Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Alice in Wonderland (2010)

Θα ήταν ανώφελο να προσπαθεί κάποιος να συγκρίνει την σημερινή Αλίκη του Burton με οποιαδήποτε άλλη εκδοχή του πολύχρωμου αυτού παραμυθιού, όπως ανώφελο θα ήταν να προσπαθεί κάποιος να συγκρίνει οποιαδήποτε ταινία του σκηνοθέτη με κάποια άλλη κινηματογραφική παραγωγή του παρελθόντος. Όχι γιατί ο Burton είναι τόσο μοναδικά σπουδαίος (που μεταξύ μας, μπορεί και να είναι) αλλά γιατί οι ταινίες του ξεχωρίζουν από χιλιόμετρα μακριά, διαθέτοντας την ασύγκριτη μοναδικότητα τόσο ενός ονειροπόλου δημιουργού, όσο και ενός φαντασιόπληκτου παιδιού που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή η ιστορία μοιάζει να του ταιριάζει γάντι.

Δεδομένου του ότι κανείς δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει την αφηγηματική ικανότητα του μεγάλου αυτού παραμυθά, το παιχνίδι κρίνεται περισσότερο στις λεπτομέρειες και κυρίως από εκείνους στους οποίους ο Burton απευθύνεται. Tα παιδιά. Άλλωστε, μετά από καμπόσες μοναδικές επιτυχίες και με μια μεγάλη μερίδα φανατικών οπαδών στο πλευρό του, δεν νομίζω πως ο ίδιος έχει την διάθεση να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, ούτε φυσικά να παρεκκλίνει από το προσωπικό μονοπάτι που βαδίζει χρόνια τώρα, αυτό της δημιουργίας εικόνων.

Με λιγότερα τραπουλόχαρτα απ’ ότι κάποιος θα περίμενε αλλά περισσότερη φαντασία στην αναπαράσταση, με ελάχιστη παραμυθιακή διάθεση αλλά περισσότερη κινηματογραφική τεχνολογία, η Αλίκη υπόσχεται και πραγματοποιεί το μαγικό αυτό ταξίδι σε έναν θαυμαστό κρυμμένο κόσμο, ψάχνοντας παράλληλα μέσα στο κοινό που την παρακολουθεί αυτούς που θα θελήσουν να ταξιδέψουν μαζί της. Μόνο που εσύ δεν χρειάζεται να πιεις τίποτα για να συρρικνώσεις την αντίληψή σου για να βρεθείς στο κόσμο των θαυμάτων. Αρκεί μόνο να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να προσπαθήσεις να σκεφτείς όπως τότε που ήσουν παιδί. Και όσο πιο μικρός γίνεις, τόσο πιο χαμογελαστός θα καταλήξεις.

Στον μαγικό αυτό κόσμο που βρίσκεται η ανυποψίαστη Αλίκη, ο Burton έχει στήσει ένα πραγματικό ονειρικό πανηγύρι. Ένα πολύχρωμο freak show με τρεχάμενους γιλεκοτούς λαγούς, μισότρελους ημίψηλους καπελάδες, τετράποδα τριχωτά τέρατα που μοιάζουν να τα ξέρουν όλα, ραδιούργες βασίλισσες, φτερωτούς δράκους και αιωρούμενες κάμπιες, αναπόσπαστοι χαρακτήρες ενός ανορθόδοξου τόπου που παραμένουν ζωντανοί κάτω από τον λαμπερό ουρανό, ακόμα και μετά το τέλος του παραμυθιού, αρνούμενοι όλοι τους να ξεθωριάσουν. Και όλα αυτά μέσα σε μια χαοτική κουνελότρυπα που μοιάζει να μην έχει τέλος. Γιατί ο απέραντος κόσμος της ψευδαίσθησης όπως τον φαντάστηκε ο Lewis Carroll, για κάποιους μπορεί να είναι ο κόσμος της αλήθειας.

Σ’ αυτό τον φανταχτερό κόσμο, όπου η ζωή δεν διαφέρει από το όνειρο και η φαντασία μπερδεύεται με την πραγματικότητα, το αιώνια οικείο σηματάκι της Disney είναι αυτό που εμφανίζεται πριν από οτιδήποτε άλλο στην οθόνη. Γιατί ο κύριος Burton εδώ δεν έκανε μια ταινία για να επαληθεύσει τις υποψιασμένες σκέψεις ενός ενήλικα επάνω σε αυτή την σουρεαλιστική ιστορία. Έφτιαξε μια ταινία για να ευχαριστήσει πρώτα τους μικρούς του φίλους, να θρέψει την δική τους ανόθευτη φαντασία. Σε αυτούς που νομίζω το χρωστούσε κιόλας. Τώρα για το αν θα σου αρέσει ή όχι εσένα η ταινία, θα πρέπει απλά να αναρωτηθείς: Σε ποια ηλικία (θέλεις να) βρίσκεσαι?

Chris Zafeiriadis

8 σχόλια:

Annie_Hall είπε...

Ακριβώς αυτό! Συμφωνώ τόσο μα τόσο πολύ...

Chris Z. είπε...

Annie, χαίρομαι τόσο, μα τόσο πολύ που συμφωνείς με το κείμενο. Ακριβώς αυτό. ;)

Να προσθέσω επίσης (χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία) ότι τόσο η Helena Bonham Carter όσο και η Anne Hathaway κλέψανε χαλαρά την παράσταση από οποιονδήποτε άλλο συμμετείχε στην ταινία. Αμφότερες άψογες στους ρόλους τους. Τα συγχαρητήριά μου και στις δύο. Off with their heads!

Την καλησπέρα μου σε όσους διαβάζουν.

Annie_Hall είπε...

Και ήρθε η ώρα να διαφωνήσω! Η Anne Hathaway άγγιξε τα όρια της καρικατούρας και δεν μου άρεσε καθόλου. Έκανε και κάτι περίεργο με τα χέρια της όλη την ώρα...

Chris Z. είπε...

Είδες όμως με πόση μαεστρία άγγιξε αυτά τα όρια που λες. Κάτι περίεργο έκανε, αλλά όχι μόνο με τα χέρια. Τελικά συμφωνείς και ας μη το καταλαβαίνεις… ;)

argiris-cinefil είπε...

Έτσι κι έτσι η ταινία. Ο Μπάρτον έκανε την ταινία σύμφωνα με τα γούστα της Ντίσνεϊ και όχι σύμφωνα με τα δικά του. Βέβαια έχει και την δική του πινελιά. Από την άλλη ίσως να φταίει το γεγονός ότι δεν με ενθουσιάζει αυτό το παραμύθι.

Ανεξάρτητα από αυτά όμως, πάνω κάτω συμφωνώ με το κείμενό σου και κυρίως με την τελευταία παράγραφο όπου πιστεύω τα συνοψίζει όλα.

2: Απλώς ενδιαφέρον

0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

Chris Z. είπε...

Αργυρή, σε καταλαβαίνω. Δύσκολα μπορεί κάποιος να απολαύσει αυτή την χαλαρή θα έλεγα διασκευή του παραμυθιού χωρίς να μπει σε σκέψεις για το πώς θα μπορούσε να ήταν με μια διαφορετική προσέγγιση. Ειδικά αν γνωρίζει το έργο του Burton και ξέρει γιατί είναι ικανός αυτός ο άνθρωπος. Ωστόσο, στα μάτια ενός παιδιού, αυτό μπορεί να είναι ένα αριστούργημα, δεν συμφωνείς?

Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο
Καλησπερα…

argiris-cinefil είπε...

Συμφωνώ.
Πάντα προσπαθώ να κοιτάω τα πράγματα από όλες τις πλευρές είτε αυτή μου αρέσει ή όχι.

Την καλημέρα μου.

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Εμένα επιτρέψτε μου να θεωρώ την ταινία μάλλον μέτρια για τα δεδομένα του Burton. Και κατά τη γνώμη μου, αν μια "παιδική" ταινία είναι πραγματικά καλή, παρακολουθείται άνετα από έναν ενήλικα, χωρίς αυτός να χρειάζεται να ανατρέξει στην παιδική του ηλικία...