Machete (2010)

Θα ήταν άδικο, για να μη πω αφελές, να προσπαθεί κάποιος να κρίνει τον Machete με βάση την καλλιτεχνική αύρα που (δεν) αποπνέει μια τέτοια παραγωγή, όπως εξίσου άδικο θα ήταν να απορρίψει κάποιος την ταινία λόγω της εμφάνισης του πρωταγωνιστή, των πελώριων μαχαιριών που κρύβει κάτω από το δερμάτινο μπουφάν του και την τάση που έχει να τεμαχίζει/πετσοκόβει - με μαεστρία είναι η αλήθεια - τους πολυάριθμους εχθρούς του. Διότι οι ταινίες του Rodriguez φτιάχνονται για να διασκεδάσουν κυρίως εκείνους που διασκεδάζουν με τέτοιου είδους ταινίες, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες και χωρίς περαιτέρω εμβαθύνσεις και αναζητήσεις. Βέβαια, μπορεί ο δημιουργός τους να μην έχει την φαντασία και το ταλέντο του κολλητού του Quentin, έχει όμως την ίδια αγάπη για το «βρώμικο» και «κακό» cinema που τόσο αγαπάμε (χωρίς να το μισούμε), μια αγάπη που προσπαθεί να διοχετεύσει και στις δικές του ταινίες, με επιτυχία θα έλεγα, τις περισσότερες φορές.

Ο Machete δεν είναι τόσο κακός όσο θα ήθελε ο δημιουργός του, αλλά δεν είναι και όσο καλός θα ήθελε η εταιρία παραγωγής. Βγάζει όμως μια ιδρωμένη αυθεντικότητα την οποία δύσκολα συναντάς σε μεγάλες και γυαλισμένες παραγωγές του Hollywood. Μια αυθεντικότητα η οποία δεν συνάδει πάντα με το pop-cornίστικο σινεμά του multiplexά, στην προκειμένη περίπτωση όμως λειτουργεί άμεμπτα, εξ-υπηρετώντας πρώτα το δικό του συμφέρον και μετά των υπολοίπων. Για αυτό και ο Machete εκδικείται διπλά.

Σε πρώτο επίπεδο, υπάρχει η σχηματική ιστορία με την προδοσία του πρωταγωνιστή, ο οποίος τιμωρεί αυτούς που θέλησαν να τον εξαπατήσουν, δίνοντας την δυνατότητα στον σκηνοθέτη Rodriguez, να επαληθεύσει για ακόμα μια φορά την αφέλεια του κινηματογραφικού του χαρακτήρα. Διεφθαρμένοι γερουσιαστές, έμποροι ναρκωτικών, υπερόπτες μαφιόζοι, ερεθιστικές (και ερεθισμένες) καλλονές, μπαλτάδες, εκρήξεις, headshots και tattoos, όλα τοποθετημένα κάτω από ένα υπέροχο (για ακόμα μια φορά) soundtrack και φιλτραρισμένα απ’ το βρώμικο αλλά πετυχημένο χιούμορ που χαρακτηρίζει τις απλοϊκές ιστορίες του σκηνοθέτη. Με Trejo, Marin και Savini να αποδεικνύουν ότι οι φιλίες είναι παντοτινές, De Niro, Alba, Seagal και Lohan να προσπαθούν να κλέψουν λίγη από την λάμψη (ή καλύτερα την σκόνη και τον ιδρώτα) τους και την Michelle Rodriguez να επιβεβαιώνει πόσο άνετα νιώθει με τους badass χαρακτήρες που υποδύεται(;), χωρίς ούτε στιγμή να χάνει την θηλυκότητά της. Όμως η ταινία δεν είναι μόνο τα παραπάνω.

Σε δεύτερο επίπεδο ο Machete τα βάζει με το ίδιο το Hollywood, στέκεται ακριβώς απέναντι και του δείχνει πόσο λάθος πράττει κάποιες φορές. Βλέπετε, τα λαμπερά φώτα μιας τέτοιας βιομηχανίας ποτέ δεν είναι στραμμένα σε φυσιογνωμίες σαν του Danny Trejo. Το «θέαμα» ποτέ δεν έχει ανάγκη από μούρες σαν και την δική του και αν ποτέ χρειαστεί τέτοια πρόσωπα, δεν τα αναζητεί αλλά τα παράγει. Όμως τώρα είναι τα φώτα που τον έχουνε ανάγκη, έστω για μια τυχαία στιγμή. Τώρα ο Trejo είναι ο πρωταγωνιστής, είναι αυτός που φέρνει κόσμο στις αίθουσες, που τραβάει πίσω του τα μεγάλα ονόματα και τις αιθέριες παρουσίες. Και το έχει καταφέρει για πολλούς λόγους, κυρίως όμως γιατί έχει παλέψει. Διότι ξέχασα να πω, αυτός ο άνθρωπος είναι παλαιστής. Γι αυτό και μόνο αξίζει το χειροκρότημα όλων μας. Άλλωστε, με τόσα μαχαίρια δεν μας παίρνει να πούμε κακό λόγο.

Chris Zafeiriadis