The Expendables (2010)

"An old-school, kick-ass action movie where people are fighting with knives and shooting at each other."

- Dolph Lundgren -

Από την αρχή ακόμα της αναγνωρισμένης καριέρας του, από τα ματωμένα ring που σύχναζε ο Balboa και τα βρώμικα σοκάκια του Paradise Alley, μέχρι και τις τελευταίες επανεκτιμήσεις των Rocky και Rambo, ο αγαπητός Stallone έχει φάει πολλές κλωτσιές και ακόμα περισσότερες μπουνιές. Ανέκαθεν υπήρχαν αυτοί που στήριζαν και απολάμβαναν την “τέχνη” του και εκείνοι που απλά τον αγνοούσαν κρίνοντάς τον μάλλον με αρνητικό τρόπο. Αν με ρωτούσε κάποιος σήμερα, μάλλον θα έλεγα ότι οι δεύτεροι ήταν αδικαιολόγητα οι περισσότεροι. Δεν προσπαθώ να αγιοποιήσω κανέναν, ίσα ίσα. Η ξεροκεφαλιά του και η ευκολία που του παρείχε η κινηματογραφική βιομηχανία ήταν που τον εγκλώβισαν σε μια κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας τα τελευταία χρόνια. Ίσως η ζωή του να ήταν πιο δύσκολη από αυτό που πίστευε ο κόσμος, από που πιστεύαμε όλοι μας. Όμως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό λένε, και αφού ο Stallone ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τις αξίες και τα πιστεύω των ακαδημαϊκών, δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να το κάνει τώρα.

Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι οι περισσότερες ταινίες του είχαν απήχηση (και επιπτώσεις) κυρίως σε μικρότερες ηλικίες (βλ. «Son of Rambow»), όπως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η απήχηση εκείνη δεν κατάφερε να αναλωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Για να μπορέσεις όμως να δεις και τελικά να κρίνεις τους σημερινούς Expendables χωρίς να υποπέσεις σε χλιαρές κινηματογραφικές κριτικοπαγίδες, θα πρέπει πρώτα να κοιτάξεις τον δημιουργό τους στα μάτια και στη συνέχεια κρίνοντας αυτό που βλέπεις, να αποφανθείς: Ένα σκουπίδι παλιμπαιδισμού ή μια αξιοσέβαστη δήλωση παρουσίας ενός ανθρώπου που αρνείται πεισματικά να χαθεί στη λήθη?

Οι Αναλώσιμοι δεν είναι η καλύτερη στιγμή του Stallone. Είναι όμως μια από τις πιο ιδιαίτερες γιατί είναι αφιερωμένη στους δικούς του ανθρώπους. Και όταν λέω δικούς του ανθρώπους, δεν εννοώ μόνο τους άπαντες καλεσμένους που κατάφερε να μαζέψει για να σταθούνε δίπλα του στο πανί, αλλά και όλους εκείνους που θα θελήσουν να βρεθούν ξανά(!) μέσα στην σκοτεινή αίθουσα για να καμαρώσουν τα κατορθώματα ενός ήρωα γεννημένου από τις απιθανότητες που ξεχείλιζαν κάποτε στα 80’s. Όχι για αυτούς που κοιτάνε μόνο μπροστά αλλά για εκείνους που θυμούνται το παρελθόν και το χαίρονται όπως τότε. Και αυτοί μπορούν να έχουν ό,τι ακριβώς θα μπορούσαν να ζητήσουν από έναν 64χρονο πλέον Stallone.

Οι Αναλώσιμοι έχουν τα πάντα: Μερικές υπέροχα φτιαγμένες Bourget, μια γκαζωμένη σπάνια Dukati , αρκετά φουσκωμένα κορμιά (μερικά ζωγραφισμένα, κάποια άλλα ταλαιπωρημένα, όλα τους όμως καλλιτεχνικά ιδρωμένα), αρκετές σκηνές πάλης ικανές να φέρουν δάκρυα στα μάτια των πιο ρομαντικών, κοφτερά μαχαίρια και ατελείωτες σφαίρες που σφυρίζουν στον αέρα προτού εισβολήσουν στα σώματα των περίσσιων κομπάρσων, ένα team από βίαιους, βρώμικους και μπρουτάλ χαρακτήρες να φτύνουν ατάκες και πειράγματα όπως αυτοί γουστάρουν, ένα απλοϊκό σενάριο που δίνει την δυνατότητα στην σχηματική ιστορία του να (μην) αναπτυχθεί, και έναν Mickey Rourke σε μια μικρή αλλά υπέροχη σκηνή εσωτερικής εξομολόγησης η οποία μέσα από την ηθική της αυτοτέλεια δίνει νόημα σε ολόκληρη την ταινία.

Διότι ο Stallone δεν είναι τόσο γρήγορος ούτε τόσο δυνατός όσο παλιότερα. Και το ξέρει. Γι αυτό και την μισή δόξα την δίνει αλλού. Εκθέτει τον ψευτοauterισμό του και αυτοσαρκαζόμενος χωρίς να τον νοιάζει πλέον (ίσως λίγο), χαρίζει την όχι guilty αλλά total pleasure σε αυτούς που μετράνε περισσότερο για αυτόν σ’ αυτή την ζωή, στους φίλους του. Άλλωστε θαρρώ πως μετά από τόσο καιρό, ο Sly δικός μας είναι. Και εμείς δικοί του. Και αυτή η φιλία μόνο αναλώσιμη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Εδώ δεν υπάρχουν ενοχές, ούτε και σκοπιμότητες. Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που κοιτάει μέσα στη ψυχή του και σου την δείχνει, έτοιμος να σ’ την χαρίσει απλόχερα. Take it or leave it…

Chris Zafeiriadis