- Fincher’s Zuckerberg -
Για να μπορέσει κάποιος να παρακολουθήσει και τελικά να αποκωδικοποιήσει το Social Network, θα πρέπει να πρώτα απ’ όλα να αποστασιοποιηθεί από το φαινόμενο του facebook και στη συνέχεια να λάβει τις πληροφορίες που δίνονται από τον σκηνοθέτη για την κατανόησή του. Διότι η πιο κοινωνικά δικτυωμένη ταινία του Fincher δεν έχει να κάνει μόνο με την (οποιαδήποτε μορφής) δικτύωση, ούτε και με τους (οποιαδήποτε μορφής) εκατομμύρια δικτυωμένους ανά τον κόσμο. Κυρίως, έχει να κάνει με την προσωπικότητα ενός ανθρώπου που σε λίγα μόλις λεπτά άλλαξε τον τρόπο προσέγγισης των σχέσεων. Είτε τα γεγονότα που παρουσιάζονται είναι πραγματικά, είτε καθαρά μυθοπλαστικά.Το δράμα που παρουσιάζεται εδώ (γιατί περί δράματος πρόκειται) ξεκινά από μια ατμοσφαιρικά ηλεκτρισμένη βραδιά σε μια αμερικάνικη pub, με έναν χωρισμό. Έναν χωρισμό που συντελείται γιατί εκείνος είναι περισσότερο μαλάκας απ’ όσο εκείνη μπορούσε να ανεχτεί. Για αυτό και εκείνη γίνεται η αφορμή (αλλά όχι η αιτία) για να δημιουργηθεί μια εγωιστική σελίδα στο διαδίκτυο, μια σελίδα προβολής και εξωτερίκευσης γενικευμένου απωθημένου ενός ανθρώπου που μόλις είχε απορριφθεί.
Βέβαια αυτός ο άνθρωπος μόνο τυχαίος δεν ήταν στην ιστορία της σύγχρονης πληροφόρησης. Είχε τις γνώσεις, τα μέσα και τον χρόνο, είχε και την δυνατότητα να αφουγκραστεί αυτό που ζητούσε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων από την ζωή. Όχι μόνο ανθρώπων της εποχής του αλλά κάθε εποχής. Κυρίως όμως, αυτό που ο ίδιος ζητούσε. Την αναγνώριση του κοινωνικού (του) συνόλου. Σε αυτή την ανάγκη πάτησε και επάνω της έχτισε. Ο ευφυής Mark Zuckerberg χάρισε στον κόσμο αυτό που τόσο έμοιαζε να είχε ανάγκη, το μέσο που δίνει την δυνατότητα στους ανθρώπους να αναπληρώσουν την κοινωνική δικτύωση (και κοινωνική αναγνώριση) που λείπει από την καθημερινότητά τους. Χωρίς αυτό να είναι απόλυτα κακό, είναι όμως απόλυτα ειλικρινές.
Η τελική μορφή του facebook όπως την ξέρουμε, είναι τρομερά εθιστική για κάποιους διότι δίνει την δυνατότητα στον καθένα να παρουσιάσει τον εαυτό του όπως αυτός θέλει, είτε είναι αληθινός είτε όχι, δεν έχει σημασία. Παράλληλα δίνει την δυνατότητα στους χρήστες να κοιτάνε τις ζωές των άλλων, να κρυφοκοιτάζουν δηλαδή, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί και μάλιστα με την συγκατάθεση του κρυφοκοιταζόμενου.Οι σημερινοί άνθρωποι όμως έχουν την ανάγκη για γρήγορο έρωτα, για απενοχοποιημένο και γρήγορο σεξ. Το λέει και ο ίδιος ο δημιουργός της ιστοσελίδας, το ασπάζεται ο σκηνοθέτης, το επαληθεύουν και οι ήρωες. Γεγονός που κάνει το δημιούργημα του Zuckerberg ακόμα πιο ελκυστικό ενώ ταυτόχρονα δίνει την δυνατότητα στον Fincher όχι να σχολιάσει αλλά να παρουσιάσει τις ανάγκες, τις ανασφάλειες και τα πιστεύω μιας γενιάς που κάποιοι δεν θα καταλάβουνε ποτέ γιατί δεν θα μπορέσουν να πλησιάσουνε ποτέ. Χωρίς να έχει σημασία ποιος είναι πιο σωστός, ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι.
Όμως από την μέση της ταινίας και έπειτα, όταν οι δικαστικές διαμάχες για την πατρότητα του δημιουργήματος φουντώνουν, ο σκηνοθέτης γίνεται πιο συγκεκριμένος και κεντράρει σε ένα πρόσωπο (ο λόγος για τον οποίο υπάρχει το άρθρο «The» στον τίτλο της ταινίας). Ο (κατά Fincher) Zuckerberg πέφτει στην παγίδα που ο ίδιος έστησε για τους υπόλοιπους. Ο δημιουργός αντι-λαμβάνει τον εαυτό του ως τον απόλυτα ικανό (προγραμματιστή) και ως ο ποτέ μέχρι τότε ευρέα αποδεκτός, αποδέχεται δίπλα του μόνο τους απόλυτα ικανούς (“capable” είναι η λέξη που ο ίδιος χρησιμοποιεί) και τους υπόλοιπους τους …διαγράφει. Όποιοι και αν είναι αυτοί. Αυτή μοιάζει να είναι και η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί ο Fincher παρουσιάζοντας τόσο την υπεροψία ενός πραγματικά ικανού ανθρώπου που ήθελε να τραβήξει την προσοχή του κόσμου, όσο και την αλλαγή που επιδέχεται όταν η προσοχή είναι πλέον στραμμένη προς το πρόσωπό του. Άλλωστε μοιάζει αδιανόητο να έχεις αλλάξει τα πάντα γύρω από τους άλλους χωρίς να έχεις αλλάξει τίποτα γύρω απ’ τον εαυτό σου.
Και είναι μόλις στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα του φινάλε που αποκαλύπτεται η πραγματική και δραματική φύση αυτής της ταινίας. Ο Fincher έχει επιλέξει να παρουσιάσει το δράμα ενός anti-social ανθρώπου λίγο πιο δικτυωμένου, λίγο πιο αληθινού και λίγο πιο κοντινού σε εμάς. Ενός ανθρώπου που ξεκίνησε με λίγα χρήματα και ελάχιστους φίλους και κατέληξε με πολλά χρήματα αλλά καθόλου φίλους, που άλλαξε τους επικοινωνιακούς κώδικες, εκσυγχρόνισε την μοναξιά αλλά κατέληξε συμβιβασμένος και μόνος με μοναδική συντροφιά την δυαδική εικόνα μιας γυναίκας και την ηχώ μιας ακόμα συναισθηματικής απόρριψης να αργοχάνεται σε μια άδεια αίθουσα…Chris Zafeiriadis
