Ανέκαθεν πίστευα ότι οι μεγάλοι δημιουργοί έχουν την ικανότητα να ελίσσονται ανάμεσα στα κινηματογραφικά είδη και μάλιστα με μια χαρακτηριστική ευκολία που δεν αλλοιώνει ούτε την προσωπικότητά τους, ούτε και τον χαρακτήρα του έργου τους. Με το Soul Kitchen, ο Fatih Akin προσθέτει στη φιλμογραφία του το πιο παρεξηγημένο ίσως είδος, αυτό της κωμωδίας, διατηρώντας όμως την βαθειά, κοφτή και ανθρώπινη ουσία του δράματος, αλλά προσεγγίζοντάς το με τις ανέμελες μυρωδιές ενός εναλλακτικού εστιατορίου τοποθετημένου στην βιομηχανική περιοχή του Αμβούργου. Σε μια χώρα όπου η Έλληνες μετανάστες έχουν γράψει κατά κάποιο τρόπο την δική τους ιστορία.Ο Ιδιοκτήτης αυτού του εστιατορίου, ο Ζήνος Καζαντζάκης, μοιάζει με χαρακτήρα βγαλμένο από κάποια χαμένη Ελληνική ταινία. Άτυχος, ανεπιτυχής, αυτοκαταστροφικός αλλά καλόκαρδος, δέχεται τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας και τα αντιμετωπίζει όλα με τον δικό του τρόπο. Ένας κατά βάση οπτικός χαρακτήρας (άψογος ο Αδάμ Μπουσδούκος) που με τις γκριμάτσες και τις κινήσεις του καταφέρνει να επικοινωνήσει άμεσα με τον θεατή, μεταφέροντας του το κωμικό στοιχείο των καταστάσεων στις οποίες μπλέκει. Χαρισμένος στο ιδιότροπο εστιατόριό του, δεν προσπαθεί πολύ, απλά βγάζει αυτό που έχει μέσα του, ψάχνοντας την ειλικρίνεια και την ευτυχία, μέσα από τις - όχι πάντα πετυχημένες - συνταγές του.
Όμως ένα εστιατόριο δεν είναι μόνο το φαγητό. Είναι η μουσική, η ατμόσφαιρα, η παρέα, οι άνθρωποι. Πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι. Αυτοί είναι που μας πληγώνουν, μας ζηλεύουν, μας χειροκροτούνε και μας παρηγορούν. Ίσως τελικά κάποιοι να μας αγαπάνε κιόλας. Γι αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει το Soul Kitchen έτοιμο να τους ψυχα-αγωγήσει. Μέσα στα τοιχώματά του όμως κρύβεται ένα βαθύτερο νόημα, καμουφλαρισμένο με τον αέρα του αστείου. Σε αυτό το εστιατόριο, εκτός από τις γεύσεις και τις μυρωδιές αναδεικνύεται και η ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να κυνηγήσει και να εκπληρώσει τα πρέπει που τον στοιχειώνουν. Ο Ζήνος έχει την ανάγκη του προσωπικού του χώρου, η κοπέλα την ανάγκη της προσωπικής της αναγνώρισης, ο εκκεντρικός σεφ πρέπει να δημιουργήσει, η ενοχλητική εφορεία πρέπει να πληρωθεί. Και οι θαμώνες νιώθουν την ανάγκη να έχουν κάποιον δίπλα τους. Με οποιοδήποτε κόστος. Και εδώ είναι που ο Fatih Akin προσπαθεί να βγάλει προς τα έξω κάτι πολύ σημαντικό που φαίνεται να πιστεύει.
Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται ότι στη ζωή όλα είναι δανεικά αλλά κάποια πράγματα αξίζει να χαρίζονται απλόχερα, χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς αντάλλαγμα. Έτσι και ο δημιουργός κινηματογραφεί με μια γοητευτική απλότητα, σερβίροντάς μας τις ιστορίες ενός πραγματικού κόσμου, τις όμορφες και άσχημες εμπειρίες ηρώων που υπάρχουν δίπλα μας. Και ευτυχώς, δεν μπορείς να μην παρασυρθείς από μια ταινία που παίζει μουσική με παλιά βινύλια στο πικάπ, μεθάει στους ήχους της Φραγκοσυριανής, και ερωτεύεται ψιθυριστά χορεύοντας μέσα στο σκοτάδι. Μια ταινία που αγωνιά με τα λάθη των ανθρώπων, ξέρει όμως και να συγχωρεί. Μέσα στο Soul Kitchen, ο Ζήνος θα βρει την άκρη του δικού του ουρανού, έτοιμος πια να τον διασχίσει με την αφέλεια ενός ταξιδευτή που δεν έχει ακόμα φτάσει στον τελικό προορισμό του. Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή θα κάνουμε και εμείς το ίδιο.
Chris Zafeiriadis
7 σχόλια:
Το κωμικό, αισθάνομαι, του παέι περισσότερο του Akin. Τα δράματα του, έχω την αίσθηση, πως στο πέρασμα τους, αφήνουν υγρασία...
Πολύ εύστοχη η αναφορά σου στο Βαθιά Κοφτά και Ανθρώπινα. Όμως εδώ, στο soul Kitchen, σε μια κουζίνα όπου μαγειρεύοναι πολλοί πολιτισμοί! Οι ταυτότητες χάνονται...
Και το γέλιο, η κωμωδία, είναι το είδος που παραπέμπει όσο τίποτε άλλο σε αυτό το αναμοχλευτικό "πλυντήριο"!
Nice film...
Έχω ακούσει πολύ καλά λόγια γι' αυτή την ταινία αλλά ομολογώ ότι την είχα ξεχάσει... Τώρα που μου την θύμισες θα την αναζητήσω...
Η κωμοδία είναι παρεξηγημένη αλλά κρύβει μεγαλείο και κόπο, δεν είναι όλοι Σεφερλήδες αν μη τι άλλο, προσωπικά την αγαπώ πολύ...
Καλημέρα!
Kioy,
Δεν ξέρω αν του πάει καλύτερα, σίγουρα πάντως το διαχειρίζεται καλύτερα από άλλους. Διαφωνώ όμως με την υγρασία των δραμάτων του, αυτό το Head On έχει αφήσει πίσω του συντρίμμια.
Όσο για την πολιτισμική φύση της ταινίας είμαι σίγουρος ότι πηγάζει από τον πολιτισμικό χαρακτήρα του σηνοθέτη, ο οποίος νιώθω ότι αφήνει το εαυτό του λίγο πιο ελεύθερο εδώ. Και ως ελευθερότερος, κατέχει και μια ευλυγισία κινήσεων την οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Και η σκηνή του χορού της Lucia στο underground clubάκι είναι ερεθιστικά αξιομνημόνευτη. ;)
Nice film indeed…
Snowball,
Ξέρεις, συνήθως ταινίες που είναι αξιόλογες πρέπει να μας τις υπενθυμίζουν, χρειαζόμαστε αυτό push για να έρθουμε κοντά τους. Χαίρομαι που είμαι αυτός που θα σε σπρώξει κοντά στο Soul Kitchen, αν μη τι άλλο κρύβει μέσα του μεγαλείο και κόπο, όπως ακριβώς το λες. Αλίμονο αν είχαν όλοι την αίσθηση του Μάρκου στο χιούμορ. Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικές προσεγγίσεις. Ίδια χαμόγελα όμως…
Την καλημέρα μου σε όλους…
Chris πολύ ωραίο το κείμενό σου. Συμφωνώ απόλυτα με την πρώτη σου πρόταση στην αρχή του κειμένου σου. Ο Fatih Akin μου αρέσει περισσότερο στα δράματα. Ωστόσο σε αυτήν την ταινία συνδυάζει εύστοχα το δράμα με την κωμωδία.
YΓ: Την φωτογραφία στο πάνω μέρος του blog σου μην την βγάλεις ποτέ διότι είναι απλά μια κινηματογραφική μαγεία. Ένα από τα καλύτερα πλάνα στην ιστορία του κινηματογράφου.
3: Καλή
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
Αργύρη, χαίρομαι που συμφωνούμε. Θεωρώ τον Fatih Akin έναν σπουδαίο σκηνοθέτη ο οποίος θέλω να πιστεύω ότι θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον. Όπως το λες και εσύ, εύστοχος.
Ένα από τα καλύτερα πλάνα λες, μια από τις καλύτερες στιγμές αυτής της έβδομης τέχνης θα συμπληρώσω. Αν και η λέξη «καλύτερος» θαρρώ πως είναι λίγο περιοριστική… ;)
Καλησπέρα…
Ένα πολύ καλό κείμενο για μια όμορφη ταινία!Πολλά μπράβο και ένα ευχαριστώ...Αναμένω την επόμενη!
Ηρώ χαίρομαι που σ’ άρεσε, τόσο η ταινία όσο και το κείμενο. Όσο για την επόμενη, νομίζω είναι ήδη στο δρόμο και ταξιδεύει… ;)
Δημοσίευση σχολίου