Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

The Expendables (2010)

"An old-school, kick-ass action movie where people are fighting with knives and shooting at each other."
- Dolph Lundgren -

Από την αρχή ακόμα της αναγνωρισμένης καριέρας του, από τα ματωμένα ring που σύχναζε ο Balboa και τα βρώμικα σοκάκια του Paradise Alley, μέχρι και τις τελευταίες επανεκτιμήσεις των Rocky και Rambo, ο αγαπητός Stallone έχει φάει πολλές κλωτσιές και ακόμα περισσότερες μπουνιές. Ανέκαθεν υπήρχαν αυτοί που στήριζαν και απολάμβαναν την “τέχνη” του και εκείνοι που απλά τον αγνοούσαν κρίνοντάς τον μάλλον με αρνητικό τρόπο. Αν με ρωτούσε κάποιος σήμερα, μάλλον θα έλεγα ότι οι δεύτεροι ήταν αδικαιολόγητα οι περισσότεροι. Δεν προσπαθώ να αγιοποιήσω κανέναν, ίσα ίσα. Η ξεροκεφαλιά του και η ευκολία που του παρείχε η κινηματογραφική βιομηχανία ήταν που τον εγκλώβισαν σε μια κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας τα τελευταία χρόνια. Ίσως η ζωή του να ήταν πιο δύσκολη από αυτό που πίστευε ο κόσμος, από που πιστεύαμε όλοι μας. Όμως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό λένε, και αφού ο Stallone ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τις αξίες και τα πιστεύω των ακαδημαϊκών, δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να το κάνει τώρα.

Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι οι περισσότερες ταινίες του είχαν απήχηση (και επιπτώσεις) κυρίως σε μικρότερες ηλικίες (βλ. «Son of Rambow»), όπως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η απήχηση εκείνη δεν κατάφερε να αναλωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Για να μπορέσεις όμως να δεις και τελικά να κρίνεις τους σημερινούς Expendables χωρίς να υποπέσεις σε χλιαρές κινηματογραφικές κριτικοπαγίδες, θα πρέπει πρώτα να κοιτάξεις τον δημιουργό τους στα μάτια και στη συνέχεια κρίνοντας αυτό που βλέπεις, να αποφανθείς: Ένα σκουπίδι παλιμπαιδισμού ή μια αξιοσέβαστη δήλωση παρουσίας ενός ανθρώπου που αρνείται πεισματικά να χαθεί στη λήθη?

Οι Αναλώσιμοι δεν είναι η καλύτερη στιγμή του Stallone. Είναι όμως μια από τις πιο ιδιαίτερες γιατί είναι αφιερωμένη στους δικούς του ανθρώπους. Και όταν λέω δικούς του ανθρώπους, δεν εννοώ μόνο τους άπαντες καλεσμένους που κατάφερε να μαζέψει για να σταθούνε δίπλα του στο πανί, αλλά και όλους εκείνους που θα θελήσουν να βρεθούν ξανά(!) μέσα στην σκοτεινή αίθουσα για να καμαρώσουν τα κατορθώματα ενός ήρωα γεννημένου από τις απιθανότητες που ξεχείλιζαν κάποτε στα 80’s. Όχι για αυτούς που κοιτάνε μόνο μπροστά αλλά για εκείνους που θυμούνται το παρελθόν και το χαίρονται όπως τότε. Και αυτοί μπορούν να έχουν ό,τι ακριβώς θα μπορούσαν να ζητήσουν από έναν 64χρονο πλέον Stallone.

Οι Αναλώσιμοι έχουν τα πάντα: Μερικές υπέροχα φτιαγμένες Bourget, μια γκαζωμένη σπάνια Dukati , αρκετά φουσκωμένα κορμιά (μερικά ζωγραφισμένα, κάποια άλλα ταλαιπωρημένα, όλα τους όμως καλλιτεχνικά ιδρωμένα), αρκετές σκηνές πάλης ικανές να φέρουν δάκρυα στα μάτια των πιο ρομαντικών, κοφτερά μαχαίρια και ατελείωτες σφαίρες που σφυρίζουν στον αέρα προτού εισβολήσουν στα σώματα των περίσσιων κομπάρσων, ένα team από βίαιους, βρώμικους και μπρουτάλ χαρακτήρες να φτύνουν ατάκες και πειράγματα όπως αυτοί γουστάρουν, ένα απλοϊκό σενάριο που δίνει την δυνατότητα στην σχηματική ιστορία του να (μην) αναπτυχθεί, και έναν Mickey Rourke σε μια μικρή αλλά υπέροχη σκηνή εσωτερικής εξομολόγησης η οποία μέσα από την ηθική της αυτοτέλεια δίνει νόημα σε ολόκληρη την ταινία.

Διότι ο Stallone δεν είναι τόσο γρήγορος ούτε τόσο δυνατός όσο παλιότερα. Και το ξέρει. Γι αυτό και την μισή δόξα την δίνει αλλού. Εκθέτει τον ψευτοauterισμό του και αυτοσαρκαζόμενος χωρίς να τον νοιάζει πλέον (ίσως λίγο), χαρίζει την όχι guilty αλλά total pleasure σε αυτούς που μετράνε περισσότερο για αυτόν σ’ αυτή την ζωή, στους φίλους του. Άλλωστε θαρρώ πως μετά από τόσο καιρό, ο Sly δικός μας είναι. Και εμείς δικοί του. Και αυτή η φιλία μόνο αναλώσιμη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Εδώ δεν υπάρχουν ενοχές, ούτε και σκοπιμότητες. Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που κοιτάει μέσα στη ψυχή του και σου την δείχνει, έτοιμος να σ’ την χαρίσει απλόχερα. Take it or leave it…

Chris Zafeiriadis

11 σχόλια:

Snowball είπε...

Πάντα ήμουν της άποψης ότι το σινεμά, όπως κι η μουσική και τα βιβλία, έχει πολλά πρόσωπα, όλα καλά και χρήσιμα στην ώρα τους... Δεν μπορώ να δω Ταρκόφσκι όταν γυρνάω από τη δουλειά σκοτωμένος από την κούραση... Ο Sly υπηρετεί ένα κινηματογραφικό είδος στο οποίο έβαλε την σφραγίδα του στο παρελθόν, δεν ήταν ο αγαπημένος μου αλλά τον συμπαθώ γιατί μου θυμίζει τη δεκαετία του 80 που ήμουνα πιτσιρικάς και τις πρώτες κινηματογραφικές εξορμήσεις χωρίς τους γονείς... Δεν την έχω δει την ταινία αλλά θα τη δω κάποια στιγμή, κατά πάσα πιθανότητα μια Κυριακή μεσημέρι μετά το φαί ή κάποιο βράδυ με φίλους...

Chris Z. είπε...

Snowball, σκέφτεσαι σωστά. Και τι υπέροχο που είναι να σε αναγνωρίζουν άτομα τα οποία σε έζησαν αλλά δεν σε έχουν ξεχάσει. Και πώς να ξεχάσεις το παρελθόν σου άλλωστε; Να τους δεις τους αναλώσιμους, να τους δεις όπως πρέπει, κάποιο βράδυ με φίλους όπως ακριβώς το λες.

Ευχαριστώ για την ανάγνωση...

Snowball είπε...

Εγώ ευχαριστώ για την ευκαιρία για κουβέντα...

The Escapist είπε...

Πολύ καλό το κείμενό σου και εγώ πήγα την είδα και την βρήκα απολαυστική για το είδος της και στο σύνολό της, χωρίς να νοσταλγήσω τον 80s Sly βέβαια..έβλεπα μικρός τις κλασικές ταινίες του, αλλά μάλλον ήμουν πολύ μικρός τότε...Η αλήθεια είναι πως η τελική ''μάχη'' με τις αλλεπάλληλες εκρήξεις και τα συνεχόμενα πιστολίδια που κράτησαν σχεδόν κανένα μισάωρο με κούρασαν λίγο...Mυθικό βέβαια το δίλεπτο με Bruce, Stallone και Arnold!

Chris Z. είπε...

Αγαπητέ Escapist, ποτέ δεν είσαι πολύ μικρός για να απολαύσεις μια ταινία. Ούτε και πολύ μεγάλος βέβαια (με πιάνεις;). Χαίρομαι που σου άρεσε στο σύνολό της, αν και διαφωνώ μαζί σου, εμένα δεν με κούρασε ούτε λεπτό. Μυθική η σκηνή με τους τρεις, indeed.

Καλημέρα.

The Escapist είπε...

Το καταλαβαίνω και συμφωνώ με αυτό που λες για τις ηλικίες...και δεν το σύνδεσα ακριβώς με αυτό...δηλαδή με την απόλαυση της ταινίας. Απλώς για εμένα ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα και το γενικότερο παρουσιαστικό του Sly..όταν άφηνε στα 80s το δικό του κινηματογραφικό στίγμα δεν με επηρέασαν τόσο όσο άλλους..ούτε τον έβλεπα σαν κινηματογραφικό θρύλο της τότε εποχής, ίσως λόγω της μικρής τότε ηλικίας μου...τις ταινίες του τότε βέβαια φυσικά και της απόλαυσα...

argiris-cinefil είπε...

Με ταινίες του Σταλόνε, του Σβαντζενένγκερ και των λοιπών action heroes άρχισα να βλέπω κινηματογράφο, όπου ήταν οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί. Αλλά αργότερα έμαθα ότι ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο Σταλόνε, και Σβαντζενένγκερ αλλά πολλά περισσότερα, ανοίγοντας έτσι τους κινηματογραφικούς μου ορίζοντες. ‘Όμως πάντα θα θυμάμαι με νοσταλγία αυτήν την περίοδο.
Όσο για την ταινία, μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο την προσεγγίζεις όπου θα συμφωνήσω μαζί σου. Για μένα αυτό την που κάνει να είναι μια απολαυστική κακή ταινία είναι οι ανεκδιήγητοι, αλλά γεμάτοι με υπονοούμενα και μπόλικη δόση αυτοσαρκασμού διάλογοί της, παίζοντας με αυτόν τον τρόπο ένα έξυπνο παιχνίδι με τους φανς τους. Απογοητεύτηκα από την εμφάνιση του Σβαντζενένγκερ ενώ ο Dolph Lundgren ήταν ο χειρότερος από όλους.

0: Κακή

0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

Unknown είπε...

Νομίζω με περίμενες.
Και άργησα.
Αλλά παρ' όλ' αυτά με φίλεψες ότι ακριβώς χρειαζόμουν.

Thanks man.

Chris Z. είπε...

Escapist,
Το λες και μόνος σου, όπως και τότε έτσι και τώρα απόλαυσες την ταινία χωρίς καν να είναι για σένα θρύλος ο Stallone. Από μόνο του αυτό δίνει ένα επιπλέον συν στην ταινία. Ευχαριστώ.

Argiris,
Φυσικά και ο κινηματογράφος είναι πολλά περισσότερα. Όμως με αυτούς άρχισες να βλέπεις σινεμά όπως λες. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι ήρωες μπορεί να μη γνώριζες ποτέ σου αυτή την τέχνη. Διότι, όπως και να το κάνουμε, αυτοί οι τύποι είναι μέρος της. Σου άνοιξαν την πόρτα, σε δέχτηκαν, σου μίλησαν και στη συνέχεια σε άφησαν ελεύθερο στο αχανές κινηματογραφικό σύμπαν για να το εξερευνήσεις. Και το έκανες. Έχω την εντύπωση όμως ότι τα όσα γράφεις δεν συμφωνούν με την βαθμολογία που έχεις παρακάτω. Δεν μπορεί να μην τους άκουσες που ήρθαν με την σειρά τους σήμερα, τόσα χρόνια μετά, να χτυπήσουν την δική σου πόρτα. Ο Σβαντζενένγκερ χάρη μας έκανε ενώ ο Lundgren πάντα ήταν ο χειρότερος. Γι αυτό και τον γουστάρουμε ακόμα.

ID,
Η αλήθεια είναι ότι κοίταξα να δω αν ήσουν. Περίεργο όμως δεν είναι σε έναν φαινομενικά ανεξάντλητο τόπο όπως είναι η blogόσφαιρα να βρισκόμαστε στα πιο ιδιαίτερα μέρη; Και αστείο ταυτόχρονα. Χαίρομαι που σου άρεσε. Ήταν η σειρά μου νομίζω να προσφέρω κάτι.

Εγώ ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Την καλημέρα μου σε όσους διαβάζουν...

argiris-cinefil είπε...

Γενικά έχω παρατηρήσεις ότι είσαι από τους ρομαντικούς του κινηματογράφου (αν με καταλαβαίνεις τι θέλω να πω) και μου αρέσει αυτό. Απλά μην μπερδεύεις αυτά που λέω στην αρχή του σχολίου μου, με αυτά που λέω για την ίδια την ταινία όπου πιστεύω ότι είναι ξεκάθαρη η άποψή μου. Όπως είπα μου αρέσει ο τρόπος που την προσεγγίζεις και συμφωνώ μαζί σου αλλά όταν είναι να βγάλουμε το τελικό συμπέρασμα, εκεί μάλλον διαφωνούμε. Και το τελικό συμπέρασμα για μένα είναι μια “απολαυστική κακή ταινία” όπου έχει διαφορά από το να ήτανε μια “κακή ταινία”. Δηλαδή την βάζω στην κατηγορία των “Bad movies we love”.

Chris Z. είπε...

Καταλαβαίνω τι λες και με βρίσκεις σύμφωνο. Αυτό που κάνει την διαφορά στο τελικό συμπέρασμα είναι μία λέξη που χρησιμοποιείς δύο φορές. Για μένα είναι μια “απολαυστική ταινία” στη κατηγορία των “movies we love”. ;)

Καλησπέρα…