Cinenoxoi

“What is this that stands before me?
Figure in black which points at me
Turn around quick, and start to run
Find out I'm the chosen one”

Κάπως έτσι, πολλά χρόνια πριν, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, γεννήθηκε μια νέα μορφή συνείδησης, πιο απόλυτη, πιο σκοτεινή και κυρίως πιο ελεύθερη. Μπορεί τότε να φαινόταν διαφορετική, ήταν όμως ειλικρινής και πήγαζε από την καρδιά και το μυαλό. Γιαυτό και επικράτησε στο πέρασμα του χρόνου και αγαπήθηκε από εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο…

Κάπως έτσι και σήμερα (χωρίς να έχει καμία σημασία ο τόπος και ο χρόνος) ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της η νέα μορφή των Cinenoxων. Μιας ομάδας ανθρώπων, οι ζωές και οι πράξεις των οποίων έδειξαν ότι είχαν τρομακτικά πολλά κοινά με τον τρόπο σκέψης «εκείνων» των ανθρώπων, «εκείνης» της εποχής... Τι και αν έχουν αλλάξει τόσα πολλά από τότε? Τι και αν το μέσο έκφρασης εξελίχθηκε όπως κανείς δεν περίμενε...? Η ανάγκη της (ελεύθερης) έκφρασης ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε κάτι το απόλυτα αναγκαίο. Όχι τόσο για τον αποδέκτη αυτής, αλλά για τον ίδιο τον «εκφραστή» της.

Για να ξεκινήσει κανείς κάτι χρειάζεται ψυχή. Έτσι τουλάχιστον λένε οι elders. Η πρώτη μορφή των cinenόχων είχε μισή ψυχή. Γι’ αυτό και μπόρεσε να πάει μέχρι ένα σημείο μόνο. Ετούτη την φορά υπάρχουν περισσεύματα ψυχής που παρέα με την χαρά της δημιουργίας και την προσμονή-λαχτάρα του καινούριου, είναι έτοιμα να δώσουν το βάπτισμα του πυρός. Το ξέρουμε από τώρα ότι κάποιοι θα σταθούν δίπλα μας και κάποιοι μακριά μας. "Frankly my dear, I don’t give a damn…". Διότι η τέχνη δεν χωράει σε δωμάτια, δεν είναι γραμμένη σε μητρώα, μήτε και απευθύνεται σε ταμπελοποιημένους ανθρώπους. Η τέχνη είναι για οποιονδήποτε πιστεύει ότι είναι ικανός να αισθάνεται και να σκέφτεται. Για οποιονδήποτε είναι ικανός να την αποδεχτεί (και να την εκφράσει). Η τέχνη είναι διαχρονική, οι άνθρωποι που την παράγουν (και αναπαράγουν) δεν είναι, γίνονται όμως μέσω αυτής αθάνατοι εκφραστές της.

Αυτό το blog σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιείται σαν μέσο εγωιστικής αυτοπροβολής. Περισσότερο αποτελεί μια προσπάθεια να δούμε πέρα από τις εικόνες, να διαβάσουμε μέσα από τις γραμμές. Όσο αυτό είναι εφικτό. Αυτός είναι ο σκοπός μας και αυτό είναι που μας ευχαριστεί. Δεν θέλουμε να φτάσουμε σε κάποια «Ιθάκη» και ούτε θα μπορούσαμε. Μας αρέσει η ιδέα του ταξιδιού όμως. Φυσικά και δεν γνωρίζουμε τα πάντα. Όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο πλανάται οικτρά. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλά να μάθουμε ακόμα. Ούτε τα κείμενα θα είναι πάντα όμορφα. Μάλιστα σπάνια γράφουμε κάτι πραγματικά καλό. Ξέρουμε όμως τους εαυτούς μας και ότι μας αρέσει να μοιραζόμαστε. Διότι είναι πάρα πολύ όμορφό να δίνεις και να παίρνεις, από πομπός να γίνεσαι δέκτης και το αντίστροφο. Και το ταξίδι της αναζήτησης, της εξερεύνησης και της προσμονής πάντα είχε κάτι το ελκυστικό, κάτι το μαγικό. Και εδώ είναι που για εμάς αυτό το ταξίδι ξεκινάει....
Enjoy the silence…

Χρήστος Ζαφειριάδης

P.S.1: Ευχαριστούμε θερμά και μέσα από την καρδιά μας όλους όσους βοήθησαν, (είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο τρόπο) στη δημιουργία αυτού του blog. Ξέρετε ποιοι είστε, you rule the fuckin’ universe!!

P.S.2: Εσκεμμένα στο παραπάνω κείμενο δεν αναφέρονται επιρροές, αγάπες, συμπάθειες και αντιπάθειες. Ο καθένας από εμάς μέσα από τις πράξεις του φαίνεται ποιος είναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση τα γραπτά είναι αυτά που θα «μιλάνε» για μας. Και ο καθένας μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί, να αμφισβητεί και να κρίνει. Και τότε είναι που γίνονται οι καλύτερες και πιο ουσιαστικές συζητήσεις. Έτσι δεν είναι amigos??

P.S.3: “Film as dream, film as music. No art passes our conscience in the way film does, and goes directly to our feelings, deep down into the dark rooms of our souls.” - Ingmar Bergman

P.S.4: “In case we don’t see you again, good afternoon, good evening and goodnight…” - Truman Burbank

P.S.5: “Ένα κλουβί βγήκε να 'βρει ένα πουλί” - Franz Kafka