Τους ήρωες του Woody Allen τους αγαπάς χωρίς να το πολυσκεφτείς. Όχι γιατί είναι τόσο αξιαγάπητοι σαν χαρακτήρες, αλλά γιατί διαθέτουν κάτι το εξαιρετικά οικείο, όσα δεκάδες χιλιόμετρα μακριά και αν βρίσκονται από την δική μας πραγματικότητα. Καμιά φορά μάλιστα μοιάζουν τόσο πολύ με τους εαυτούς μας (τους αληθινούς εαυτούς μας) που ασυναίσθητα αποδεσμεύουν τον δημιουργό τους από το βάρος της ανάπτυξής τους. Διότι όταν κάποιος μιλάει για σένα, δεν χρειάζεται να εξιστορήσει σελίδες ολόκληρες για να το καταλάβεις, αρκεί μια κίνηση μόνο, ένα βλέμμα. Σαν αυτό που έριξες την τελευταία φορά που συνάντησες τυχαία στο δρόμο μια όμορφη κοπέλα με ένα κόκκινο κοντό φόρεμα.Στο σινεμά του Woody Allen πάντοτε έβαζα τον εαυτό μου στις καταστάσεις και τις συνθήκες που βρίσκοντας οι ήρωες των ταινιών του. Ασυναίσθητα. Και ασυναίσθητα, σκεφτόμουν με τον ίδιο τρόπο, έπραττα ακριβώς με την ίδια λογική, χωρίς να ντρέπομαι να το εξομολογηθώ. Άλλωστε, αυτή δεν είναι και η μαγεία του σινεμά; Ξεπερνάει την ψευδαίσθηση του παραμυθιού και σε κοιτάει μες στα μάτια. Μέσα στη καρδιά. Βέβαια, το πόσο σε αγγίζουν αυτές οι ταινίες είναι θέμα χαρακτήρα και προσωπικής εξομολόγησης. Σχεδόν αυτοκριτικής θα έλεγα. Που συνήθως καταλήγουν σε ένα μικρό κομμάτι αυτογνωσίας που σε κάνει να χαμογελάς.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η παραπάνω φλυαρία θα ταίριαζε σε οποιαδήποτε ταινία του σκηνοθέτη. Χωρίς αυτό να είναι απόλυτα σωστό, δεν είναι και απόλυτα αναληθές. Το βροχερό Λονδίνο που συνειδητά έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης, μοιάζει το κατάλληλο ντεκόρ για τους ανασφαλείς πρωταγωνιστές του να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να εκθέσουν τον θεατή, έχοντας πρώτα εκθέσει τους εαυτούς τους. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα, ούτε και οι ιδιότητες του καθενός. Γιατί αυτούς τους ήρωες όλο και κάπου θα τους έχεις πετύχει στο παρελθόν, είτε σε κάποια διπλανή πολυκατοικία, είτε σε κάποια παλιότερη ταινία. Τους γνωρίζεις. Όπως επίσης γνωρίζεις την κοινωνία στην οποία ανήκουν. Μια κοινωνία που έχει μάθει να ανταμείβει μόνο τους πετυχημένους, καθοδηγώντας τους ανθρώπους στη δημιουργία προσωπικών μικρόκοσμων και αποξενωμένων στιγμών.
Σε αυτή την ταινία όλοι οι χαρακτήρες κοιτάζουν μια ευτυχία που βρίσκεται στο απέναντι παράθυρο, χωρίς να μπορούν να κοιτάξουν την ευτυχία που βρίσκεται δίπλα τους. Και όλοι τους προετοιμάζονται και καθοδηγούνται από την ζωή για να συναντήσουν ένα ψηλό, σκοτεινό - μυστήριο είναι η αλήθεια - άντρα, που μπορεί να μην εμφανίζεται ποτέ στο πανί, μοιάζει όμως να έχει βγει από εκείνη την ταινία του Bergman που τόσο εκτιμά ο σκηνοθέτης. Όχι, ο Woody Allen δεν είναι τόσο νευρωτικά αστείος εδώ, είναι όμως αυθεντικά γλυκόπικρος, κινηματογραφώντας με μια αριστοτεχνική απλότητα ανθρώπους που αδυνατούνε να κοιτάξουν τη ζωή στα ίσια. Και δεν έχει χάσει ούτε στιγμή την κινηματογραφική του διαύγεια και ευφυΐα. Οι ήρωες του μεθάνε με τα πάθη τους και χάνουν τον προσανατολισμό τους, επιθυμώντας κάτι το οποίο κανείς τους δεν αξίζει. Κάποιοι από αυτούς το αποκτούν, κάποιοι άλλοι όχι. Όλοι τους όμως έρχονται αντιμέτωποι με την ειρωνεία της ζωής. Και μόνο ένας καταλήγει να χαμογελά, έστω για μια αλήθεια που μοιάζει αυταπάτη. Γελάω με τα χάλια μας (όπως γελάει και ο δημιουργός) και ταυτόχρονα σκέφτομαι…Από τον εβδομηντατετράχρονο Woody Allen δεν περιμένεις να σου αλλάξει την ζωή, περιμένεις απλά να σου δείξει ένα κομμάτι της. Το πιο απ’ όλα θα διαλέξει όμως δεν μπορείς να το ξέρεις. Άλλωστε η ζωή είναι πολύπλοκη, με κάθε λογής σκαμπανεβάσματα. Την μία πάει πάνω, την άλλη κάτω, την μία είναι έτσι, την άλλη αλλιώς. Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ για να την αντιμετωπίσεις. Σε αυτή την ταινία δεν θα βρεις κάποια λύση (πως θα μπορούσες άλλωστε;), θα βρεις όμως τον τρόπο. Θα κοιτάξεις, έχοντας ταυτόχρονα την δυνατότητα να αγγίξεις. Ναι, εδώ μπορείς. Γιατί το άγγιγμα είναι αμφίδρομο. Όπως ήταν πάντα. Και αυτό δεν μπορεί να του το πάρει κανείς, όσες ταινίες και αν περάσουν.
Chris Zafeiriadis
7 σχόλια:
Καλησπερα και συγχαρητηρια για το μπλογκ σου!
Ο παλιος καλος γλυκοπικρος Woody!!Τα αδιεξοδα, τα προβληματα της ζωης με αλλοτε κωμικο και αλλοτε δραματικο χαρακτηρα.Τρυφεροτητα, σαρκασμος, ειρωνια, αναλυση απολαυστικων χαρακτηρων.Υπεροχες οι Naomi Watts και Gemma Jones.
3,5/5
Καλημέρα Monsieur Hulot και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μ’ αρέσουν οι χαρακτηρισμοί του σχολίου σου, με κάνουν και χαμογελάω, ειδικά εδώ. Ξέρεις, αυτή είναι μια ταινία που (ξανά)βλέπεται καλύτερα παρέα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Και μετά σου μιλάει. Κρίμα που κάποιοι δεν μπόρεσαν να την απολαύσουν όπως έπρεπε. Στους υπέροχους που αναφέρεις θα προσέθετα και τους Hopkins, Brolin και Naomi Watts, που όσο περνάνε τα χρόνια μου αρέσει όλο και περισσότερο.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη..
Καλησπέρα Chris Z.,
συγχαρητήρια για το blog και το πολύ όμορφο και καλογραμμένο κειμενο, που πιστεύω αντανακλά συναισθήματα όλων όσων αγαπούν το σινεμά του Woody Allen.
Φαίνεται, τελικά, η θητεία του σκηνοθέτη στην προσωπική του θεραπεία κάθε είδους να μας προσφέρει ετόιμα συμπεράσματα και να μας πηγαίνει, αυθόρμητα, μπροστά.
Θα χαιρόμουν αν διάβαζες το σχετικό κείμενό μου, νομίζω κινούμαστε σε παρόμοιες συντεταγμένες, κατί που με χαροποιεί πολύ!
Mοnsieur Hulot:Καλησπέρα και από εδώ!:-)Συμφωνώ απόλυτα για τη Gemma Jones, ήταν απόλαυση!
Καλησπέρα chris
Εγώ είμαι από αυτούς που δεν μπόρεσαν να τη απολαύσουν όπως λες.
Διαβάζοντας το κείμενό σου βρήκα κάποια θετικά στοιχεία στην ταινία που δεν μπόρεσα να τα δω από μόνος μου. Ειδικά το σχόλιο ότι κοιτάζουν μια ευτυχία που βρίσκεται στο απέναντι παράθυρο, χωρίς να μπορούν να κοιτάξουν την ευτυχία που βρίσκεται δίπλα τους, είναι κάτι που όντως χαρακτηρίζει την ταινία.
Δυστυχώς μου φάνηκε ένα αναμάσημα παλαιότερων χαρακτήρων και καταστάσεων από την πλευρά του Woody. Το οικείο που λες το είδα πολύ αρνητικά και το απέδωσα σε αυτήν την ταινία σε έλλειψη πρωτοτυπίας, φαντασίας, δημιουργικότητας. Με έχει απογοητεύσει τελευταία πολύ ο Woody. Βλέπω πάντως ότι και στους τρεις σας άρεσε η ταινία. Στην επόμενη ταινία του Woody, του χρόνου δηλαδή, θα προσπαθήσω να απωθήσω την αρνητική μου προδιάθεση, χωρίς να ξέρω αν θα το καταφέρω όμως. Μέσα στο μυαλό μου μάλλον τον κατατρέχει το ένδοξο παρελθόν του.
Evi
Συγνώμη για την αργοπορημένη μου απάντηση αλλά βρισκόμουν εκτός πόλης για λίγο. Σ’ ευχαριστώ για τα ωραία λόγια που χαρίζεις στο blog. Δημιουργούν μια υπέροχη αίσθηση, ειδικά όταν πρόκειται για τον αγαπημένο μας Woody. Και λέω «μας» διότι όπως φαίνεται γνωριζόμαστε αρκετά καλά, αν και έχω την εντύπωση ότι εκείνος μας γνωρίζει καλύτερα απ’ ότι εμείς. Και αυτό είναι που κάνει τις ταινίες του τόσο …πολύτιμες για εμάς.
King ink
Χαίρομαι που βρήκες κάτι χρήσιμο στο κείμενο, κάτι που σε κάνει να βλέπεις την ταινία λίγο διαφορετικά. Διαφωνώ με το αναμάσημα που λες, κάτι που φαίνεται και από το κείμενο αλλά θα σου πω κάτι. Δεν περιμένω από αυτό τον σκηνοθέτη να κάνει την υπέρβαση, όχι ύστερα από τόσες ταινίες, τόσους χαρακτήρες, τόσα χαμόγελα και τόσες συγκινήσεις. Περιμένω απλά αυτό που θα κάνει να το κάνει καλά. Και ο tall dark stranger βγάζει μια ειλικρίνεια που δυστυχώς σίγα σίγα μοιάζει να χάνεται από το κινηματογράφο. Άσε που περιέχει τουλάχιστον δύο επικές σκηνές κινηματογραφικής διαύγειας (μια το φιλί που ποτέ δεν δίνεται στο αυτοκίνητο και μια η Naomi Watts στο απέναντι – πια - παράθυρο) και αυτό νομίζω απαντά στην έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας στην οποία αναφέρεσαι. Όσο για το παρελθόν του, νομίζω αυτή η ταινία (όπως και η προηγούμενη – θέλω να πιστεύω και η επόμενη) το τιμά σε μεγάλο βαθμό. Αν όμως θέσεις τον εαυτό σου το ερώτημα «γιατί σου αρέσει ο Woody Allen του παρελθόντος» τότε θα μπορέσεις να τον κοιτάξεις χωρίς αρνητική προδιάθεση και ίσως τότε συνειδητοποιήσεις ότι τελικά σου αρέσει και σήμερα. Και τότε μπορεί να ανοίξεις ένα μπουκάλι κρασί και να το πιείτε παρέα… Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Την καλησπέρα μου σε όσους διαβάζουν…
για ακόμα μια φορα καθηλωτικός..!!
Καλά τα λες φίλε Carlito..
Kαι καλώς όρισες στο blog…
;)
Δημοσίευση σχολίου