Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

(500) Days of Summer (2009)

Ο Tom ερωτεύεται την Summer. Λένε όμως ότι στις σχέσεις που δεν έχουν διάρκεια κάποιος ερωτεύεται περισσότερο και κάποιος λιγότερο. Τώρα, γιατί αυτός που ερωτεύεται περισσότερο είναι συνήθως το αγόρι, αυτό δεν το γνωρίζω. Ωστόσο, θα ψάξω μέσα στην ταινία να βρω τους λόγους που θα με κάνουν σε αυτό το κείμενο να υποστηρίξω το κορίτσι. Ή για να το πω καλύτερα, αυτόν που ερωτεύεται λιγότερο. Διότι όσο και αν οι συντελεστές επιμένουν να υποστηρίζουν το αντίθετο, this is a love story.

Κάποιοι πιστεύουν στη μοίρα, κάποιοι στον Θεό, άλλοι πιστεύουν ότι κάθε τι που συμβαίνει είναι θέμα τύχης ή συγκυριών. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για κάθε νέα γνωριμία. Το τι ακολουθεί μετά όμως είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα και προσωπικότητας του καθενός.
Όταν ο Tom γνώρισε την Summer(…) δύο πανομοιότυποι χαρακτήρες ήρθανε σε επαφή. Ο έρωτας φυσικά χτύπησε ανελεήτως όπως κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά δυστυχώς κεραυνοβόλησε μόνο τον έναν από τους δύο. Και αυτός ο ένας, κεραυνόπληκτος όπως ήταν, έπεσε σε παρερμηνείες. Διότι μπορεί να γνωρίσεις κάποιον και να πηγαίνετε στα ίδια μέρη, να ακούτε την ίδια μουσική, να απολαμβάνετε ακόμα και τις ίδιες ταινίες, όμως τα κοινά ενδιαφέροντα δεν κάνουν έναν άνθρωπο ξεχωριστό αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτός (ή αυτή) σε αντικρίζει. Και εδώ, αν μη τι άλλο, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα από την αρχή.

Η Summer (η οποία μονοπωλεί τον τίτλο της ταινίας - εκεί που ο Tom περίτεχνα απουσιάζει) πρωταγωνιστεί άμεσα ή έμμεσα στη ζωή του ερωτοχτυπημένου της, γεγονός που όμως συμβαίνει μονόπλευρα και μονολογικά. Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις και την αλλαγή που επιφέρει στην ζωή του αγοριού αυτή η νέα και απρόσμενη σχέση, από τον ρομαντισμό των προσδοκιών και την ειρωνεία της πραγματικότητας μέχρι την εξέλιξη που (τους) ακολουθεί, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω και να συμπεράνω. Η σημαντικότητα ενός ανθρώπου δεν έγκειται σε αυτά που δεν μπόρεσε να σου προσφέρει (και που συνήθως είναι αυτά που ζητάμε με άμεση ανταπόκριση του έρωτά μας) αλλά σε αυτά που απλόχερα σου χάρισε και που (ευτυχώς ή δυστυχώς) θέλουν τον χρόνο τους για να αποκαλύψουν την σπουδαιότητά τους. Δεν λένε άλλωστε ότι η αγάπη μπορεί να μας αλλάξει με τρόπους που δεν φανταζόμαστε καν; Και μετά θυμήθηκα…

…Ήταν 1997 όταν ο as-good-as-it-gets χαρακτήρας του Melvin εξομολογήθηκε τον έρωτά του, δηλώνοντας «you make me wanna be a better man», συνειδητοποιώντας και φανερώνοντας ταυτόχρονα τα συναισθήματά του, λόγια που τότε βρήκαν άμεση ανταπόκριση αλλά και να μην έβρισκαν τίποτα δεν θα τα έκανε λιγότερο αληθινά. Ο Tom παίρνει αυτά τα λόγια και τα κάνει πράξη, συντετριμμένος, μόνος και χαμένος μέσα στη θλίψη της απόρριψης επαναστατεί, γίνεται ο ήρωας της ημέρας (και κάθε επόμενης) και επαναπροσδιορίζοντας τις απ-αντοχές του, μετατρέπεται σε μια παραγωγική και δημιουργική προσωπικότητα. Διότι ένα πρόσωπο αν δεν μπορεί να σε ερωτευτεί, μπορεί τουλάχιστον να σε εμπνεύσει. Και είναι ένα τέτοιο περασμένο πρόσωπο που παρακίνησε τον Marc Webb να φτιάξει αυτή την ταινία και ανάγκασε εμένα να γράψω αυτές τις (αυστηρά μετρημένες) 500 λέξεις, μία για κάθε μέρα που χάρισε η Summer στον Tom.

Chris Zafeiriadis

P.S.: Bitch…

21 σχόλια:

Chris Z. είπε...

Να ξεκαθαρίσω επίσης ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τους λεγόμενους βιντεοκλιπάδες σκηνοθέτες οι οποίοι θέλουν να επεκταθούν στον κινηματογράφο. Αρκεί να μην έχουν ούτε αυτοί (και να χρησιμοποιούν την αγαπημένη τους μουσική με σωστό και έξυπνο τρόπο, ενσωματώνοντας την εύστοχα στην ταινία). Το αποτέλεσμα κρίνεται αυστηρά και μόνο από το κοινό…

βροχοποιός είπε...

Τη θερμή καλησπέρα μου!!
Εμπνευσμένο το κείμενό σου και οι αναλύσεις που επιδίωξες πάνω σε έννοιες όπως ο έρωτας και η απογοήτευση που αναπόφευκτα φέρνει.
Στάθηκες πολύ στο εννοιολογικό πλαίσιο και για να είμαι ειλικρινής δεν πολυκατάλαβα τελικά αν σ' άρεσε η ταινία(ασφαλώς μπορεί να φταίω κι εγώ γι αυτό).
Εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε, αν και αναγνωρίζω ότι σε σύγκριση με το είδος της mainstream ρομαντικής κομεντί η ταινία αυτή βρίσκεται αρκετά μπροστά. Ωστόσο ο Γουέμπ δεν μου φάνηκε έτοιμος να ανατρέψει τους κώδικες του είδους με αποτέλεσμα πολλά κλισέ να αναπαράγωνται. Την είδα ευχάριστα πάντως.
Θα τα πούμε!!

inverted_a είπε...

Bitch!

Η δεύτερη καλύτερη ταινία του 9.

Πολύ όμορφο κείμενο...

kmaria είπε...

Γεια και από μένα πάλι!!!
Βλέπω αρκετή κινητικότητα τώρα τελευταία στο blog και μου δημιουργείται κ μένα η διάθεση για να σχολιάσω περισσότερο.
Τη συγκεκριμένη ταινία την είδα πριν αρκετό καιρό. Λίγο μετά το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο οποίο κ προβλήθηκε.
Σαν κοριτσάκι που είμαι μου άρεσε πολύ. Στα αγοράκια φίλους μου δεν μπήκα καν στον κόπο να τους το προτείνω εκτός από κάνα 2 που το παίζουν ρομαντικοί.
Παρατήρησα ότι μέχρι στιγμής δεν έχει γραφτεί σχόλιο για τη συγκεκριμένη ταινία από γυναίκα. Οπότε υπάρχει ένας επιπλέον λόγος να τη σχολιάσω.
Μάλλον είναι περιττό να πω ότι η ταινία βασίζεται στο σενάριο της και σε 2 άγνωστους αλλά φατσικά οικείους πρωταγωνιστές. Δύο χαρακτήρες τους οποίους αισθάνεσαι σαν το κορίτσι και το αγόρι της διπλανής πόρτας. Κι αυτή η οικειότητα είναι που σε βάζει στο κλίμα της ταινίας από την πρώτη στιγμή.
Καθώς προχωράει όμως η ταινία ο θεατής δε νοιώθει μια απλή οικειότητα αλλά συμπάσχει μαζί με τους πρωταγωνιστές. Εγώ κατάφερα να μπω στη θέση και των 2. Γιατί έχω βιώσει επί 500 μέρες αυτό που βίωσε ο Tom με τη Summer και δυστυχώς δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία. Αλλά ακριβώς μετά τις δικές μου 500 μέρες καλοκαιριού κατέληξα στην ακριβώς απέναντι όχθη. Αυτή της Summer. Όχι για πολύ όμως.
Η μεγαλύτερη αλήθεια της ταινίας όμως είναι η άποψη του Tom ότι στις σχέσεις που δεν έχουν διάρκεια κάποιος ερωτεύεται περισσότερο και κάποιος λιγότερο.
Δε ξέρω όμως αν αυτός που ερωτεύεται περισσότερο είναι συνήθως το αγόρι. Σίγουρα όμως το αγόρι το κάνει πιο εμφανές. Ποια είναι η βαθύτερη αιτία όμως για αυτή την ανισότητα συναισθημάτων; Ακόμα το ψάχνω αλλά ίσως και η ταινία να θέλει να μας δείξει ότι δεν υπάρχει απάντηση σε αυτή την ερώτηση.
Και η Summer είπε όμως τη δικιά της αλήθεια. Γιατί να κάνεις σχέσεις όταν ξέρεις ότι θα καταλήξουν στα ίδια; Αυτό σίγουρα το χουμε σκεφτεί όλοι μας μετά από μια ερωτική απογοήτευση. Κανείς όμως δε πήρε το μέρος της Summer. Ξεκαθάρισε τη θέση της από την αρχή με τον Tom και του είπε ότι δε θέλει σχέση. Αυτός απλά ήλπιζε. Στο τέλος όλοι απλά καταλήγουν να τη αποκαλούν bitch γιατί ερωτεύτηκε κάποιον άλλο και τον παντρεύτηκε. Κανείς δε τη δικαίωσε για το γεγονός ότι επιτέλους ξέφυγε από το συναισθηματικό κενό στο οποίο βρισκόταν και ξαναερωτεύτηκε. Την αποκαλούν απλά bitch.
Εγώ διαλέγω το μέρος του ερωτευμένου. Και σε αυτή την ταινία υπήρξαν και οι 2 ερωτευμένοι απλά όχι μεταξύ τους. Στο κάτω κάτω και ο Tom γνώρισε την Autumn και όλα δείχνουν ότι ξεκινάει μια καινούρια "εποχή" για τον πληγωμένο και αθεράπευτα ρομαντικό πρωταγωνιστή μας.

Chris Z. είπε...

Βροχοποιός,
για να πώ την αλήθεια μου άρεσε η ταινία. Και μου άρεσε γιατί περιείχε μέσα της κάποιες αλήθειες. Άλλες μικρές και άλλες μεγάλες, και από τις δύο τις πλευρές. Ούτε και εμένα μου φαίνεται ότι Webb μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στη κινηματογραφική βιομηχανία αλλά δεν με πείραξε και το ότι αναπαρήγαγε τα κλισέ του είδους γιατί το έκανε με όμορφο και έξυπνο τρόπο. Φυσικά σε αυτό συνέβαλε και το soundtrack, μη γελιόμαστε.
Όπως το είπες όμως φίλε, για το είδος της είναι μπροστά και αν μια ταινία την ευχαριστιέσαι και σε εμπνέει να γράψεις κάποια πράγματα, τότε για μένα έχει πετύχει.

inverted,
χαίρομαι που εσένα σου άρεσε το κείμενο (σε αντίθεση με μένα)
Πες μου όμως,η πρώτη ποια πιστεύεις ότι είναι?

Hola Μαρία,
Μίλησα για μια ταινία που σου άρεσε, όχι γιατί είσαι κορίτσι αλλά γιατί έχεις ζήσει κάτι ανάλογο. Δεν έχει να κάνει με τον ρομαντισμό αλλά (συγκεκριμένα αυτή) με τις εμπειρίες και την οικειότητα των καταστάσεων (όπως παρατήρησες). Τώρα αν θέλεις να βρεις απαντήσεις σε ερωτήματα συναισθημάτων που τυχόν να θίγονται, μάλλον θα απογοητευτείς. Τόσοι αιώνες εξέλιξης και πληροφορίας και ακόμα δεν έχουν βρεθεί απαντήσεις σε απλά ερωτήματα, γιατί να βρεθούν τώρα?. Άλλωστε η αλήθεια κρύβεται μέσα στον καθένα μας ξεχωριστά (κάπου το έχω ξαναπεί αυτό) και το μυστήριο πάντα έχει κάτι το προσδιόρισα γοητευτικό, δεν νομίζεις?
Δεν με διάβασες όμως καλά. Αμφότερες πλευρές είχαν (ή καλύτερα να πω έχουν) τα δίκια τους αλλά όλο το κείμενο είναι υπέρ της Summer και την υποστηρίζει, τόσο για τα πιστεύω και τις πράξεις της όσο και για την επιρροή που είχε στη ζωή του (κάθε) Tom. Κάτι που γίνεται ξεκάθαρο από τους συντελεστές από την αρχή ακόμα. Η σπουδαιότητα ενός τέτοιου ανθρώπου είναι που σε «ταρακουνάει» και αφού (σίγουρα) δεν σε σκοτώνει, τότε σου δίνει δύναμη για τις απαραίτητες αλλαγές. Και φυσικά κανείς δεν την κατηγορεί που ερωτεύεται και τελικά παντρεύεται κάποιον άλλο, ίσα ίσα που δείχνει ότι το συναίσθημα και τον αυθορμητισμό τα έχει μέσα της, απλά χρειάζεται (ο κατάλληλος) κάποιος να τις τα προκαλέσει. Και δεν ήταν ο Tom. Παραμένει όμως bitch διότι ενήργησε (έστω να δεχτώ το άθελά της) εις βάρος κάποιου άλλου. Αν με πιάνεις.

Ευχαριστώ τους συμμετέχοντες,
Την καλησπέρα μου σε όσους διαβάζουν…

Dj Lou είπε...

Apla teleia..

ΠΑΝΟΣ είπε...

Άψογο! Δεν το είχα διαβάσει νωρίτερα αλλά το κειμενάκι σου είναι τέλειο. Εμπνευσμένο και ακομπλεξάριστο μιλάει με τον τρόπο που πρέπει για μια ταινία που συγκίνησε, διασκέδασε και προβλημάτισε ταυτόχρονα (ή μήπως... εναλλάξ;!;). Από τις καλύτερες για μένα στο είδος της, instant classic.

ΠΑΝΟΣ είπε...

Τώρα διάβασα τα σχόλια.
Maria σου έχω δύο πολύ κατατοπιστικές απαντήσεις:
Πρώτον, απάντηση στην ερώτηση της 6ης παραγράφου σου δεν υπάρχει και, δεύτερον, κανείς δεν παίρνει το μέρος της Σάμερ γιατί είναι μεγάλη καριόλα :)
Αυτά. Ελπίζω να σε έπεισα :Ρ

Ανώνυμος είπε...

haha Πάνο σε παραδέχομαι πολύ ειλικρινής!είπες και μια μεγάλη αλήθεια για την ταινία χωρίς να την περιτυλήξεις..εύγε!
παρ'όλα αυτά μάλλον δεν διάβασες την τελευταία παράγραφο στο πρόσφατο σχόλιο του Chris,κάποιος το παίρνει το μέρος της madame...so πως θα την πείσεις την Μαρία?

παρεπιπτόντως, η Summer είχε μηδενικό αντίκτυπο στην ζωή του Tom (πολύ ευχαρίστως να αναλύσω και την άποψη μου για όποιον ενδιαφέρεται) ο οποίος πόσο άλλο να σκάσει για την δεσποινίς? αποφάσισε να αρχίσει να πιστεύει στον εαυτό του..εάν περιμέναμε τους άλλους για να σηκωθούμε στα πόδια μας και να προχωρήσουμε τη ζωή μας...κλάφτα...
ariverdeci roma!!

Chris Z. είπε...

Πάνο πραγματικά είπες αυτό που περίμενα κάποιος να πει για να υποστηρίξω, χαρακτηρίζοντας την Σαμμερ όπως πρέπει. Χαίρομαι που αρέσει το κείμενο, σε λίγο μπορεί να αρέσει και σε μένα…

Αγαπητέ Ανώνυμε
Δεν χρειάζεται να αναλύσεις (περαιτέρω) την άποψή σου, το κάνεις ήδη με το σχόλιό σου και μάλιστα συμφωνείς μαζί μου χωρίς να το καταλαβαίνεις. Δεν ξέρω ποιος διαβάζει τι τελικά σε αυτό το blog αλλά αν πιστεύεις ότι ένας έρωτας σαν αυτός του Τομ δεν έχει αντίκτυπο στη ζωή ενός ανθρώπου, τότε σορι φίλε αλλά δεν ερωτεύτηκες ποτέ. Δεν έχει να κάνει με την ίδια την Σαμμερ (διότι φυσικά καμία Σάμμερ δεν άλλαξε ποτέ κανέναν) αλλά με την αλλαγή σκέψεων, απόψεων και πράξεων που προκαλεί ο έρωτας προς αυτήν.
(Απαγορεύονται τα αθλητικοφανατικά σχόλια, θα τα πείτε την Πέμπτη αυτά :P)

Την καλησπέρα μου σε όσους διαβάζουν…

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον δεν με διάβασες σωστά...
με το μαλακό όμως, είναι απλά μια ταινία..
καλό βράδυ

kmaria είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
kmaria είπε...

Χρήστο ο λόγος που υποστήριξα ότι κανείς δεν υποστηρίζει τη Summer είναι γιατί παρόλο που κ εσύ προσπαθείς να πάρεις το μέρος της στο τέλος πάλι την αποκαλείς bitch κάτι το οποίο αποδεικνύει ότι κατά βάθος θα ήθελες πολύ να τη χαστουκίσεις ή έστω να τη φτύσεις.
Πάνο 1ον σίγουρα η ερώτηση μου δεν έψαχνε απάντηση κ ειδικά μέσω μιας ταινίας ή κάποιου blog. Εδώ δεν απαντήθηκε τόσους αιώνες συμβίωσης με το αντίθετο φύλο, τώρα θα βρει απάντηση;
2ον δυστυχώς ξέρω πολλούς άντρες και γυναίκες που θα έκαναν αυτό που έκανε η Summer και μάλιστα χωρίς να το συνειδητοποιήσουν καν. Νομίζω πως δεν παρακολουθήσατε την ταινία πολύ προσεκτικά ή απλά ήσασταν προκατειλημμένοι εναντίον της Summer από την αρχή. Η κοπέλα δεν είχε πρόθεση να κάνει σχέση με τον Tom από την αρχή και ήταν απόλυτα ξεκάθαρη μαζί του. Το ότι ανταποκρίθηκε στο «ερωτικό κάλεσμα» του Tom δε σημαίνει ότι τον ερωτεύτηκε παράφορα και αυτή. Όπως σχολίασα άλλωστε οι ρόλοι θα μπορούσαν να είναι αντεστραμμένοι και τότε απλά θα χαρακτηρίζατε τη Summer ανόητη που δε κατάλαβε από την αρχή ότι όλο αυτό δεν θα οδηγούσε πουθενά.
Ανώνυμε καλά τα λες. Νομίζω καλύτερα από όλους μας. Βέβαια δε νομίζω ότι συμφωνώ απόλυτα με την άποψη σου ότι η Summer είχε μηδενικό αντίκτυπο στη ζωή του Tom. Πως θα μπορούσε να μην έχει όταν ασχολήθηκε μαζί της επί 500 ολόκληρες μέρες. Το αντίκτυπο που είχε μπορεί αρχικά να ήταν απόλυτα αρνητικό αφού τον πλήγωσε αλλά στη συνέχεια τον έκανε να βρει ξανά τον εαυτό του να αναθεωρήσει και να βγει πιο δυνατός και έτοιμος για την επόμενη, ας ελπίσουμε πιο πετυχημένη, σχέση του.
Ένα είναι σίγουρο! Ότι όλοι εσείς που υποστηρίζεται τώρα τον Tom αν ήταν αυτός στη θέση της Summer πάλι αυτόν θα υποστηρίζατε. Για αυτό απλά πείτε ότι είστε με το μέρος του άντρα να τελειώνουμε.

Ανώνυμος είπε...

Μαρία καλά τα λες, δυναμική η απάντησή σου, μπράβο σου! χαίρομαι
που συμφωνούμε.
η ζωή είναι πέφτω, χτυπάω, ξανασηκώνομαι και για να φτασεις στο τελευταίο μόνο εσύ μπορείς να το καταφέρεις και όχι με την βοήθεια των άλλων..
διαφωνώ όμως και σε κάτι λίγα, πιστεύω ακράδαντα πως η δεσποινίς
χρησιμοποίησε τον Tom έκανε ας πούμε ένα μικρό test drive μαζί του και αγνόησε τα συναισθήματά του παντελώς..
ο λόγος που πιστεύω πως η "Καλοκαίρι" έχει μηδενικό αντίκτυπο στον Tom είναι γιατί η παρουσία της χρονικά και συναισθηματικά είναι πολύ "λίγη" για να μπορέσει να έχει οποιονδήποτε αντίκτυπο, είναι
πολύ επιφανειακά αυτά που του προσφέρει για να μπορέσει να του
επιφέρει σημαντικές αλλαγές..όλα αυτά απο την πλευρά της "Καλοκαίρι" γιατι μπερδευτήκαμε λίγο..
τώρα απ την πλευρά του Tom, Chris φυσικά και την άλλαξε εαν θυμάμαι του το λέει και στα ίσα εκεί στο τέλος οτι είχε δίκιο - σε όλα αυτά που αυτός πίστευε για τον έρωτα..
επίσης φίλε είναι λίγο μπερδεμένη σε σημεία η θέση σου στο ποιον
υποστηρίζεις και αυτό απαντά στην ερώτηση σου για το ποιος διαβάζει τι στο blog
όμως συμφωνούμε όλοι σε 2 πράγματα: στην ειλικρίνεια και στον έρωτα- δωστε για να πάρετε..

χαιρετώ

kmaria είπε...

Ανώνυμε χαίρομαι που συμφωνούμε έστω και μερικώς.
Για να βάλω και εγώ τα πράγματα στη θέση τους θα συμφωνήσω με το ότι η Summer χρησιμοποίησε τον Tom. Αυτό πολύ πιθανό να το έκανε γιατί ήταν ήδη και αυτή πληγωμένη από προηγούμενη σχέση της. Άλλωστε η δήλωση της στην αρχή περίπου της ταινίας ότι δε θέλει να κάνει σχέση γιατί δεν υπάρχει νόημα αφού πάντα στα ίδια καταλήγουν οι σχέσεις το φανερώνει ξεκάθαρα. Ότι έκανε το έκανε για τον εαυτό της όπως όμως και ο Tom αυτά που έκανε τα έκανε για τον ίδιο. Δεν παρατήρησα καμιά αλτρουιστική πράξη από μέρους του.
Για την επιρροή της Summer στον Tom συμφωνώ μαζί σου όσον αφορά τη χρονική διάρκεια. Για ένα κοντινό συμβάν στη ζωή μας 500 μέρες είναι πολλές αλλά για όλη τη ζωή μας είναι πολύ λίγες. Αν μετρήσουμε τον αντίκτυπο της Summer στη ζωή του Tom τώρα είναι μεγάλη γιατί του έδωσε την ώθηση να προχωρήσει προς άλλη κατεύθυνση στη ζωή του. Μπορεί όμως σε βάθος χρόνου να ξαναγυρίσει πίσω στα ίδια με μια άλλη κοπέλα. Αυτό δε μπορούμε να το ξέρουμε.
Μπράβο πάντως που μια ταινία μας έκανε να ανοίξουμε μια τόσο μεγάλη συζήτηση σε ένα blog. Φταίει το θέμα της θα έλεγα και όχι η ίδια η ταινία.

Ανώνυμος είπε...

Μαρία, έχεις δίκιο για την μη - αλτρουιστική συμπεριφορά του Tom..
Όμως σαν να θυμήθηκα μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια για το πως γνώρισε τον έρωτα της η Summer, -τυχαία-..εάν θυμάμαι είπε πως ξεκίνησαν να μιλάνε και αυθόρμητα αισθάνθηκε έρωτα..ουσιαστικά δηλαδή δεν πολύ- φιλοσόφησε τι της πρόσφερε ο Tom ούτε πρσπάθησε να τα κάνει πράξη ή να την ψάξει λίγο (χαμπάρι δεν πήρε η κοπέλα), συνεπώς και να ερωτευτεί. Και με λίγα λόγια και αυτός να μην υπήρχε πάλι θα ένιωθε έρωτα σε κάποια στιγμή, δεν άλλαξε μυαλά επειδή αυτός την ερωτεύτηκε.
άρα ας αναθεωρήσω και ας υποστηρίξω ξανά αυτό που είπε ο Πάνος (ο οποίος έβαλε και όλη την "φωτιά" στην συζήτηση)...ahaha

Chris Z. είπε...

Το θέμα είναι ότι ουδέποτε υποστήριξα ότι η Σάμμερ βοήθησε τον Τομ να γίνει καλύτερος. Και Μαρία εσύ είπες την μαγική λέξη: «να αναθεωρήσει». Έστω και στιγμιαία. Μπορεί να τον οδήγησε στο να φάει τα μούτρα του, εκμεταλλευόμενη ίσως τα συναισθήματά του (αν και ξεκάθαρη η ίδια από την αρχή) αλλά τον έβαλε σε σκέψεις και τον ώθησε να γίνει κάτι άλλο. Αυτό τον αντίκτυπο είχε στη ζωή του και αυτόν έχει και σε άλλους ανθρώπους που πιθανόν να έχουν ζήσει κάτι ανάλογο, δεν έχει να κάνει με το φύλλο. Μπορεί η παρουσία της χρονικά και συναισθηματικά να είναι πολύ μικρή (ή «λίγη» – συμφωνώ) αλλά και το μεγαλύτερο ταξίδι από ένα μικρό βήμα ξεκινάει. Άλλωστε τα συναισθήματα του Τομ μόνο λίγα δεν ήταν. Η θέση μου δεν φαίνεται/είναι ξεκάθαρη γιατί δεν είναι περιοριστική ως προς το φύλλο. Υποστηρίζω αυτόν που σε ωθεί, σε εμπνέει και σε βγάζει από την – τελικά ρουτινιασμένη – καθημερινότητα σου. Και φυσικά πρέπει να θέλεις και να είσαι έτοιμος να αλλάξεις, όλα μέσα μας είναι , συμφωνούμε απόλυτα σε αυτό Ανώνυμε. Αλλά καμιά φορά πρέπει κάποιος να μας ταρακουνήσει λίγο για να πάρουμε μπρος. Καταλαβαίνεις τι εννοώ? Όσο για την Σάμμερ εδώ έχει δίκιο ο Ανώνυμος. Εννοείται πως για αυτήν ο Τομ ήταν ένας περαστικός και όχι σημαντικός άνθρωπος. Αυτό που του λέει στο τέλος είναι ότι ερωτεύτηκε γιατί ένιωσε κάτι που δεν μπορούσε να νιώσει μαζί του. Προσπάθησε όμως και με τον Τομ, της το αναγνωρίζω. Παραμένει όμως καριόλα γιατί -για οποιονδήποτε λόγο - απέτυχε στην προσπάθειά της.
Συμφωνήσαμε (εν μέρει ) πιστεύω.

Πρόθεσή μου ήταν να γίνω κατανοητός και όχι απόλυτος (ή απότομος).

Ποτέ δεν είναι απλά μια ταινία…

Χαιρετώ…

Ανώνυμος είπε...

chris συμφωνώ στα περισσότερα, ειδικά στο οτι καμιά φορά χρειαζόμαστε ένα ταρακούνημα και εάν δεν είναι γερό δεν θα το καταλάβουμε και ποτέ.
παρ'όλα αυτά εγώ προσωπικά
δύσκολα θα χαρακτήριζα κάποιον έτσι..θα προσέδιδα αυτόν τον χαρακτηρισμό σε άνθρωπο που εκμεταλλεύτηκε κάποιον άλλο..
είναι λίγο σαν να μου λες "άνοιξε μου σε παρακαλώ αυτό το βάζο" και να σου λέω "άει παράτα μας ρε"..τότε ναι να με πεις καριόλη, αλλά άμα προσπαθήσω, βάλω τα δυνατά μου ιδρώσω βάλω το 100% του εαυτού μου και σου πω "σόρι προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα, απέτυχα" καριόλη δεν με αποκαλείς..
το μόνο που έκανε η Σαμερ ήταν να τον πάει στο Ikea και να του πει τρώγοντας "τώρα εμείς δεν έχουμε σχεση ε?". The quality of your life is the quality of your relationships

arrivederci...

ΠΑΝΟΣ είπε...

Μαρία μου, κάθε άλλο! Λάτρεψα τον χαρακτήρα της Σάμερ και την ίδια μη σου πω. Όλοι λατρεύουμε να ταλαιπωρούμαστε από τέτοιες ψυχανώμαλες. Ο κόσμος είναι γεμάτος από δαύτες, το ξέρεις.. :)
Απλώς, πάντοτε, όταν τελειώσει μπορούμε να τις βρίσουμε με λυτρωτική ευκολία και πραγματική απόλαυση.
Λάθος;

kmaria είπε...

Πάνο τέλειο το σχόλιο σου! Μου έδωσες άλλη εντύπωση πάντως την προηγούμενη φορά. Δυστυχώς για κάποιο ανεξήγητο λόγο όντως όλοι έχουμε το βίτσιο να θέλουμε κατά καιρούς να μας ταλαιπωρούν τέτοιοι ψυχανώμαλοι κ άλλες φορές γινόμαστε εμείς οι σαδομαζοχιστές κ ταλαιπωρούμε τους άλλους. Όντως στο τέλος πάντα καταλήγουμε να αγαπάμε να μισούμε αυτούς που κάποτε αγαπήσαμε πολύ...

Μαρία Κουκούμη είπε...

Σερφάροντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα τυχαία φωτογραφίες από στιγμιότυπα της ταινίας "500 Days of Summer".
Τα ρομαντικά ταυτόχρονα όμως και ρεαλιστικά της quotes καθώς και η απόλυτα cute φυσιογνωμία της πρωταγωνίστριας (υποσυνείδητα οικεία) που μου είχε χαραχθεί στη μνήμη και από το "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy" με έκαναν να την αναζητήσω.
Την είδα λοιπόν πριν μερικές ημέρες και οι προσδοκίες μου δε διαψεύστηκαν.
Την απόλαυσα και δε κρύβω πως συγκινήθηκα ιδιαιτέρως προς το τέλος της όταν στον αγαπημένο λόφο του ο πρωταγωνιστής εύχεται στον άπιαστο έρωτά του να βρει την ευτυχία.
Ανωτερότητα παρά το μάταιο(;)σπαραγμό του.
Θέλω να σταθώ σε κάτι σχετικά επιφανειακό που όμως είναι σύνηθες περιστατικό στη σχέση μεταξύ αγοριού-κοριτσιού αν και προσωπικά δε βρίσκω το λόγο.
Αναφέρομαι στη σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής μας ρωτάει τη Summer για τους past lovers της.
Εξιστορεί τις ερωτικές της εμπειρίες λοιπόν η κοπελιά οι οποίες είναι τρεις.
Νομίζω πως ο δημιουργός (άρρεν,σωστά;) μιλάει στη φάση αυτή για 2 φόβους και μια φαντασίωση που στοιχειώνουν το φύλο που εκπροσωπεί.
Και δεν είναι άλλα από:
1.πρώην-αθλητής άρα και εύρωστος-γυμνασμένος-ικανός εραστής.
2.λεσβιακή εμπειρία,κάτι που οι περισσότεροι άντρες φαντασιώνονται(σαν κορίτσι αδυνατώ να κατανοήσω ακριβώς το λόγο αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία).
3.πρώην με εξωπραγματικά ανατομικά προσόντα.
Το flashback γίνεται πολύ καλά κατά τη γνώμη μου καθώς η Summer τα διηγείται, με τις ασπρόμαυρες εικόνες να υποδηλώνουν το "ότι-έγινε-έγινε,αυτά είναι πια αναμνήσεις".
Θα ήθελα να πω στους αναγνώστες το εξής:
Σταματήστε να ρωτάτε το αντικείμενο του πόθου σας τι έκανε και τι όχι πριν σας γνωρίσει.
Εκτός του ότι δεν έχει κανένα νόημα δε βοηθάει σχεδόν ποτέ κανέναν.