Υπάρχουν οι ταινίες που σου αφηγούνται μια ιστορία σε
αυστηρή, προκαθορισμένη δομή, και οι ταινίες που θέλουν απλώς να σου μεταφέρουν
τα συναισθήματα των ηρώων τους. Υπάρχουν οι ταινίες που έχουνε καθορισμένη
αρχή, μέση και τέλος και οι ταινίες που κινούνται ελεύθερες μέσα στον
χωροχρόνο, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που διαθέτει όσα δεν μπορούν ποτέ να
ειπωθούν με λόγια. Οι Αισθηματίες του Νίκου Τριανταφυλλίδη ανήκουν σαφέστατα
στη δεύτερη κατηγορία, στις ταινίες εκείνες που κουβαλούν όλα τα λάθη, τις
ανασφάλειες αλλά και όλες τις επιθυμίες των ανθρώπων, καταφέρνοντας να τις
εκθέσουν μπροστά στα μάτια σου σε λίγα μόλις λεπτά κινηματογραφικού
συναισθηματισμού. Δεν το συναντάς συχνά αυτό το στο Ελληνικό σινεμά, όμως όταν
το συναντήσεις, οφείλεις να του συμπεριφερθείς με κατανόηση και ευγένεια, όπως
θα έκανες με έναν καλό φίλο που έρχεται κοντά για να σου εξομολογηθεί την πιο
κρυφή του αμαρτία.
Οι Αισθηματίες δεν πρέπει να υπερηφανεύονται για την πλοκή
τους. Πρέπει όμως να υπερηφανεύονται για όσα πιστεύουν, για όσα τους χάρισε ο
δημιουργός τους και όσα αβίαστα σου αφήνουν μετά την προβολή. Γιατί,
περισσότερο από όλα, οι Αισθηματίες είναι μια αίσθηση, μια πολύχρωμη μυρωδιά,
και η μελαγχολική ηχώ που αφήνει η ανάμνηση ενός φανταστικού ταξιδιού προς έναν
τόπο που μπορεί να γίνει αληθινός. Ενός ταξιδιού που ξεκινάει από την Ελλάδα
του σήμερα και φτάνει μέχρι την ανάγκη των ανθρώπων να νιώθουν ζωντανοί. Σε μια
χώρα που βυθίζεται από το ανομολόγητο βάρος των αμαρτιών της, αυτοί οι
ρομαντικοί ήρωες αναζητούν τον τρόπο να επιβιώσουν όχι ως κομπάρσοι, αλλά ως
πρωταγωνιστές μιας ζωής που τους ανήκει ολοκληρωτικά.
Μέσα σε έναν κόσμο που δεν σώθηκε ποτέ κανείς από την
αμαρτία, οι Αισθηματίες γίνονται εραστές. Και οι εραστές το πρώτο που κάνουν
είναι να φιλιούνται, αλλιώς τι σόι εραστές μπορεί να είναι; Αν (κρυφο)κοιτάξεις
προσεκτικά, θα καταλάβεις ότι αυτοί οι όμορφοι αλλά καταδικασμένοι ήρωες είναι
οι άνθρωποι που βλέπεις γύρω σου. Είναι οι άνθρωποι που ζούνε κάτω από τον ίδιο
ήλιο με εμάς και ψάχνουν τον τρόπο να ερωτευτούν, τον τρόπο να ζουν περήφανα,
χωρίς να φοβούνται για όσα τους χαρακτηρίζουν. Γι’ αυτό χορεύουνε ξυπόλυτοι
μέσα στη νύχτα, ενώ η μέρα τους βλέπει και καρδιοχτυπά.
Αυτό που απομένει λίγο πριν να τους επισκεφτεί ο θάνατος,
είναι η αναζήτηση μιας υπέροχης και αληθινής αγάπης. Όλοι θα πεθάνουμε μια
μέρα, το ξέρω. Απλώς οι Αισθηματίες προτιμούν να πεθαίνουν κάθε μέρα από το να
παραδοθούν και να σταματήσουν την αναζήτηση.
Chris Zafeiriadis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου