Αυτός, αυτή και τα μυστήρια της Ρώσικης μαφίας στο Λονδίνο...
Ο ιδανικότερος εκφραστής μιας μη αντικειμενικής παρουσίασης μιας (οποιαδήποτε) ταινίας του Cronenberg, δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος ο οποίος αγαπάει και γνωρίζει τον κινηματογράφο σαν τέχνη, ιστορία ή τεχνοτροπία, αλλά κάποιος που αντιλαμβάνεται, ανα-γνωρίζει, και αγαπάει το έργο του Καναδού σκηνοθέτη στο σύνολό του. Και αυτό (υποσυνείδητα ή μη) το ξέρει πολύ καλά και ο ίδιος. Διότι καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς, κύρους, προσωπικής αναζήτησης και φιλοσοφίας δεν ενδιαφέρονται (πια) να αποδείξουν κάτι στους νεοκλασάτους κριτικάριους (ή ερμηνευτές εικόνων και έργων) οι οποίοι όλο και περισσότερο μοιάζει να ψάχνουν λαμπερούς τρόπους εγωιστικής αυτοπροβολής και εγωκεντρικής αντίδρασης (επιδεικνύοντας τις «ατελείωτες» γνώσεις τους). Τέτοιοι σκηνοθέτες περισσότερο ενδιαφέρονται να ικανοποιήσουν το κοινό που τους αγάπησε, τους ανέδειξε και που (ακόμα και στα στραβοπατήματά τους) τους δέχεται ως είναι και (κυρίως) τους θαυμάζει για αυτό που πιστεύουν και παράγουν.
Ακόμα και αν ίδιος ο Cronenberg προσπαθούσε να γίνει πιο mainstream δημιουργώντας βατές ιστορίες τοποθετημένες σε μια καθαρά αναγνωρίσιμη πραγματικότητα του σήμερα, δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει τα βήματα της βιομηχανίας (αυτού) του θεάματος και κατ’ επέκταση της λογικής που την διέπει. Διότι από μόνες τους οι δημιουργίες του αντανακλούν έναν καλλιτέχνη με σαφή όραμα και προσανατολισμό, πάμπολλες εμμονές και σίγουρα μια εξελισσόμενη φιλοσοφία, μακράν διαφοροποιημένο από την κουλτούρα και τα γούστα του μέσου Αμερικάνου θεατή.
Η ιστορία της μαίας που ψάχνει απαντήσεις (και τελικά τις βρίσκει), είναι σχετικά απλουστευμένη και λιγότερη φιλοσοφημένη απ’ ότι στο παρελθόν. Ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ρηχότητα, κάθε άλλο μάλιστα. Θέτοντας σαν βάση ένα ομιχλώδες και βροχερό Λονδίνο, παρουσιάζεται (έστω αμυδρά και χωρίς δυνατότητα επαλήθευσης) η κουλτούρα της Ρωσικής μαφίας και η (υπόγεια) δράση στην ευρύτερη περιοχή, σε μια ιστορία που διασταυρώνονται οι πολιτισμοί, παντρεύονται οι γνώσεις με τις αξίες, και το ποιος είσαι καθορίζεται από τα tattoos που έχεις στο σώμα σου (Vor V Zakone ονομάζεται ουσιαστικά η Ρώσικη μαφία και τα tattoos αυτά εκφράζουν το ποιος είσαι καθώς και την πορεία της ζωής του καθενός).
Μέσα σε όλα τα παραπάνω, το προσωπικό στίγμα του Cronenberg πανταχού παρών. Έκδηλη η αστείρευτη ικανότητα του να δημιουργεί τους δικούς του κόσμους με τους δικούς του ήρωες, αντί-ήρωες (και αντί-αντί-ήρωες) που μοιάζουν να ζούνε σε μία δική τους πραγματικότητα (ακόμα και οι «μαφιόζοι» μοιάζουν ξεκομμένοι από τον υπόλοιπο υπό-κόσμο), αρκετά ρεαλιστική και όχι τόσο μακριά από την δική μας (το ίδιο άνιση και ταυτόχρονα φαινομενικά απλή) εμπράγματη ζωή. Με μια επική σκηνή πάλης στα λουτρά (χαρακτηριζόμενη ως απλοϊκή ωμότητα) μας αποδεικνύει (ξανά) το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα και τις προσωπικότητάς του, χρησιμοποιώντας την βία σαν όπλο, είτε του καλού είτε του κακού (εδώ και των δύο).
Τι είναι όμως αυτό που κάνει το Eastern Promises να ξεχωρίζει μέσα από την απλόχερη απλότητά του?
Μια ιστορία εγκλήματος με δραματικές προεκτάσεις βασιζόμενη στην επαγγελματική αφοσίωση αλλά και στην εφηβική μανία του δημιουργού της. Δύο χαρακτηριστικά που δυστυχώς μέρα με τη μέρα, δείχνουν να εξανεμίζονται από τους περισσότερους και που η έλλειψή τους δημιουργεί μπερδεμένες ψευδαισθήσεις του σήμερα και του αύριο.
Ο Cronenberg όμως δεν ξεχνά, θυμίζοντας/δασκαλεύοντας σε όλους εμάς ένα πολύ σημαντικό πράγμα σ’ αυτή τη πολύ-δι-άστατη ζωή...
“Every sin leaves a mark...”
Ο ιδανικότερος εκφραστής μιας μη αντικειμενικής παρουσίασης μιας (οποιαδήποτε) ταινίας του Cronenberg, δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος ο οποίος αγαπάει και γνωρίζει τον κινηματογράφο σαν τέχνη, ιστορία ή τεχνοτροπία, αλλά κάποιος που αντιλαμβάνεται, ανα-γνωρίζει, και αγαπάει το έργο του Καναδού σκηνοθέτη στο σύνολό του. Και αυτό (υποσυνείδητα ή μη) το ξέρει πολύ καλά και ο ίδιος. Διότι καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς, κύρους, προσωπικής αναζήτησης και φιλοσοφίας δεν ενδιαφέρονται (πια) να αποδείξουν κάτι στους νεοκλασάτους κριτικάριους (ή ερμηνευτές εικόνων και έργων) οι οποίοι όλο και περισσότερο μοιάζει να ψάχνουν λαμπερούς τρόπους εγωιστικής αυτοπροβολής και εγωκεντρικής αντίδρασης (επιδεικνύοντας τις «ατελείωτες» γνώσεις τους). Τέτοιοι σκηνοθέτες περισσότερο ενδιαφέρονται να ικανοποιήσουν το κοινό που τους αγάπησε, τους ανέδειξε και που (ακόμα και στα στραβοπατήματά τους) τους δέχεται ως είναι και (κυρίως) τους θαυμάζει για αυτό που πιστεύουν και παράγουν.Ακόμα και αν ίδιος ο Cronenberg προσπαθούσε να γίνει πιο mainstream δημιουργώντας βατές ιστορίες τοποθετημένες σε μια καθαρά αναγνωρίσιμη πραγματικότητα του σήμερα, δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει τα βήματα της βιομηχανίας (αυτού) του θεάματος και κατ’ επέκταση της λογικής που την διέπει. Διότι από μόνες τους οι δημιουργίες του αντανακλούν έναν καλλιτέχνη με σαφή όραμα και προσανατολισμό, πάμπολλες εμμονές και σίγουρα μια εξελισσόμενη φιλοσοφία, μακράν διαφοροποιημένο από την κουλτούρα και τα γούστα του μέσου Αμερικάνου θεατή.
Η ιστορία της μαίας που ψάχνει απαντήσεις (και τελικά τις βρίσκει), είναι σχετικά απλουστευμένη και λιγότερη φιλοσοφημένη απ’ ότι στο παρελθόν. Ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ρηχότητα, κάθε άλλο μάλιστα. Θέτοντας σαν βάση ένα ομιχλώδες και βροχερό Λονδίνο, παρουσιάζεται (έστω αμυδρά και χωρίς δυνατότητα επαλήθευσης) η κουλτούρα της Ρωσικής μαφίας και η (υπόγεια) δράση στην ευρύτερη περιοχή, σε μια ιστορία που διασταυρώνονται οι πολιτισμοί, παντρεύονται οι γνώσεις με τις αξίες, και το ποιος είσαι καθορίζεται από τα tattoos που έχεις στο σώμα σου (Vor V Zakone ονομάζεται ουσιαστικά η Ρώσικη μαφία και τα tattoos αυτά εκφράζουν το ποιος είσαι καθώς και την πορεία της ζωής του καθενός).Μέσα σε όλα τα παραπάνω, το προσωπικό στίγμα του Cronenberg πανταχού παρών. Έκδηλη η αστείρευτη ικανότητα του να δημιουργεί τους δικούς του κόσμους με τους δικούς του ήρωες, αντί-ήρωες (και αντί-αντί-ήρωες) που μοιάζουν να ζούνε σε μία δική τους πραγματικότητα (ακόμα και οι «μαφιόζοι» μοιάζουν ξεκομμένοι από τον υπόλοιπο υπό-κόσμο), αρκετά ρεαλιστική και όχι τόσο μακριά από την δική μας (το ίδιο άνιση και ταυτόχρονα φαινομενικά απλή) εμπράγματη ζωή. Με μια επική σκηνή πάλης στα λουτρά (χαρακτηριζόμενη ως απλοϊκή ωμότητα) μας αποδεικνύει (ξανά) το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα και τις προσωπικότητάς του, χρησιμοποιώντας την βία σαν όπλο, είτε του καλού είτε του κακού (εδώ και των δύο).
Τι είναι όμως αυτό που κάνει το Eastern Promises να ξεχωρίζει μέσα από την απλόχερη απλότητά του?
Μια ιστορία εγκλήματος με δραματικές προεκτάσεις βασιζόμενη στην επαγγελματική αφοσίωση αλλά και στην εφηβική μανία του δημιουργού της. Δύο χαρακτηριστικά που δυστυχώς μέρα με τη μέρα, δείχνουν να εξανεμίζονται από τους περισσότερους και που η έλλειψή τους δημιουργεί μπερδεμένες ψευδαισθήσεις του σήμερα και του αύριο.
Ο Cronenberg όμως δεν ξεχνά, θυμίζοντας/δασκαλεύοντας σε όλους εμάς ένα πολύ σημαντικό πράγμα σ’ αυτή τη πολύ-δι-άστατη ζωή...
“Every sin leaves a mark...”
Chris Zafeiriadis
12 σχόλια:
Αυτό λοιπόν πρέπει να το ξαναδώ και να αναθεωρήσω. Κάτι μου ειχε ξεφύγει στην πρώτη προβολή για να μη μου άρεσε...
Και μένα έτσι costello, το είχα δυο πριν δυο χρόνια όταν είχε κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους και μου φάμηνε ακόμα μια αδιάφορη ταινία δράσης που ρποσπαθούσε απελπισμένα για κάποια ατμόσφαιρα.
Χρήστο, έχεις την ένθερμη υποστήριξή μου για το μπλογκ σου, παρά τα κακεντρεχή σχόλια κάποιων. Συνέχισε την καλή δουλειά. Δεν το λέω τυχαία.
τεραστια ταινία...όπως και η προηγουμενη με τον βίγκο.
αν δεν ξέρω τι έχει γίνει {και ούτε θέλω να μάθω}...θα συμφωνήσω με τον castello...συνέχισε την πολύ ωραία δουλειά που κανεις.
Το έργο του Cronenberg ήταν ανέκαθεν αμφίρροπα αμφισβητήσιμο & λατρεμένο. Από την μία είχε φανατικούς υποστηρικτές και από την άλλη αυτούς που το απέρριπταν. Το Eastern Promises χαρακτηρίζεται από μια απλότητα (σε σχέση με το συνολικό έργο του Cronenberg) γιαυτό και δεν κατάφερε να δημιουργήσει οπαδικό φανατισμό (όπως π.χ. έκανε το Spider) σε καμία από τις δύο πλευρές. Προσωπικά δεν μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι από κάποιους πέρασε απαρατήρητο. Ωστόσο αν κάποιος θα ήθελε να καταλάβει την λογική και την φιλοσοφία ετούτου του ανθρώπου μπορεί απλά να παρακολουθήσει κάποιες χαρακτηριστικές παλιότερες ταινίες του (με το μάτι ανοιχτό πάντα και το μυαλό σε εγρήγορση) και θα καταλάβει γιατί το Eastern Promises κρατάει τον δημιουργό του σε ψηλά επίπεδα.
Όσο για τα κακεντρεχή σχόλια κάποιων που αναφέρεις φίλε costello, πραγματικά δεν είμαι σίγουρος για ποιο πράγμα μιλάς. Αλλά νομίζω πως δεν έχει και πολύ σημασία. Οι άνθρωποι είναι .....αρκετοί οπότε όλο και κάποιος θα βρεθεί να πει κάτι για κάποιον. Μέσα από τις πράξεις και τα έργα τους κρίνονται όλοι όμως και αυτά είναι που μας χαρακτηρίζουν, no matter what.
Το Cinenoxoi να λέγεται σωστά μόνο. ;)
Ευχαριστώ άπαντες για την υποστήριξη και την συμμετοχή
Καλημέρα σε όσους διαβάζουν...
Θέλω να πω πολλά περί Cronenberg Αλλά θα είμαι συνοπτικός
- Ταινιάρες Eatern Promises και History of Violence
- Σπουδαίος ηθοποιός ο Viggo
- Κακώς ο Cronenberg προσπαθεί να εισέλθει στο mainstream και να ικανοποιήσει κάποιο κοινό. Το μόνο που καταφέρνει είναι να θεωρούν κάποιοι ότι είδαν μία "αδιάφορη ταινία δράσης".
Σε μία συζήτηση που είχα πρόσφατα ένας φίλος το έφερνε σε αντιδιαστολή με τις "Ζωές των άλλων" θεωρώντας το τελευταίο ως ποιοτικό και κόντεψε να με βγάλει από τα ρούχα μου.
Δηλαδή ότι έχει βία, δράση και στυλ καταδικάζεται αυτόματα; ψυχραιμία παιδιά
Δέχομαι ότι το σενάριο ψιλομπάζει αλλά κατά τα άλλα ο άνθρωπος έχει κάνει σπουδαία δουλειά.
Οι ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ είναι ταινιάρα όπως και να έχει.
Για τα κακεντρεχή σχόλια Κρις φοβάμαι μη σε πικράνω... Αλλά επειδή η αλήθεια δεν πρέπει να κρύβεται:
rainofbullets2.blogspot.com
Πάτα τα σχόλια των ποστ. Αν θες μη τα δεις.
Γεια σου Χρήστο. Για να καταλάβεις ποια είμαι θα σου πω 2 λέξεις: Άσπρα Σπίτια. Ελπίζω να με θυμήθηκες.
Λοιπόν μετά τις συστάσεις ας κάνω κ γω το σχόλιό μου για την ταινία την οποία έτυχε να δω τον περασμένο χειμώνα.
Ενώ είχε κάποια πολύ καλά στοιχεία, σκηνοθετικά κυρίως, σε κάποια σημεία κούραζε γιατί δεν υπήρχε ιδιαίτερη εξέλιξη στην υπόθεση. Δε θα κατηγορούσα όμως τον σκηνοθέτη για αυτό αλλά τον σεναριογράφο.
Πάντως αφού αναφέρθηκαν αγαπημένες ταινίες από Cronenberg θα ήθελα να σας υπενθυμίσω το Spider. Εγώ σίγουρα το θυμάμαι ακόμα κ μετά από τόσα χρόνια.
Πολλοί μπορούν να πουν πολλά για μια ταινία zamuc. Kai sίγουρα μπορείς να συγκρίνεις πολλά πράγματα, το θέμα είναι να κάνεις τις σωστές συγκρίσεις όμως. Θα ήθελα πολύ πάντως να ήμουν μπροστά στη συζήτηση να ακούσω γνώμες.
Μαρία, τι κάνεις?? Βρήκες τον σωστό δρόμο βλέπω και εσύ.. :)
Casablancas forever..!! Tώρα θα τα λέμε και διαδικτυακά..
Χαίρομαι που γνωρίζεις το έργο του Cronenberg και ακόμα πιο πολύ που σου αρέσει το Spider (το οποίο όπως αναφέρω παραπάνω, έχει τρομερά φανατικό κοινό).
«Ιδιαίτερη εξέλιξη» μπορεί να μην υπήρχε, υπήρχε όμως στυλ & άποψη... Έτσι δεν είναι.?
Σ’ ευχαριστώ για την συμμετοχή... ;)
Το δρόμο το βρήκα εδώ και καιρό απλά δεν είχα το θάρρος να στείλω. Τώρα όμως που διαπίστωσα πλέον ότι το κλίμα είναι αρκετά παρεϊστικο χωρίς όμως να λείπουν και οι τεκμηριωμένες απόψεις το τόλμησα.
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου για το στυλ της ταινίας αλλά και γενικότερα του σκηνοθέτη.
Θα τα λέμε συχνά πλέον.
Casablancas forever!!! (να μια ταινία που δεν έχω δει και πρέπει οπωσδήποτε να δω)
Φίλε Costello, κατά προσέγγιση των λεγόμενων σου πραγματικά δεν βλέπω κάποιον να εκτοξεύει πυρά εναντίον των cinenoxων. Ξέρεις, ασυναρτησίες, κακεντρέχειες, πάθη και κατινίστικες κατηγορίες ζηλόφθονων & φαντασιόπληκτων ανθρώπων (και μη) δεν αφορούν κανέναν εδώ. Αλλιώς θα κάναμε κωλοτούμπες τώρα... Άλλωστε, είναι πολύ λίγοι αυτοί που μπορούν πραγματικά να αγγίξουν αυτό το blog και σίγουρα αυτοί δεν είναι ανώνυμοι. Οπότε no worries. Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ...
Μαρία, φυσικά και είχες το θάρρος, αυτό που δεν είχες ήταν χρόνος αλλά τώρα βρήκες... Διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί κάποιος να έγραψε κάτι σε αυτό το blog που να που να μετρίασε έστω και ελάχιστα την συμμετοχή των υπολοίπων. : )
Πες μου όμως, από τις ταινίες που σου προτάθηκαν είδες καμία?
Ευχαριστώ και καλημερίζω όσους διαβάζουν....
“In this fucking life,
What goes around – Comes around…..”
(Live - Under a Pale Gray Sky)
Ανάλωση κατά προτίμηση.....
Χρήστο αν εννοείς ταινίες που ανέφερες στα Άσπρα Σπίτια δύσκολο να τις θυμάμαι οπότε κ δεν είδα καμία. Θα ενημερώνομαι όμως πλέον από το παρόν blog για προσεχείς προβολές...
Δημοσίευση σχολίου