Vicky Cristina Barcelona (2008)

Η Vicky, η Cristina, ο Juan Antonio και η Maria Elena, σε ένα ερωτικό τρίγωνο, τετράγωνο (πεντάγωνο αν λάβεις υπ’ όψιν και την υπέροχη Βαρκελώνη), όπου ο καθένας προσπαθεί να συνειδητοποιήσει με ποιον είναι ερωτευμένος, ενώ ταυτόχρονα μπλέκουν τα μπούτια τους με τρόπο τόσο παρορμητικό, όσο και (ελάχιστα) εκκεντρικό.

Κωμική τραγωδία (ή και τραγική κωμωδία) καταστασιακών υπό-σχέσεων, ένοχων προβληματισμών και διάχυτου ερωτισμού (που πηγάζουν απ’ όλα τα παραπάνω) είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της απίθανης ταινίας που σκάρωσε ο Woody Allen για το 2008. Μη μπορώντας να απεγκλωβίσει τον ταλαιπωρημένο εαυτό του από την ανεμελιά των τελευταίων χρόνων, έπαιξε και κέρδισε στα σημεία, χρησιμοποιώντας σαν όπλο καθαρά και μόνο την αστείρευτη ευφυία του.

Έχοντας για ακόμα μια φορά (και αυτή περισσότερο από ποτέ) ηθοποιούς κράχτες, (Bardem, Cruz, Johansson) καταπιάνεται με ένα περιπαιχτικό σενάριο το οποίο μας αφορά όλους, διότι όλοι μας ζήσαμε, ζούμε ή θα θέλαμε να ζήσουμε κάποια στιγμή μια ερωτική ιστορία σαν και τούτη, σε οποιαδήποτε μορφή της, με οποιοδήποτε κόστος, βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο. Οπότε και η ταύτιση του ανυποψίαστου θεατή με κάποιον από τους χαρακτήρες καθίσταται από αναπόφευκτη έως απόλυτη, αποτέλεσμα της οποίας είναι τα διάφορα σιγομουρμουρίσματα μέσα στην σκοτεινή αίθουσα, τα οποία, κάτω από κατάλληλες συνθήκες, μεταμορφώνονται σε αέναες συζητήσεις μετά την προβολή.

Αυτό έιναι και το μεγάλο όπλο που χρησιμοποιεί εδώ ο Woody Allen. Δεν είναι τόσο το ότι εκθέτει τον εαυτό του με αυτό το όμορφο έργο, αλλά το ότι εκθέτει τον ίδιο τον θεατή. Εκθέτει τα πάθη του, τις αδυναμίες του, τις ανασφάλειές του, τις προσδοκίες και τους φόβους που πολλές φορές ενυπάρχουν μέσα μας, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε εκείνη την στιγμή που συμβαίνει. Ειρωνική και (αυτο)σαρκαστική, αλλά παράλληλα αστεία και ειλικρινής, η ταινία καταφέρνει και μιλάει για/σε όλους μας, για όλα όσα μας αρέσει να μιλάμε.

Ωστόσο, καμία σύγκριση με περασμένες δεκαετίες δεν είναι εφικτή, διότι όλα εξελίσσονται σε αυτό τον κόσμο και όλα ίδια μένουν. Όπως οι σχέσεις των ανθρώπων, που μπορεί να αλλάζουν πρόσωπα και σκηνικά, παραμένουν όμως ένας καλά δομημένος γρίφος τον οποίο όσες γενιές και να περάσουν, λύση δεν πρόκειται να βρεθεί. Οπότε και να συγκρίνεις με τις φαινομενικά όμοιες αλλά με διαφορετική προσέγγιση καταστάσεις κάνοντας ανούσιους συσχετισμούς, δεν οδηγεί πουθενά. Στο ίδιο τέλμα που έφτασες εσύ προσπαθώντας ακόμα και σήμερα με πιο ώριμο (?) μυαλό να καταλάβεις τον εαυτό σου και τους (πολλούς) γύρω σου, στο ίδιο τέλμα θα σε οδηγήσουν και οι περαιτέρω σκέψεις για το εν λόγω film.

Above self-preservation for sure

Chris “Skinny legs and all” Zafeiriadis

P.S.: Γοητευτικός εραστής ο ένας, ακαταμάχητη Αφροδίτη η δεύτερη, ανισόρροπα τέλεια η τρίτη. Αψεγάδιαστοι όλοι τους.