Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

La guerre est déclarée (Declaration of War) - (2011)


Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα γνωρίζονται σε ένα πάρτι. Ερωτεύονται, παντρεύονται και αποκτούν ένα αγόρι, τον Αδάμ. Ο Αδάμ διαγιγνώσκεται με όγκο στο κεφάλι και τα παραμύθια τελειώνουν εκεί.


Ένα από τα βασικότερα προνόμια εκείνου που διηγείται μια κινηματογραφική ιστορία, είναι η δυνατότητα που έχει να επικοινωνεί άμεσα με τον εκάστοτε θεατή. Η δυνατότητα που του δίνεται να ξεπεράσει τους όποιους αυστηρούς κανόνες διέπουν την κατασκευή και ολοκλήρωση μιας ταινίας, φυτεύοντας στα σπλάχνα της δημιουργίας ατομικά στοιχεία του χαρακτήρα του, μετατρέποντας έτσι την διήγηση από διεκπεραιωτική σε προσωπική. Γεγονός που ξεπερνάει τόσο την γεωγραφία όσο και την χρονολογία που θέλουν να χωρίζουν τους ανθρώπους, δημιουργώντας διαλόγους και συζητήσεις που σου μένουν για πάντα. Πώς να ξεχάσεις άλλωστε εκείνον που σε άγγιξε όταν όλοι κοιτούσαν από απόσταση, εκείνον που σου μίλησε με την καρδιά του, όταν οι άλλοι έψαχναν ακόμα τις λέξεις.

Όσοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την συμπαθέστατη Valérie Donzelli κατά την επίσκεψή της στην χώρα μας για την προώθηση του εξαιρετικού La reine des pommes, ανακάλυψαν μια ευαίσθητη γυναίκα η οποία χρησιμοποιεί με μια θαυμαστή άνεση τα χρώματα της ζωής και του έρωτα, για να μιλήσει για την ευκολία του να ερωτεύεσαι και την δυσκολία του να αγαπάς σε έναν όχι και τόσο εύκολο κόσμο. Στο La guerre est déclarée κρατάει τα ίδια ακριβώς χρώματα και τα τοποθετεί σε έναν καινούριο καμβά, έχοντας όμως απολέσει την ξεγνοιασιά του ρομάντζου και, υπό την καθοδήγηση της ίδιας της ζωής, κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στο δράμα. Ένα δράμα που βιώνει πρώτα η ίδια και αφού δώσει την προσωπική της μάχη, στην συνέχεια εμπνέεται από αυτή για να δημιουργήσει ένα έργο επικοινωνίας με όλους εκείνους που νιώθουν έτοιμοι να επικοινωνήσουν και να συνομιλήσουν μαζί της. Πόσο θάρρος χρειάζεται για να κάνεις κάτι τέτοιο, ούτε που γνωρίζω. Όμως, το θαυμάζω.

Από τους punk ήχους ενός απροσδιόριστου πάρτι, τις ανέμελες βόλτες, τα ερωτικά βλέμματα και τα φιλιά στα παγκάκια, στις άχρωμες μυρωδιές του νοσοκομείου και τους ήχους μιας μαγνητικής τομογραφίας από την οποία εξαρτάται το σύμπαν ολάκερο. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα μπορεί να μην πρόλαβαν να εξαντλήσουν τον ρομαντισμό τους, εξάντλησαν όμως τις χαρούμενες στιγμές τους, καλούμενοι να αντιμετωπίσουν τον πιο δύσκολο εχθρό. Για την Donzelli όμως, αυτός ο εχθρός είναι τρωτός. Αρκεί να μην του δώσεις την ευκαιρία να σε λυγίσει, στην προκειμένη περίπτωση, να μη λυγίσει τους δύο νεαρούς γονείς του μικρού Αδάμ. Γι αυτό και οι δυο τους με μια πνοή, αποτινάσσουν  τα ρούχα της άσκοπης μοιρολατρίας και ντύνονται, χωρίς δισταγμό, με τα χρώματα μιας εξ αρχής άνισης μάχης.

Μιας μάχης που συμβαίνει χωρίς να χρειάζεται να μάθεις το γιατί, πλημμυρισμένη όμως με τον οπτιμισμό εκείνων που δεν έμαθαν να πέφτουνε ποτέ. Η σκηνοθέτις στον ρόλο της ζωής της, αφήνει με περίσσια σοφία έξω απ’ την αφήγηση τις μοναχικές στιγμές, τα απέραντα δάκρυα (που είμαι σίγουρος κύλησαν ποτάμι) και τους σφοδρούς λυγμούς (που θα είσαι αφελής αν νομίζεις ότι δεν υπήρξαν στην πραγματικότητα), αποδίδοντας το δράμα στην πιο αναίμακτη μορφή του. Είναι οι στιγμές όπου η voice over αφήγηση και η παιχνιδιάρικη μουσική αποφορτίζουν την βεβαρημένη ατμόσφαιρα, δίνοντας την δυνατότητα στην Donzelli να σου μεταφέρει τα χαμογελαστά αστεία, τις αγαθές  προσευχές για να μην πάει κάτι λάθος και την απέραντη συντροφιά που ο Αδάμ είχε περισσότερο ανάγκη.

Είναι εκείνο ακριβώς το σημείο που αν προσπαθήσεις, ίσως καταφέρεις να ακούσεις την Donzelli να σου μιλάει, προσφέροντας το πιο αληθινό κομμάτι της καρδιάς της. Μιας καρδιάς ικανής να εμπνεύσει όλους εκείνους που μάχονται με το θεριό και έχουν την ανάγκη να πιστέψουν. Όμως η σκηνοθέτις δεν θα σου δώσει συμβουλές, ούτε θα σου κάνει υποδείξεις, θα σου διηγηθεί όμως την πορεία του δράματος με το ανάστημά της ορθωμένο. Ίσως τότε μπορέσουμε κι εμείς σαν απλοί θεατές, να αποκωδικοποιήσουμε τα λόγια αυτού του υπέροχου ανθρώπου, ίσως τότε κατορθώσουμε να αντιληφθούμε ότι αυτό που μας λείπει περισσότερο στις δύσκολες στιγμές δεν είναι οι αγκαλιές και τα φιλιά αλλά η ευκαιρία του να κλάψουμε όταν το έχουμε ανάγκη. Η ευκαιρία να φωνάξουμε όταν όλα γύρω μας σωπαίνουν.

Chris Zafeiriadis

Δεν υπάρχουν σχόλια: