Μέσα σε ξεχασμένους βαλτότοπους και πυκνόφυλλα δάση, ανάμεσα στα ζώα μιας ζούγκλας που αφήσαμε πίσω, η Γυναίκα του τίτλου αναπνέει. Ξεχασμένη, θαρρείς, από την ιστορία αλλά πλήρως εναρμονισμένη με την φύση (της), η σκαιά αυτή ύπαρξη με την άξεστη συμπεριφορά και την αγροίκα εμφάνιση, σκοτώνει για να τραφεί, να αμυνθεί και να επιβιώσει, όπως και τα υπόλοιπα ζώα που αναπνέουν γύρω της. Μέχρι που ο χαρακτήρας της θα αναγκαστεί να έρθει σε σύγκρουση με όλους εμάς τους υπόλοιπους, πολιτισμένους ανθρώπους, που ζούμε μακριά από τέτοιου είδους ακρότητες. Και τότε το σινεμά γεννοβολάει ταινίες σαν κι αυτή, προσπαθώντας να ξεγυμνώσει τον σύγχρονο άνθρωπο, τοποθετώντας τον έξω από τα όρια του πολιτισμού του. Είναι ο κινηματογράφος που χρησιμοποιεί τον Άλλον για να μιλήσει για το σύγχρονο και στερημένο Εγώ.
Δεν πρόκειται φυσικά για ακραίο σινεμά καθ’ αυτό. Μιλάει όμως για ακραίες καταστάσεις. Και οι ακραίες καταστάσεις, απαιτούν ακραίες αποκρίσεις, το τραγούδησαν και οι Brutal Truth, δεν μπορεί να μη το έχεις ακούσει. Η Γυναίκα πιάνεται αιχμάλωτη από μια οικογένεια των προαστίων και, στο όνομα του καλλωπισμού και της επί-μόρφωσης, τοποθετείται σε ένα υπόγειο, μόνη και αλυσοδεμένη, με το βλέμμα της να μαρτυρά όσα δεν μαρτυρούν διάλογοι ολόκληροι. Και οι πράξεις της οικογένειας να αποκαλύπτουν μια αλήθεια ξεχασμένη. Άλλωστε, όλοι ζώα παραμένουμε, χωρίς να έχει σημασία αν κατοικούμε σε μακρινές σπηλιές, πέτρινα σπίτια ή τσιμεντένια κλουβιά. Καταπιεσμένοι μερικές φορές, περιμένοντας μια ευκαιρία για εξαπολύσουμε τα πιο άγρια ένστικτα και τις πιο διαταραγμένες μας φαντασιώσεις, χωρίς ντροπή και το χειρότερο, χωρίς καμία ενοχή.
Η φύση όμως εκδικείται εκείνους που την πρόδωσαν. Όταν η Γυναίκα ελευθερωθεί, η ταινία θα μετατραπεί σε σπλάτερ φαγοπότι για τους μερακλήδες και θα εξοργίσει όλους τους υπόλοιπους, αφήνοντάς τους να παραμιλάνε μέσα στην ανησυχία τους. Κάποιοι θα μιλήσουν για μισογυνισμό, άλλοι για άσκοπη βία, η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο στην ταινία. Αυτό που υπάρχει διάχυτο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο είναι ο νόμος μιας άλλης ζούγκλας, αυτής που κατοικεί στα ειδυλλιακά θεμέλια του πολιτισμού μας. Ενός πολιτισμού που καμουφλάρει τα δικά του ζώα, μετατρέποντάς τα σε λουστραρισμένα και καλογυαλισμένα κτήνη, πνιγμένα στην δυσαρμονία που τους περιβάλλει.
Δεν πρόκειται φυσικά για ακραίο σινεμά καθ’ αυτό. Μιλάει όμως για ακραίες καταστάσεις. Και οι ακραίες καταστάσεις, απαιτούν ακραίες αποκρίσεις, το τραγούδησαν και οι Brutal Truth, δεν μπορεί να μη το έχεις ακούσει. Η Γυναίκα πιάνεται αιχμάλωτη από μια οικογένεια των προαστίων και, στο όνομα του καλλωπισμού και της επί-μόρφωσης, τοποθετείται σε ένα υπόγειο, μόνη και αλυσοδεμένη, με το βλέμμα της να μαρτυρά όσα δεν μαρτυρούν διάλογοι ολόκληροι. Και οι πράξεις της οικογένειας να αποκαλύπτουν μια αλήθεια ξεχασμένη. Άλλωστε, όλοι ζώα παραμένουμε, χωρίς να έχει σημασία αν κατοικούμε σε μακρινές σπηλιές, πέτρινα σπίτια ή τσιμεντένια κλουβιά. Καταπιεσμένοι μερικές φορές, περιμένοντας μια ευκαιρία για εξαπολύσουμε τα πιο άγρια ένστικτα και τις πιο διαταραγμένες μας φαντασιώσεις, χωρίς ντροπή και το χειρότερο, χωρίς καμία ενοχή.
Η φύση όμως εκδικείται εκείνους που την πρόδωσαν. Όταν η Γυναίκα ελευθερωθεί, η ταινία θα μετατραπεί σε σπλάτερ φαγοπότι για τους μερακλήδες και θα εξοργίσει όλους τους υπόλοιπους, αφήνοντάς τους να παραμιλάνε μέσα στην ανησυχία τους. Κάποιοι θα μιλήσουν για μισογυνισμό, άλλοι για άσκοπη βία, η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο στην ταινία. Αυτό που υπάρχει διάχυτο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο είναι ο νόμος μιας άλλης ζούγκλας, αυτής που κατοικεί στα ειδυλλιακά θεμέλια του πολιτισμού μας. Ενός πολιτισμού που καμουφλάρει τα δικά του ζώα, μετατρέποντάς τα σε λουστραρισμένα και καλογυαλισμένα κτήνη, πνιγμένα στην δυσαρμονία που τους περιβάλλει.
Chris Zafeiriadis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου