Δεν ξέρω για το φτερούγισμα μιας πεταλούδας αλλά όταν μια
αγελάδα ίπταται και στη συνέχεια πέφτει από τον ουρανό επάνω στα κεφάλια μας, ο
τυφώνας που προκαλεί είναι αμείλικτος. Τα ατυχήματα μπορεί να είναι μέρος της
καθημερινότητας αλλά όταν συμβαίνουν με τέτοιο αλλόκοτο τρόπο, η ζωή αλλάζει
ριζικά, διαγράφοντας μια καινούρια, απροσδόκητη ρότα. Και στη συνέχεια εμπνέονται
ιστορίες σαν και τούτο εδώ το μικρό παραμύθι, το οποίο τη ζωή δεν έχει σκοπό να
την αλλάξει, καταγράφει όμως μερικές από τις πιο αδυσώπητες αλήθειες και τις
σερβίρει σαν αχνιστό κινέζικο πιάτο στο τραπέζι.
Βασισμένη σε ένα παράδοξο αληθινό περιστατικό, η ταινία του Borensztein
παίρνει ένα καλόκαρδο αλλά άτυχο Κινέζο και τον φέρνει στην πόρτα ενός μοναχικού
Αργεντινού, ο οποίος αρέσκεται στο να ζει μόνος και απομονωμένος από τους
ανθρώπους που τον περιτριγυρίζουν. Ο Jun και ο Roberto έρχονται
κοντά διότι ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου, χωρίς όμως οι ίδιοι να γνωρίζουν
το γιατί, όπως συνήθως συμβαίνει στην καθημερινότητα των ανθρώπων της διπλανής
πόρτας. Η ευτυχής αυτή συνεύρεση θα αναπτύξει μια φιλία μεταξύ των δύο αντρών, χαρίζοντάς
τους απρόσμενα την ευκαιρία που αναζητούσαν αλλά δεν έβρισκαν στο διάβα τους. Ο
Jun θα
βρει τη δύναμη που του έλειπε για να ανταπεξέλθει σε αυτό που χωρίς έλεος του
επιφύλαξε η μοίρα, ενώ ο Roberto θα μπορέσει επιτέλους να κοιτάξει στα μάτια τη γυναίκα που (τον) αγαπάει, κοιτάζοντας
παράλληλα με οπτιμισμό μια ζωή που δεν πίστευε ότι μπορεί να του αξίζει.
Για μια ταινία φαιδρά τιτλοφορούμενη η οποία κάνει τις
περισσότερες χιουμοριστικές ιστορίες του Hollywood να φαίνονται σαν κακοδιάθετα αναμασήματα, το ελλειπτικό ρομάντζο και το σχετικά απότομο φινάλε
δεν είναι ικανά ώστε να θεωρηθούν παραπτώματα. Τη στιγμή μάλιστα που το τελικό αποτέλεσμα
ποντάρει στην εξωστρέφεια των συναισθημάτων, ακτινοβολώντας την ευφορία που
οφείλει μια τέτοια ταινία στο κοινό της.
Νοηματικά δεν υπάρχει τίποτα βαρύγδουπο εδώ, δεν υπάρχει
ούτε κάποια καλλιτεχνικά βαθυστόχαστη επιδίωξη που θα λατρέψουν οι αδηφάγοι
θεωρητικοί. Υπάρχει όμως μια ευγενική προσέγγιση του δράματος και ο τρόπος με
τον οποίο γίνεται αποδεκτό από τους ανύποπτους ήρωες της ιστορίας. Ήρωες οι
οποίοι το μόνο που φαίνεται να επιζητούν είναι μια ταπεινή αλλά ουσιαστική επικοινωνία
με τους εκάστοτε θεατές και μια συγχώρεση για όσα πόθησαν, κόπιασαν αλλά δεν
κατάφεραν να κατακτήσουν.
Μέχρι να το κάνουν.
Chris Zafeiriadis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου