Fascination (1979)

Για τον Jean Rollin θα ήθελα κάποια στιγμή να μιλήσω με μια εκτενή και ενδοσκοπική παρουσίαση του έργου του αλλά έχω την εντύπωση πως κάτι τέτοιο (μου) είναι πολύ δύσκολο. Έχοντας στην πλάτη του μια αρκετά πλούσια φιλμογραφία, αυτός ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει και έχει πετύχει τόσα πολλά στο σινεμά του φανταστικού που μοιάζει σχεδόν αδύνατο να καταφέρει κάποιος μια πλήρη έκθεση της συνολικής προσφοράς του. Σήμερα όμως, μπορώ να μιλήσω για το γοητευτικό Fascination, την πρώτη ταινία του Rollin που πλησίασα και φυσικά απόλαυσα με την καρδιά μου. Ή μήπως με πλησίασε αυτή πρώτη; Αυτό ακόμα δεν μπορώ να το αποσαφηνίσω μέσα στο μυαλό μου.

Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα αυτή η ταινία σε μαγεύει. Η μοναδικής ομορφιάς αρχική σκηνή με τις δύο «νύφες» να χορεύουνε υπό τους ήχους ενός γραμμόφωνου πάνω στην μικρή πέτρινη γέφυρα, είναι εικόνα που απολαμβάνεις για την αγγελική απλότητα και τον μουσικό μινιμαλισμό της, γνωρίζοντας ότι θα την θυμάσαι για πάντα, όσες ταινίες και αν περάσουν μπροστά από τα μάτια σου. Από εκεί και έπειτα, ξέρεις ότι το Fascination δεν πρόκειται να σε αφήσει. Θα σε σαγηνεύσει όπως σαγηνεύουν τα θύματά τους οι ταινίες του Rollin και θα σε μεθύσει όπως μεθάνε οι απέθαντοι πρωταγωνιστές του, πίνοντας και εσύ από τον ίδιο γυάλινο ποτήρι το ελιξίριο της νιότης και την ηδονής, της απόλαυσης και του θανάτου.

Η ιστορία ξεκινάει με ένα κυνηγημένο κλέφτη ο οποίος στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τους διώκτες του (επίσης κλέφτες) καταλήγει σε μια μυστήρια και απομονωμένη έπαυλη στην οποία κατοικούν δύο όμορφες κοπέλες. Οι δύο αυτές σαγηνευτικές παρουσίες (υπέροχες μέσα στις φορεσιές τους και ακόμα πιο υπέροχες χωρίς αυτές) πλανεύουν τον νεαρό φυγά παγιδεύοντάς τον σε μια απατηλά ερωτική ατμόσφαιρα από την οποία δεν μπορεί να απελευθερωθεί. Όμως η ονειρώδης αυτή κατάσταση την οποία παρουσιάζει έξοχα (για ακόμα μια φορά) ο Rollin, δεν είναι παρά το δέλεαρ μέχρι το ρολόι να δείξει μεσάνυχτα όπου οι γυναικείες παρουσίες θα πληθύνουν και το κρυφό μυστικό της έπαυλης θα αποκαλυφθεί. Και όπως θα πρέπει να συμβαίνει σε αυτές τις ταινίες, κάποια υπέροχα πλάσματα θα σβήσουν την δίψα τους με ανθρώπινο αίμα, φόβο και τις τελευταίες, απέλπιδες κραυγές των θυμάτων τους.

Σε αυτά τα υπέροχα πλάσματα είναι αφιερωμένο Fascination και στα ερεβώδη πάθη που κρύβουν μέσα στις ψυχές τους. Λένε ότι η αγάπη κάποιων για το αίμα μπορεί να είναι πιο δυνατή από την αγάπη για το σώμα μέσα στο οποίο ρέει. Η δύναμή και η ομορφιά του φαίνονται τόσο όταν βρίσκεται μέσα στις φλέβες όσο και όταν βρίσκεται πάνω στη σάρκα, χαρίζοντάς της το κόκκινο χρώμα του. Το αίμα ως ένα από τα πιο ισχυρά σύμβολα ζωής και θανάτου (ζωής όταν κυλάει μέσα στο σώμα και θανάτου όταν καταφέρνει να δραπετεύσει από αυτό) γίνεται το υγρό τρόπαιο για τις δαντελοφορεμένες γυναίκες και ως ένα από τα βασικότερα συστατικά των ταινιών του Rollin, η αιτία των όσων διαδραματίζονται σ’ αυτή την απομονωμένη έπαυλη.

Όμως ο Rollin είναι καλλιτέχνης, γι αυτό και δεν μπερδεύει το πρόστυχο με το ερωτικό, ούτε το ανούσιο με το επιβεβλημένο. Ακόμα και οι ερωτικές σκηνές των δύο κοριτσιών, τα χάδια που ανταλλάσουνε και τα φιλιά που δίνουνε, δεν θυμίζουν φτηνό πορνό αλλά κάποιον απαγορευμένο πίνακα ζωγραφικής, φιλοτεχνημένο από ένα παθιασμένο ζωγράφο. Έναν ζωγράφο που μέσα από το πάθος του για δημιουργία, πλάθει ένα υπέροχο κολάζ ερωτικών και θανατικών σκηνών, δημιουργώντας παράλληλα μερικές από τις πιο αξέχαστες εικόνες της καριέρας του. Όπως η μαυροφορεμένη φιγούρα της ανυπέρβλητης Brigitte Lahaie (“a living painting” όπως ο σκηνοθέτης την αποκαλεί σε συνεντεύξεις του) να περιφέρεται ελεύθερη/ γυμνόστηθη με ένα τεράστιο δρεπάνι στα χέρια, κόβοντας λαιμούς, αρπάζοντας ζωές και καταδικάζοντας τις ψυχές των θυμάτων της στο αιώνιο κολαστήριο ενός άλλου κόσμου.

Το Fascination είναι γεμάτο από τέτοιες εικόνες. Εικόνες που μέσα από την ονειρική τους ατμόσφαιρα και τον πνιγηρό ερωτισμό τους, απογυμνώνουν τα σώματα των πρωταγωνιστών, απεγκλωβίζοντας ταυτόχρονα τα πιο ένοχα συναισθήματα του θεατή. Άλλωστε ο Rollin πάντοτε πίστευε ότι ένα από τα ομορφότερα πράγματα που μπορεί κάποιος να απολαύσει στη φύση είναι ένα γυμνό γυναικείο σώμα. Και δεν είχε άδικο. Την ομορφιά αυτή μας έχει χαρίσει απλόχερα εδώ, μας έχει σκλαβώσει και το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ ως αντάλλαγμα είναι να αφιερώσω τούτο το ασήμαντο κείμενο στην μνήμη ενός εκ των σπουδαιότερων γάλλων δημιουργών της έβδομης τέχνης.

Chris Zafeiriadis