψει κατά κάποιο τρόπο την δική τους ιστορία.Ο Ιδιοκτήτης αυτού του εστιατορίου, ο Ζήνος Καζαντζάκης, μοιάζει με χαρακτήρα βγαλμένο από κάποια χαμένη Ελληνική ταινία. Άτυχος, ανεπιτυχής, αυτοκαταστροφικός αλλά καλόκαρδος, δέχεται τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας και τα αντιμετωπίζει όλα με τον δικό του τρόπο. Ένας κατά βάση οπτικός χαρακτήρας (άψογος ο Αδάμ Μπουσδούκος) που με τις γκριμάτσες και τις κινήσεις του καταφέρνει να επικοινωνήσει άμεσα με τον θεατή, μεταφέροντας του το κωμικό στοιχείο των καταστάσεων στις οποίες μπλέκει. Χαρισμένος στο ιδιότροπο εστιατόριό του, δεν προσπαθεί πολύ, απλά βγάζει αυτό που έχει μέσα του, ψάχνοντας την ειλικρίνεια και την ευτυχία, μέσα από τις - όχι πάντα πετυχημένες - συνταγές του.
Όμως ένα εστιατόριο δεν είναι μόνο το φαγητό. Είναι η μουσική, η ατμόσφαιρα, η παρέα, οι άνθρωποι. Πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι. Αυτοί είναι που μας πληγώνουν, μας ζηλεύουν, μας χειροκροτούνε και μας παρηγορούν. Ίσως τελικά κάποιοι να μας αγαπάνε κιόλας. Γι αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει το Soul Kitchen έτοιμο να τους ψυχα-αγωγήσει. Μέσα στα τοιχώματά του όμως κρύβεται ένα βαθύτερο νόημα, καμουφλαρισμένο με τον αέρα του αστείου. Σε αυτό το εστιατόριο, εκτός από τις γεύσεις και τις μυρωδιές αναδεικνύεται και η ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να κυνηγήσει και να εκπληρώσει τα πρέπει που τον στοιχειώνουν. Ο Ζήνος έχει την ανάγκη του προσωπικού του χώρου, η κοπέλα την ανάγκη της προσωπικής της αναγνώρισης, ο εκκεντρικός σεφ πρέπει να δημιουργήσει, η ενοχλητική εφορεία πρέπει να πληρωθεί. Και οι θαμώνες νιώθουν την ανάγκη να έχουν κάποιον δίπλα τους. Με οποιοδήποτε κόστος. Και εδώ είναι που ο Fatih Akin προσπαθεί να βγάλει προς τα έξω κάτι πολύ σημαντικό που φαίνεται να πιστεύει.
Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται ότι στη ζωή όλα είναι δανεικά αλλά κάποια πράγματα αξίζει να χαρίζονται απλόχερα, χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς αντάλλαγμα. Έτσι και ο δημιουργός κινηματογραφεί με μια γοητευτική απλότητα, σερβίροντάς μας τις ιστορίες ενός πραγματικού κόσμου, τις όμορφες και άσχημες εμπειρίες ηρώων που υπάρχουν δίπλα μας. Και ευτυχώς, δεν μπορείς να μην παρασυρθείς από μια ταινία που παίζει μουσική με παλιά βινύλια στο πικάπ, μεθάει στους ήχους της Φραγκοσυριανής, και ερωτεύεται ψιθυριστά χορεύοντας μέσα στο σκοτάδι. Μια ταινία που αγωνιά με τα λάθη των ανθρώπων, ξέρει όμως και να συγχωρεί. Μέσα στο Soul Kitchen, ο Ζήνος θα βρει την άκρη του δικού του ουρανού, έτοιμος πια να τον διασχίσει με την αφέλεια ενός ταξιδευτή που δεν έχει ακόμα φτάσει στον τελικό προορισμό του. Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή θα κάνουμε και εμείς το ίδιο.
Chris Zafeiriadis
