127 Hours (2010)

Μοναχικά βιωματική αλλά πλήρως εναρμονισμένη με το mainstream, η ιδιαίτερη αυτή ιστορία επιβίωσης που κατασκεύασε ο Boyle για την σκοτεινή αίθουσα, δεν έχει σκοπό μόνο να αποπροσανατολίσει τον θεατή από τις άψυχες και ανούσιες ανησυχίες της καθημερινότητας που μπορεί να κατευθύνουν τις αποφάσεις μας, αλλά ταυτόχρονα να αποδείξει (μέσα από την πραγματικότητα που κρύβει πίσω της) την δύναμη της θέλησης που αδιαμφισβήτητα κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα στα σπλάχνα του. Το στοίχημα που βάζει εντέλει ο σκηνοθέτης είναι να πείσει τον απαιτητικό θεατή για τις αγνές του προθέσεις, πράγμα αρκετά δύσκολο στην περίπτωση του Boyle, αλλά όπως φαίνεται όχι ακατόρθωτο.

Ο σκηνοθέτης ξεκινάει την ταινία με πολλές και γρήγορες εικόνες πλημμυρισμένες από ανθρώπους που δουλεύουν, γελάνε, διασκεδάζουν, τρέχουν και πραγματικά δεν χρειάζεται πάνω από 127 δευτερόλεπτα για να σε πείσει για το μουσικοχορευτικό παρελθόν του.. Σε αυτόν τον αγώνα δρόμου που κάποιοι ονομάζουν καθημερινότητα, χωρίς όρια και χωρίς συγκεκριμένη διαδρομή, ξεχωρίζει ο δραστήριος και εγωπαθής Aron. Ένας κάθε άλλο παρά slumdog πρωταγωνιστής, εθισμένος στην αδρεναλίνη και τις ακρότητες της ζωής, ένας νέος που έχει μάθει να αναρριχάται σε πλαγιές, να χαίρεται την μοναξιά του και να αναπτύσσει την περηφάνια του κάθε στιγμή και με κάθε τρόπο.

Περικυκλωμένη από ήλιο αλλά καταδικασμένη στην αφάνεια της σκιάς που βρίσκεται ο εγκλωβισμένος πρωταγωνιστής, η περηφάνια αυτή είναι που αμφισβητείται με τον πλέον βάναυσο τρόπο, εκθέτοντας παράλληλα την απροετοιμασία των ανθρώπων απέναντι σε ό,τι η ζωή σχεδιάζει εν άγνοιά μας. Η μοίρα παίζει το παιχνίδι της και τοποθετεί τον Aron απέναντι στη θνησιμότητά του, αφήνοντάς τον μόνο και χαμένο στις απέραντες σκέψεις του να επιλέξει ανάμεσα σε έναν αργό θάνατο και τον ακρωτηριασμό του περήφανου εγωισμού του.

Και αν η γρήγορη, εφετζίδικη και σχεδόν χορευτική αφήγηση του σκηνοθέτη μοιάζει να κουράζει (ή να μην ταιριάζει σε τέτοιου είδους εγκλωβισμένες ιστορίες), αποδεικνύεται τελικά απόλυτα συνυφασμένη και εναρμονισμένη με τον χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα (και αυτό είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της ταινίας), γεγονός που τις χαρίζει μια ειλικρίνεια που μάλλον έλειπε από τις τελευταίες ταινίες του Boyle. Την ίδια ειλικρίνεια που από τις μέρες του Trainspotting βροντοφωνάζει να επιλέξουμε την ζωή και όχι κάποιο εικονικό υποκατάστατο, στην προκειμένη περίπτωση της ψηφιακής πραγματικότητας του σήμερα στην οποία αναλώνεται ένα κομμάτι του Aron.

Αν όμως υπάρχει μια και μόνο αλήθεια τότε αυτή κρύβεται στην “I need help” κραυγή του πρωταγωνιστή και την μετάλλαξή του από έναν εγωλάτρη και περήφανο νέο, σε έναν άνθρωπο έτοιμο να μοιραστεί την ζωή του με τους άλλους ανθρώπους. Αυτούς που εμφανίζονται ξανά στο φινάλε να τρέχουν, να δουλεύουν, να διασκεδάζουν και να πλημμυρίζουν για άλλη μια φορά με εικόνες την οθόνη, χαρίζοντας στιγμές και δίνοντας τελικά αξία στις ζωές όλων μας. Σε αυτούς τους ανθρώπους μετουσιώνεται ο καινούριος πια Aron, η ζωή του οποίου άλλαξε δίπλα σε έναν πέτρινο βράχο με έναν ξαφνικό και γρήγορο τρόπο. Τόσο ξαφνικό όσο μια θανάσιμη παγίδα. Και τόσο γρήγορο όσο ένα καρδιοχτύπι.

Chris Zafeiriadis