(Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε, χάθηκε, και τελικά ανασυντάχθηκε μέσα από σκόρπιες και μουτζουρωμένες σημειώσεις, με σεβασμό προς τα πρόσωπα σκηνοθετών, ηθοποιών και λοιπών συντελεστών και υπό τους ήχους του Grand Union των ταξιδιάρικων Firebird. Και αυτό είναι κάτι που έχει σημασία)
Μια φορά και ένα καιρό, ήταν μια μικρή (αλλά διάσημη για τα κατορθώματά της) χώρα, τοποθετημένη κάπου στα φτωχικά Βαλκάνια της Νότιας Ευρώπης, η οποία για πολλά πολλά χρόνια και με χαρακτηριστική επιδεξιότητα σνόμπαρε το εγχώριο cinema του φανταστικού. Ταινίες του είδους δεν έβγαιναν, «καταξιωμένοι» δημιουργοί δεν ασχολούνταν, παραγωγοί δεν επένδυαν. Ωστόσο, υπήρχαν και κάποιοι που με γνώμονα το μεράκι, το πείσμα και την αγάπη τους, δημιουργούσαν κάποιες ταινίες του είδους, χωρίς να τους νοιάζει αν θα πουλήσουν τρελά, ούτε αν θα γίνουν μεγάλα και γνωστά ονόματα (παραμένοντας ως επί το πλείστον, τελικά άγνωστοι, ο Ζερβός εξαιρείται φυσικά). Άλλωστε τέτοιες προσπάθειες συνήθως ανταμείβονται με τα λόγια και το χειροκρότημα του κοινού τους. Μια τέτοια ειλικρινής προσπάθεια ήταν και Το Κακό του 2005.Αν και low budget, με φτηνά εφέ και απλοϊκό σενάριο, όχι μόνο έγινε cult από τους οπαδούς που το λατρέψανε (και καλά έκαναν αν ρωτάς εμένα) αλλά κατάφερε και δημιούργησε και όνομα στο εξωτερικό σαν η πρώτη ταινία με ζωντανούς νεκρούς που γίνεται γνωστή/αποδεκτή από αυτή την χώρα. Το Κακό ήταν καλή ταινία. Πολύ καλή θα έλεγα. Άψογα υλοποιημένη για τα δεδομένα της, ένας οχετός από guts ‘n’ gore, χύμα in your face attitude, με το γκάζι πατημένο στο τέρμα, χωρίς πολιτικές ή οικονομικές σκοπιμότητες, μπορεί να είχε κάποια (μικρά - ή και πιο μεγάλα) προβλήματα, μπορεί να είχε αρκετές και φανερές ελλείψεις, απόπνεε όμως αποφασιστικότητα, πάθος και αγάπη για τον σκοπό τον οποίο υπηρετούσε.
Ο καιρός πέρασε και κάποια στιγμή οι συντελεστές εκείνης της ταινίας αποφάσισαν πως πρέπει να υπάρξει συνέχεια. Φυσικά και έπρεπε και το νέο γίνεται αποδεκτό με διθυράμβους. Οι υπογραφές πέφτουν, το budget μεγαλώνει, τα εφέ ακριβαίνουν, οι ζωντανοί νεκροί κομπάρσοι τρέχουν να βοηθήσουν από διάφορες πλευρές της Ελλάδας και το κέφι για δημιουργία εκτοξεύεται στα ύψη, με την αναμονή να μεγαλώνει μέρα με την μέρα. Η δε εξωφρενικά πρωτότυπη ιδέα με τους αρχαίους Έλληνες μόνο χαμόγελα μπορούσε να φέρει στις διάφορες κατευθύνσεις που απευθυνόταν. Επιτέλους, κάποιοι φαινόταν να επαναστατούν σε αυτή την γαμημένη «πόλη-κράτος». Ωστόσο Το Κακό Στην Εποχή των Ηρώων κατάφερε να διχάσει, όχι τόσο οπαδούς και κριτικούς, αλλά κυρίως τον ίδιο του τον εαυτό.Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στα συστατικά της ταινίας, αυτά άλλωστε είναι γνωστά, χρειάζεται όμως να διευκρινίσω/αποκαλύψω/εξομολογηθώ πως το αιματοβαμμένο αυτό sequel είναι – δυστυχώς - πολύ κατώτερο των προσδοκιών μας. Και αυτό γιατί ενώ ξεκινάει με τις καλύτερες προοπτικές, όπως ακριβώς το περιμέναμε, από το μέσο περίπου και έπειτα χάνει τελείως την μπάλα και απογοητεύει άπαντες(?) με τους ανεξέλεγκτους παλιμπαιδισμούς και το φανταχτερά ελλιπές του σενάριο (το οποίο προφανώς έμεινε αδούλευτο) και το οποίο με την σειρά του καταφέρνει και επιδίδεται σε (ενίοτε έξυπνες) καφρίλες. Οι καφρίλες όμως ξεπερνούν το μέτρο του υποφερτού και ενώ η κωμωδία λάμπει σαν αστέρι στον σκοτεινό ουρανό, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει με ημιπραγματοποιημένη ιδέα η οποία έμεινε μόνη χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη.
Διότι οι ιδέες από μόνες τους δεν μπορούν να μιλήσουν και οι επαναστάτες δεν φέρνουν την επανάσταση χωρίς να πιστεύουν σε αυτή. Δυστυχώς, το όλο project μοιάζει να επαναπαύεται στην φήμη και στο cult status που απέκτησε με το πρώτο μέρος, αφήνοντας την αίσθηση ότι αυτό το sequel δεν φτιάχτηκε για να ικανοποιήσει τις ανάγκες των οπαδών για συνέχεια, αλλά να τις εκμεταλλευτεί. Cult όμως δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι από την αγάπη και την στήριξη του κόσμου, στο πέρασμα του χρόνου. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε προσπάθεια φωτογράφησης, ταμπελοποίησης και κυρίως παραγωγής του όρου αποβαίνει τουλάχιστον μάταιη, για να μη πω αστεία. Με μια ιστορία η οποία (τελικά) αποδεικνύεται πιο βαριά από την ίδια την παραγωγή, Το Κακό Στην Εποχή των Ηρώων μοιάζει πιο άψυχο και από τους ίδιους τους νεκροζώντανους και ως επί το πλείστον αποκεφαλισμένους Αθηναίους του.
Βέβαια, όλα τα παραπάνω δεν είναι ικανά για να αποθαρρύνουν έναν γνήσιο κάφρο ο οποίος έχει μάθει να τα αγνοεί, είναι ικανά όμως να βάλουν σε σκέψεις κάθε σκεπτόμενο κινηματογραφόφιλο για το μέλλον του Ελληνικού φανταστικού. Διότι το μεγάλο πρόβλημα με αυτό το sequel δεν είναι οι αδυναμίες του καθαυτές, αλλά η δυνατότητα/ευκαιρία που δίνει στον κάθε άσχετο ημιμαθή (δημοσιογράφο ή απλό θεατή) να κατηγορήσει το είδος στο σύνολό του και επικαλούμενος τον (πιθανό μεν αλλά ταυτόχρονα αμφισβητούμενο) ακαδημαϊσμό του, να το απορρίψει. Πράγμα που φυσικά καμία σχέση με το fun τής ταινίας δεν έχει, αποδεικνύει όμως τον οπισθοδρομισμό μιας χώρας η οποία (στην πλειοψηφία των παραγωγών της) αρέσκεται στο να επιδιώκει περισσότερο το (λαμπερό) φαίνεσθε παρά το (καλλιτεχνικό) είναι.Chris Zafeiriadis
7 σχόλια:
Noμίζω είναι η πρώτη φορά που θα διαφωνήσω τόσο μαζί σου. Τη βάζω στις καλύτερες ταινίες με ζόμπι που έχω δει. Και ξέρεις γιατί; Για τον ατέλειωτο χαβαλέ(τρελαίνομαι για τέτοιου είδους καφρίλες), τα λίτρα αίμα(πολύ πιο εντυπωσιακά από το πρώτο) και κυρίως ότι σου τρίβουν στη μούρη το ότι βγάζουν φράγκα διασκεδάζοντας, σου παίρνουν τα λεφτά και τους λες κι ευχαριστώ. Οι δημιουργοί είναι ειλικρινείς και με την τέχνη τους και με το κοινό τους.
Και στην τελική ζόμπι με χλαμύδες, ο Μπίλι Ζέιν μιλάει αρχαία ελληνικά for the love of god, τι μπορεί να μην σου αρέσει από αυτό; Γέλασα πολύ και δυνατά. Μόνο η μουσική με χάλασε.
Είπα ότι ανοίγουν το κεφάλι του Τσιμιτσέλη; Αυτόματα ταινιάρα!
Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που θα διαφωνήσεις τόσο μαζί μου. Difference makes the world go round…
Το ξέρεις ότι είμαι άνθρωπος που παραβλέπει λάθη και ασυμφωνίες προσπαθώντας να κοιτάω αυτά που με κρατάνε σε μια ταινία. Εδώ όμως ένιωσα ότι με κορόιδεψαν. Και αυτό το συνειδητοποίησα από την μέση και μετά που ο καθένας έλεγε ότι του κατέβαινε στο κεφάλι και τα πάντα κυλούσαν χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Φυσικά και ήταν πολύ ωραία όλα αυτά που αναφέρεις, φυσικά και οι καφρίλες λειτουργούσαν υπέρ. Όμως η general idea έμεινε τελείως αδούλευτη και μερικές (κορυφαίες βέβαια) ατάκες δεν δικαιολογούν τις υψηλές βαθμολογίες. Και πίστεψέ με, δεν εννοώ τις βαθμολογίες και τα σχόλια εκείνων που δεν αναγνωρίζουν/συμμερίζονται το πάθος κάποιων για τέτοιες ταινίες, αλλά εκείνων που τέτοιες ταινίες τις γουστάρουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Άλλωστε σε αυτούς δεν απευθύνεται? Συμφωνώ ότι κάνουν χαβαλέ, και εγώ μαζί τους είμαι, αλλά το αστείο από την κοροϊδία έχει διαφορά. Κοίτα τον Raimi ας πούμε, και αυτός χαβαλέ έκανε αλλά ήξερε πώς να το κάνει. Αλλά γιατί να σε πάω τόσο μακριά, κοίτα τον Παπαδημητράτο, την στιγμή που είχε μεγαλύτερο budget και πιο γνωστούς ηθοποιούς δεν επαναπαύτηκε σε αυτό παρουσιάζοντας μια ειλικρινέστατη ταινία, γνήσιο b-movie. Ο κ.Νούσιας και η παρέα του νομίζω αυτό που παρουσιάζουν εδώ δεν το πιστεύουν ούτε στο ελάχιστο, σε αντίθεση με το πρώτο Κακό που γαμούσε και έδερνε (με το μπαρδόν).
Και αν δεν μπορείς να πείσεις το κοινό σου τότε τι να το κάνεις??
Την καλησπέρα μου και σ’ευχαριστώ για την διαφωνία σου… :)
Συνταυτίζομαι!
Τέλειος ο Raimi! :)
Σόρυ για το σπαμ, αλλά η ψηφοφορία για τις 20 καλύτερες ταινίες λήγει απόψε! Αναρτήθηκε κάπου και το έχασα?
να δω πότε στην Ελλάδα θα ξεμπερδέψουμε με αυτόν τον χαβαλέ... έχει **μήσει ένα κάρο καλές ταινίες.
Τα μόνα στοιχεία που δεν μου άρεσαν στο πρώτο Κακό ήταν τα χαζοαστεία που είχε. Κατά τα άλλα ήταν αξιόλογη προσπάθεια...το 2ο μέρος έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε στα σχέδια των παιδιών αλλά μιας και τσούλησε το πρώτο έκαναν και το 2ο. Δεν το έχω δει ακόμα πάντως.
Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο όταν γίνεται ταινία με ζόμπι πρέπει να έχει χαβαλέ?
σωστό το point για τον Raimi - χωρίς να έχει ίχνος χαβαλέ, η ταινία του βγάζει μια σαρδόνια ειρωνική διάθεση (to Drag me εννοώ), στην παράδοση του εκπληκτικού Evil Dead 2.
Αγαπητέ Μάνο, ο χαβαλές δεν ενοχλεί αρκεί να είναι σωστά και έξυπνα τοποθετημένος. Το πρόβλημα είναι η ανευθυνότητα και κυρίως προχειρότητα που αντιμετωπίζονται τέτοιες ταινίες από τους συντελεστές τους. Αυτό είναι που με εξοργίζει. Και το ότι δεν υπήρχε στα αρχικά σχέδια σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την προχειρότητα του.
Και μιας και μιλάμε για την Ελληνική πραγματικότητα, το παραπάνω κείμενο απορρίφθηκε από γνωστό κινηματογραφικό site της χώρας μας διότι «υπερβαίνει τα όρια», «διακρίνεται σε αυτό «επιθετικότητα και ειρωνία», «δεν σέβεται τους συντελεστές (παρόλο που στην εισαγωγή υποστηρίζει το αντίθετο)», «με το στυλ ενός αφηγητή παραμυθιού, καταλήγει σε χτύπημα κάτω από τη μέση αφού επιτίθεται στους θεατές (κάφρους) και τους δημοσιουγράφους (άσχετους και ημιμαθείς) που μπορεί να έχουν άλλη γνώμη».
Επίσης το παραπάνω κείμενο «ανοίγει μέτωπο με θεατές και δημοσιογράφους και κατ`επέκτασην και με τους συντελεστές της ταινίας οι οποίοι έχουν απόλυτο δίκιο σε περίπτωση που εξαγριωθούν διαβάζοντας το».
Ουδέν περαιτέρω σχόλιο…
Δημοσίευση σχολίου