Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Los abrazos rotos - Broken Embraces (2009)

Συναισθηματικά πολύχρωμες, ερωτικά φανταχτερές, σεξουαλικά ευγενικές, και συγκινησιακά μετριασμένες, οι αγκαλιές του Almodóvar - αν και ραγισμένες - αφιερώνονται στις εικόνες, είτε αυτές είναι κινηματογραφικές, είτε φωτογραφικές, είτε απλά άτυχα όνειρα που πέρασαν από την σκέψη, χωρίς να πραγματοποιηθούν ποτέ.

Ένας φιλόδοξος σκηνοθέτης στο κέντρο της ιστορίας, ένας άνθρωπος, που ζει για τις εικόνες, που αρέσκεται να παίζει με αυτές, να τις κολλάει την μία δίπλα στην άλλη και να δημιουργεί. Ένας αρτίστας. Όταν ένα ατύχημα θα του στερήσει την όραση, θα μεταμορφωθεί σε κάποιον άλλο. Δεν θα αφήσει όμως τις εικόνες που τόσο αγάπησε. Γράφοντας σενάρια, σκηνοθετεί μέσα στο μυαλό του, πλάθει ακόμα πιο ελεύθερος και αφήνει άλλους να ολοκληρώνουν το έργο του.

Η γυναίκα – (σ)το επίκεντρο και αυτή - δεν είναι τυχαία. Όμορφη, γοητευτική, σεξουαλική, μα πάνω απ’ όλα λαμπερή και ακτινοβολούσα, έχοντας την δύναμη, ακόμα και απούσα, να επηρεάζει τις ζωές των άλλων, δημιουργεί εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό και την καρδιά, που θα προδώσουν και θα προδοθούν, που θα γεννήσουν προσδοκίες και όνειρα. Και μετά θα τα πάρουν όλα πίσω. Όχι γιατί αυτή είναι η φύση της γυναίκας αλλά γιατί έτσι είναι η ζωή, η μοίρα. Γιατί κάποια όνειρα είναι καταδικασμένα να μην πραγματοποιηθούν ποτέ.

Σε αυτά τα όνειρα πατάει ο Almodovar και επάνω τους χτίζει. Έχει μάθει να διαβάζει τους ανθρώπους και ξέρει πως να αποδίδει τις ιστορίες τους. Μπορεί οι χαρακτήρες να είναι λιγότερο εκκεντρικοί και περισσότερο καθημερινά αναστατωμένοι (καθιστώντας αυτομάτως την ιστορία λιγότερο “ιδιότροπη” απ’ ότι στο παρελθόν), παραμένουν όμως μέσα στο αλμοδοβαρικό σύμπαν, τιμώντας τις εμμονές και τις αξίες του δημιουργού τους. Υποψιασμένοι πια και γνωρίζοντας τον κόσμο, την φύση και τις αναποδιές του(ς), φαίνεται να ανά-γνωρίζουν τα πάθη και λάθη στα οποία θα υποπέσουν, παραμένοντας όμως ολοκληρωτικά ακέραιοι και ειλικρινείς (με την Cruz υπέροχη σε οποιονδήποτε ρόλο και αν «φορέσει» στη ταινία, pero esto no era necesario ni mencionarlo).

Τι και αν το σενάριο τρέχει σε στιγμές χωρίς να το προλαβαίνουμε (αντιγράφοντας το χαρακτηριστικό αυτό από την ίδια την ζωή), τι και αν κάπου βγαίνει αθέλητα απ’ τον δρόμο του, κοιτώντας προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ούτε που το καταλαβαίνεις. Με δύο - τουλάχιστον - επικές σκηνές, εικονικά διαφορετικές αλλά κομψοτεχνικά ανθρώπινες (η μία κινηματογραφικά αληθινή και η άλλη φωτογραφικά κομματιασμένη), να αποδεικνύουν πως όνειρο, πόθος και τέχνη αποτελούν αντανάκλαση της ίδιας της ζωής, έστω και αν αυτή έχει προσπεράσει κάποιους προ πολλού, χωρίς να κοιτάξει πίσω.

Χαίρομαι με τον Almodovar. Χαίρομαι γιατί μας θυμίζει την ανάγκη των εικόνων στη ζωή. Χωρίς να έχει σημασία το σχήμα ή το μέγεθός τους, ούτε αν σε αυτές φαίνονται γυναίκες με ψηλά τακούνια, ιδιαίτερα μυστικά λουλούδια ή απλά κορίτσια με βαλίτσες. Χαίρομαι γιατί μας θυμίζει να τις κοιτάμε με μάτια χαμογελαστά, αγκαλιάζοντάς τες για αυτά που μας προσφέρουν, για αυτά που υπόσχονται και (ενίοτε) για αυτά που πραγματοποιούν. Ακόμα και αν έχουν γεύση πικρής σοκολάτας με κομμάτια πορτοκάλι.
Αυθεντικά απολαυστικές.

Chris Zafeiriadis

13 σχόλια:

Annie_Hall είπε...

Τι σύμπωση, κι εγώ γι αυτή την ταινία ετοιμάζομαι να γράψω.
Με ενθουσίασε λιγότερο από σένα αλλά σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλή. Πολύ πιο καθημερινός Almodovar, με ένα εξαιρετικό σενάριο και πιο σινεφίλ από ποτε μας χαρίζει μια πραγματικά καλή ταινία.

Η Penelope είναι απλά θεά!

Chris Z. είπε...

Έτσι..!

ds είπε...

Θα την δω αυτές τις μέρες. Η Penelope πάντως συμφωνείτε ότι είναι πολύ πιο όμορφη και εκφραστική όταν παίζει σε ισπανικές ταινίες (αντί χολιγουντιανές); Αν και για να πω την αλήθεια και στο Vicky Cristina Barcelona ήταν πολύ καλή... Ίσως η ισπανική γλώσσα, το ισπανικό τοπίο, ποιος ξέρει, να την αναδεικνύει καλύτερα.

kioy είπε...

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ταινία δε με κέρδισε.

Υποσεινήδειτα κρίθηκε ως μετρίως μέτρια εντός μου. Θεωρητικά, και σεναριακά, η πιο straight ιστορία του Almodovar. Ωστόσο μοιάζει να έχει εξαιρετικό πρόβλημα αμηχανιάς σε ένα ουδετεροποιημένο περιβάλλον. Παραθέτωντας, τελικά, ένα μάλλον ακυβέρνητο μελόδραμα. Με "αδικαιολόγητες" εξάρσεις. Αν και δε μ' αρέσει το αδικαιολόγητες -μοιάζει πολύ στενόχωρο-, μάλλον με εξάρσεις πυο δε με πείθουν.

Και όμως, οι Ραγισμένες Αγκαλιές έχουν κάτι... Κατ' αρχάς ο Almodovar κάνει μαι τίμια αυτοαναφορική ταινία. Δεν είναι ένα ερωτικό γράμμα για το σινεμά όπως ειπώθηκε. Χονδρικά θα μπορούσα να πω πως είναι ένα ερωτικό γράμμα για το σινεμά του ίδιου. Και αν αυτό φαντάζει κάπως περιοριστικό, ταυτόσημα έχει εξαιρετικά τίμιες προθέσεις. Οι Ραγισμένες Αγκαλιές δε προσποιούνται σίγουρα σε κανένα σημείο. Αλλά αρκεί αυτό; Γιατί αν δε λατρεύεις το σινεμά του Almodovar με μια έμφυτη αυταρέκσεια, τότε θα βρεις κορώνες-αππλουστεύσεις-αστειότητες άκρως ειλικρινέις, αλλά ταυτόσημα και άκρως καταδικαστικές για το έργο!

Α, και μια διαπίστωση για την Penelope. Η οποία ήταν όντως πολύ καλή! Αλλά δεν διέκρινα σ' αυτήν το πάθος ας πούμε του Volver. Νομίζω πως η σχέση δημιουργού-μούσσας είναι ερωτική. Είναι άκρως ερωτική τώρα που το σκέφτομαι(Άλλωστε υπάρχει και ξεκάθαρη αναφορά στο film)! Τελικά όμως η οικειότητα λειτουργεί με τον ίδιο φθοροποιό τρόπο όπως στον έρωτα; που καλλιτεχνικά σημαίνει ότι οι επαναλειμένες συνεργασίες, μήπως φθείρει τον έρωτα και το πάθος που προκύπτει απ' το λόγο της σχέσης δημιουργού-μούσσας; Είναι πρώτη φορά που βλέπω την Penelope τόσο πολύ επαγγελματική και τόσο λίγο παθιώδη σε φιλμ του Almodovar.

υγ. Συγνώμη για την κατάχρηση.
Καληνύχτα!

Ανώνυμος είπε...

" Μπορεί οι χαρακτήρες να είναι λιγότερο εκκεντρικοί και περισσότερο καθημερινά αναστατωμένοι (καθιστώντας αυτομάτως την ιστορία λιγότερο “ιδιότροπη” απ’ ότι στο παρελθόν)"

Εμένα πάντως αυτό με έφτιαξε, είχαν αρχίσει να με κουράζουν οι υστερίες του

Chris Z. είπε...

Kioy, καταλαβαίνω γιατί δεν σε κέρδισε η ταινία (“Can’t win them all” που έλεγε η Holly στο Tiffanys). Για να μιλήσω σε πιο «κριτικά» πλαίσια, εννοείται πως δεν πιστεύω ότι αυτή είναι η καλύτερη ταινία του. Ούτε η πιο άρτια δομημένη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πιστεύω στην ειλικρίνειά της, ούτε ότι δεν μπορώ να την απολαύσω για όλα όσα έχει/είναι ικανή να μου προσφέρει. Αρκεί πρώτα να τα δω και να αναγνωρίσω.

Διάβασα (σε πολλά) κάπου ότι ο Almodovar κλείνει το μάτι στις Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης. Δεν είναι έτσι. Ή τουλάχιστον αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι από την αλήθεια. Πραγματικά πιστεύω ότι πιο πολύ προς τα Ψηλά Τακούνια γέρνει και την καταστροφική δύναμη των συναισθημάτων εκείνων των γυναικών, σε παραλληλισμό με τους άντρες εδώ, ή ακόμα και στο Μυστικό Λουλούδι και την απλότητα εκείνης της γραφής. Δεν διαφωνώ (και χωρίς να είναι απαραίτητα κακό) ότι τείνει έντονα προς κάποιου είδους «περίεργου» μελοδραματισμού, άλλωστε και ο ίδιος ποτέ δεν έχει κρύψει την αγάπη του γιαυτό. Όμως,

Η σκηνή της εξομολόγησης της Lena μπροστά από την οθόνη και η σκηνή της επανένωσης των κομματιών των φωτογραφιών πάνω στο τραπέζι, (μου) αρκούν για να μη κοιτάξω τα αμήχανα λάθη και τις αδικαιολόγητες επιπολαιότητες που αναφέρεις. Ο ίδιος ο Almodovar για την συγγραφή των σεναρίων του έχει πει ότι είναι πολύ ειλικρινής, πολύ παράλογος, πολύ ελεύθερος και πολύ γενναιόδωρος. Οι ήρωες τον κατευθύνουν και όχι το αντίθετο. Οπότε όλα αυτά μοιάζουν τόσο αναμενόμενα πράγμα που εμένα δεν με απωθεί από μια ταινία. Διότι όλα αυτά μέσα στην/από την ζωή είναι και απλά ο Almodovar μας δείχνει που πρέπει να κοιτάζουμε. Σε αυτά που μας αρέσουν και μας κάνουν, τρόπον τινά, ευτυχισμένους. Όχι αλλού.

Το ίδιο ισχύει και για την Penelope. Θυμάσαι το βλέμμα που είχε όταν άναβε το τσιγάρο παραπλανημένη ότι ο γέρος ήταν νεκρός στο κρεβάτι. Χωρίς να υποβιβάζω της υπόλοιπες, αυτή η Lena (μου – again) αρκεί. Και για να απαντήσω στον Dynx, όταν παίζεις εντός έδρας συνήθως παίζεις καλύτερα. Αν και προσωπικά αμφιβάλω λίγο για το αν στις ισπανικές παραγωγές είναι καλύτερη απ’ ότι στις άλλες. Δεν θα χρησιμοποιήσω το πρόσφατο Oscar για να δικαιολογηθώ αλλά το περσινό Elegy που εμένα τουλάχιστον με έπεισε και σαν ταινία και σαν ερμηνεία.

Ευχαριστώ για τα σχόλια, καμία κατάχρηση εννοείται..

Καλησπέρα σε όσους διαβάζουν…

zubizabata είπε...

Επίσης το Vicky Christina Barcelona είναι ισπανική παραγωγή σ' ισπανικό τοπίο.

zubizabata είπε...

Επίσης στο Vanilla Sky και στο Bandidas η γαλοτσομούρα (μου πάντα) φαίνεται πιο όμορφη από ποτέ. :p

Chris Z. είπε...

Επίσης ευχαριστούμε για τα σχόλια και τα infos zubi...
Bandidas τέλειο... ;)

zubizabata είπε...

Exactement!!!!

Chris Z. είπε...

Λόγω απρόσμενης "ανωτέρας βίας", ξανά μαζί τον Νοέμβρη.

!Hasta luego amigos!

Penelopi είπε...

Τι μπορεί να πει κανείς για ένα άνθρωπο χαρισματικό και καλόγουστο. Πολλά! Γιατί οι εικόνες του διεγείρουν όλα σου τα συναισθήματα και σε κάνουν να μιλάς για αυτές (αλλά και γι αυτά) ώρες ατελείωτες.
Απ ότι φαίνεται ο Pedro τα τελευταία χρόνια επιθυμεί να βγάλει πιο ευαίσθητες πλευρές του και έχει βρει την ίσως πιο τέλεια έκφρασή τους στην Cruz η οποία ναι, κάθε φορά είναι και καλύτερη.
Chris συμφωνώ μαζί σου απόλυτα, οι δύο σκηνές(της εξομολόγησης και των κομμένων φωτογραφιών) είναι το κλείσιμο του ματιού του Pedro προς όλους μας, σαν να μας λεει πως "ναι αυτή η ταινία μου δεν είναι σαν τις άλλες, αλλά εγώ δεν άλλαξα καθόλου". Σε αυτήν την ταινία όμως (μας) έλειψε η μουσική, που κάθε φορά ντύνει τις στιγμές της, η οποία συμφωνώ δεν είναι η καλύτερη του αλλά καλό είναι να δίνουμε ευκαιρίες σε αυτούς που αξίζουν και ο Almodovar αξίζει πολλές. Dynx συμφωνώ μαζί σου με έναν πιο γενικό όμως τρόπο, μιας και πιστεύω πως η ισπανική γλώσσα είναι πολύ πιο εκφραστική (απο την αγγλική, πόσο μάλιστα την αμερικάνικη) άρα και το αποτέλεσμα καλύτερο κατά πολλές έννοιες αλλά και σε άλλου είδους ταινίες (παράδειγμα, η ταινία El orfanato νομίζω πως θα έχανε πολύ εάν δεν ήταν στα ισπανικά). Kioy θα συμφωνήσω και μαζί σου ως προς την ύπαρξη ερωτική σχέσης μούσας-δημιουργού και στο γεγονός οτι στο Volver υπήρχε περισσότερο πάθος από την Penelope αλλά ένας τόσο ιδιαίτερα πολύπλευρος έρωτας θέλω να πιστεύω πως δεν θα φθαρεί εύκολα.
Τώρα θα θέλαμε και μια κωμωδία, όπως οι παλιές του...(θεά η Rossy de Palma στην cameo εμφάνιση, ίσως του θυμίσει τις απολαυστικές του
υστερίες)...:)

Chris Z. είπε...

Penelopi

;)