Το Like Crazy είναι μια ταινία για εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που θα
κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια και θα βυθιστείς σε μια ατέλειωτη θάλασσα
συναισθημάτων και επιθυμιών, χωρίς να μπορείς να αντισταθείς. Τη στιγμή που
αρχικά δίνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου και μετά συνειδητοποιείς ότι πρέπει να
δώσεις και τα υπόλοιπα για να νιώσεις πλήρης και ολοκληρωμένος. Σαν τρελός
ανάμεσα σε λογικούς, να αισθανθείς ότι καρδιοχτυπάς για εκείνο που δε συμβαίνει
σχεδόν ποτέ, αλλά όταν συμβεί έχει την δύναμη να αλλάξει τον κόσμο σου ολόκληρο.
Έναν κόσμο που σα να’ ναι μαγικός, συρρικνώνεται στο πρόσωπο ενός μονάχα
ανθρώπου που τον γεύεσαι χωρίς φειδώ. Είναι εκείνη η στιγμή που κάνεις τις πιο
αυθόρμητες και ειλικρινείς επιλογές στη ζωή, επιλογές που ευτυχώς, ουδέποτε
μπορείς να μετανιώσεις, ούτε και να πάρεις πίσω. Κάπου εκεί όλα αλλάζουν και έρχεται
μια επόμενη στιγμή η οποία σε αναγκάζει να αγωνιστείς και να παλέψεις. Και τότε
σκέφτεσαι ότι οφείλεις να το κάνεις, ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν είναι
ευνοϊκές. Άλλωστε, σπάνια είναι.
Το Like Crazy είναι μια ταινία για εκείνο τον αγώνα. Τον αγώνα που πρέπει
να δώσεις και τις μάχες που πρέπει να κερδίσεις για να κρατήσεις το συναίσθημα
ζωντανό. Ποτέ δεν είναι εύκολο και ποτέ δεν κερδίζεις σε όλα. Σε αυτό τον αγώνα
θα ιδρώσεις, θα ματώσεις και θα πονέσεις τον εαυτό σου, τις περισσότερες φορές
όμως θα πονέσεις αυτόν που έχεις δίπλα σου. Τότε θα καταλάβεις ότι πρέπει να
προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο. Όσο μεγαλύτερο το συναίσθημα που ένιωσες, τόσο
μεγαλύτερη και δύσκολη η μάχη που θα δώσεις, τόσο μεγαλύτερη και η προσπάθεια
που πρέπει να καταβάλεις για να μη μετατραπεί το πρόσωπο που αγάπησες από
πολύχρωμη πραγματικότητα σε μια ξέθωρη ανάμνηση. Είναι η στιγμή που καλείσαι να
αναμετρηθείς με τον εαυτό σου, να ζυγιάσεις όλα όσα έχεις μέσα σου, ζυγιάζοντας
παράλληλα όσα έχουν χαθεί και όσα έχουν απομείνει ζωντανά από μια μάχη που
αφήνει πίσω της ωκεανούς τσαλακωμένων συναισθημάτων και ατέλειωτες αναμνήσεις
με ημερομηνία λήξης.
Ακόμα και αν η ταινία σε στιγμές μοιάζει να αυθαιρετεί, η
ιστορία του Jacob και της Anna
φαίνεται να είναι χτισμένη επάνω σε προσωπικές εξομολογήσεις και ειλικρινείς,
μοναχικές ιστορίες αυτοσυνείδησης. Ιστορίες απέραντης και ακατάβλητης τρέλας, οι
οποίες γεννηθήκαν και κατοικούν στα σπλάχνα της πιο σκληρής αλήθειας η οποία
σου επιτίθεται ξανά και ξανά, υπενθυμίζοντάς συνεχώς ότι πάντοτε θα υπάρχει μια
αναγκαία απόσταση η οποία θα χωρίζει το όνειρο από την πραγματικότητα.
Τελικά το Like Crazy
(το οποίο χαρακτηρίζεται πρώτα ως δράμα και μετά ως ρομάντζο, ακόμα και αν τα
δυο εμφανίζονται αντίστροφα στο πανί) μπορεί να είναι μια ταινία για όλα τα
παραπάνω, αφιερώνεται όμως σε μια τελευταία στιγμή. Σε μια τελευταία στιγμή
συνειδητοποίησης της αλήθειας που με μαεστρία προσπάθησες να κρατήσεις μακριά
από τον εαυτό σου, όμως αυτή με την σειρά της σε επισκέφτηκε αβίαστα, χωρίς
κανένα οίκτο. Μια στιγμή που έρχεται να σε τσακίσει τα σωθικά, να σου πάρει
αυτό που αγάπησες και μίσησες ταυτόχρονα με όλο σου το είναι και να σε αφήσει
δακρυσμένο να αναρωτιέσαι τι μπορεί να έχει συμβεί λάθος, όταν μια φωνή εσωτερικά
σου απαντάει ότι αυτό που συνέβη ήταν απλά η ζωή.
Chris Zafeiriadis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου