Αν είχαμε φτερά για να πετάξουμε θα ήμασταν για λίγο επάνω
στη γη και στη συνέχεια θα απογειωνόμασταν στα σύννεφα, κατακτώντας εκείνα που
κοιτάμε καθημερινά αλλά δεν μπορούμε ποτέ μας να αγγίξουμε. Θα πετούσαμε
ελεύθεροι πάνω από ανεξάντλητους ποταμούς και απέραντες χιονισμένες πεδιάδες,
καταδιώκοντας ένα μελλοθάνατο όνειρο χωρίς πατρίδα και χωρίς κανέναν
περιορισμό. Θα μπορούσαμε έτσι να ταξιδέψουμε χωρίς αποσκευές μακριά από το
σήμερα και να διασχίσουμε και πεντακόσια μίλια ακόμα με μόνο μια ανάσα,
κατακτώντας έτσι την υπέροχη ψευδαίσθηση του παντοτινού. Η 16η ταινία των
αδερφών Κοέν μοιάζει αφιερωμένη σε αυτήν την παθιασμένη επιθυμία, που αν τη
νιώσεις μια στιγμή, θα την κρατήσεις κοντά σου για πάντα.
Με μια κιθάρα στα χέρια κι ένα μυαλό γεμάτο προσδοκίες (και
λίγο από τη φιλοδοξία που θέλει να λέγεται έμπνευση), ο Llewyn Davis
αποκαλύπτεται. Αποκαλύπτεται ως ένας νεαρός τραγουδοποιός και αφιερώνει (ή
καλύτερα, θυσιάζει) το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητάς του,
ικανοποιώντας την ανάγκη του να είναι δημιουργικός και αναγνωρίσιμος μέσα στο
πλαίσιο της φολκ καλλιτεχνίας στην οποία ανήκει. Διατηρεί έτσι το όνειρο
ζωντανό και του χαρίζει ένα κομμάτι της ψυχής του, αφήνοντας άλλα,
σημαντικότερα ίσως, ζητήματα της ζωής (όπως η σχέση του με τους ανθρώπους) να
μένουν μετέωρα και αβέβαια, αφού έτσι κι αλλιώς, για έναν δημιουργό, η
δημιουργία δεν είναι μόνο τρόπος έκφρασης, αλλά η ίδια η ζωή.
Στην αυγή των νεουρκέζικων 60’s, ο Llewyn Davis, ως
αμετανόητος καλλιτέχνης που δεν ανήκει πουθενά παρά μόνο στη μουσική του, θέλει
να περνάει το χρόνο του ανάμεσα στους καπνούς των περαστικών και των πιστών
θαμώνων, αντικριστά από ένα μοναχικό (πλέον) μικρόφωνο που του υπενθυμίζει,
άθελά του, ότι κάποτε δεν ήταν μόνος. Και μπορεί μέσα στην ταινία να μην
αντιλαμβάνεσαι αν φτάνει ποτέ (σ)το δημιουργικό ζενίθ του, τελικά όμως θα τον
χειροκροτήσεις, όχι για όσα κέρδισε, αλλά για όσα έχασε στη ειρωνική πορεία της
ζωής. Θα τον χειροκροτήσεις γιατί θα σου υπενθυμίσει ότι με οτοστόπ μπορεί να
μη φτάνεις στο στόχο σου, μπορείς όμως να καλύψεις ένα κομμάτι της απόστασης
από το σήμερα μέχρι το όνειρο. Για το υπόλοιπο θα βρεις τον τρόπο να ταξιδέψεις
μέχρι εκεί που επιθυμείς, αρκεί να ανοίξεις τα φτερά που κρύβεις μέσα σου και
να πετάξεις ψηλά στον ουρανό.
Βαθιά
σε έναν ορίζοντα που δεν γνωρίζει σύνορα, κατακτώντας την πονεμένη αίσθηση της
πολυπόθητης συντροφικότητας.
Chris Zafeiriadis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου