Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν εμμονές. Τους θαυμάζω όταν
έχουν τα κότσια να το αποδεχτούν, όταν αναγνωρίζουν αυτή τους την αδυναμία και
την διαχειρίζονται προς όφελός τους. Τους θαυμάζω γιατί μέσα στο πείσμα και την
αθωότητά τους έχουν το σθένος να δαμάσουν το δέος και να εκτεθούν χωρίς ντροπή,
δημιουργώντας μικρά αριστουργήματα τα όποια στη συνέχεια αφήνουν ελεύθερα εκεί
έξω, να περιφέρονται με όλες τις αγάπες που τους έχουν χαρίσει. Κι αυτά, έτσι
μικρά και χαριτωμένα όπως είναι, περιμένουν από εμάς να τα ανακαλύψουμε.
Περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να έρθουνε κοντά και να μας κάνουν χίλια
κομμάτια, αγγίζοντας με έναν υπέροχο και ακραιφνή τρόπο τις στιγμές της πιο
προσωπικής μας ευαισθησίας.
Η πιο διάσημη μικρού μήκους ταινία του Burton είναι
ταυτόχρονα και μια σκοτεινή ελεγεία επάνω στην ονειροπόληση της ψυχής. Ένα
μαυρόασπρο animation γοτθικής τέχνης που μέσα σε μόλις έξι λεπτά καταφέρνει και
σκιαγραφεί όλες τις αγάπες του νεαρού τότε σκηνοθέτη, καμουφλαρισμένες με τη
μοναχική επιθυμία ενός μικρού αγοριού. Η μακάβρια ποίηση του Poe, το σκοτάδι
ενός σχεδόν παράφρονος νου και ο τρόμος μιας περιρρέουσας νεκρικής εμμονής
συνθέτουν το πορτραίτο του μικρού Vincent, ο οποίος ονειρεύεται παθιασμένα να
έρθει κοντά στη μεγαλοπρέπεια της μορφής του αγαπημένου του Vincent Price. Το
αποτέλεσμα είναι μια από τις ομορφότερες ιστορίες του «μικρού» σινεμά την οποία
αφηγείται μια τιτάνια φωνή, που αν την ακούσεις μέσα στη σιωπή της νύχτας, δεν
θα την ξεχάσεις ποτέ ξανά…
Chris Zafeiriadis
4 σχόλια:
Αυτήν την μαγεία που σου προσφέρουν αυτά τα μόλις 6 αλλά θαυματουργά λεπτά δεν στην έχουν προσφέρει όλες οι ταινίες μαζί που έχουν ασχοληθεί με τον εξπρεσιονισμό, τον γοτθικό τρόμο, τον Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε και οι ταινίες του Vincent Price. Όντως πρόκειται για μια από τις ομορφότερες ιστορίες του «μικρού» σινεμά.
5/5: Αριστούργημα
Είναι τόσο μαγικό και εμπνευσμένο το Vincent που σχεδόν απορείς με τις σημερινές επιλογές του.. Αν και για να πω την αλήθεια, ο Burton είναι από τους ελάχιστους σκηνοθέτες που πραγματικά απολαμβάνω το σύνολο του έργου τους. Απλώς κάποιες φορές θα τον ήθελα λιγότερο φωτεινό στις αφηγήσεις του (κι ας είναι μοιάζει ότι αφιερωμένες στο σκοτάδι).
Αυτό που λες για τις σημερινές επιλογές όντως ισχύει. Το ότι είναι αυτήν την περίοδο “ντεφορμέ” αυτό είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Το θέμα είναι ότι φαίνεται να έχει χάσει την κινηματογραφική ταυτότητά του. Έχει γίνει συμβατικός και ακαδημαϊκός. Κάτι ανάλογο πιστεύω ότι συμβαίνει και για τον πολύ αγαπημένο Κρόνενμπεργκ.
Α ο αγαπημένος Κρόνενμπεργκ. Ακόμα δεν κατάφερα να δω τις δύο τελευταίες του αλλά διαβάζω ότι ειδικά για το Maps to the Stars, είτε απογοήτευσε είτε αγαπήθηκε φανατικά. Μάλλον θα τα δω στα καπάκια για διπλή δόση..
Όσο για τον Burton, είναι ιδιαίτερος αλλά πιστεύω ότι αν φύγει από τα μεγάλα στούντιο, ίσως πετύχει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει σήμερα, αναζητώντας την χαμένη ταυτότητα που λες. Λίγο επαναπαυμένος μου φαίνεται, μόλις, όταν αποτύχει εμπορικά θα έρθει η αλλαγή.. Τι Big Eyes πάντως δεν το είδα ακόμα..
Δημοσίευση σχολίου