The Wrestler (2008)

Δραματοποιημένη απεικόνιση της ζωής ενός παλαίμαχου “αθλητή” του «κατς», ο οποίος με την πάροδο των χρόνων εγκλωβίστηκε σε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα και τώρα προσπαθεί να κερδίσει όλα αυτά που έχασε χωρίς να το καταλάβει.

Είχε έρθει η ώρα, όχι για τον ίδιο τον Aronofsky, αλλά για τους φανατικούς aronofsk-ικούς να πάρουν το αίμα τους πίσω. Το κρατούσαν μανιάτικο όταν δύο χρόνια πριν, κάποιοι (εγχώριοι κυρίως) έτρεξαν να αποδοκιμάσουν, θάβοντας το The Fountain, ανίκανοι να αντιληφθούν το μεγαλείο τόσο του δημιουργού όσο και της ίδιας της ταινίας. Η καρδιά μου πάγωσε πριν ακόμα πέσουν τα πρώτα καρέ του «Παλαιστή», στο άκουσμα μιας και μόνο νότας από το so called ντεμπούτο ενός εκ των χαρισματικότερων ανθρώπων της εποχής μας.

Και μετά τι? Σε καμία περίπτωση σιωπή, ακριβώς το αντίθετο μάλιστα. Οι ήχοι των Quiet Riot σε πιάνουν από το σβέρκο και σε πετάνε με τα μούτρα μέσα στο ρινγκ. Εκεί που όποιος αγωνίζεται σπάνια βγαίνει “in one piece”, εκεί που βασιλεύουν τα κλωτσομπουνίδια, ο ιδρώτας, το αίμα, εκεί που δεν υπάρχουν κανόνες αλλά το πρώτο ρόλο έχει το θέαμα. Καθαρό και αγνό. Ο Randy Robinson, γνωστός και ως «Το Κριάρι», είναι βασιλιάς. Βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του, είναι ο καλύτερος σε αυτό που κάνει και ο κόσμος τον λατρεύει. Μέχρι και πλαστικές φιγούρες κυκλοφορούνε με την φάτσα του. Εικόνες τις δεκαετίας του 80 οι οποίες πέρασαν μια για πάντα.

Σήμερα, η ίδια φιγούρα στέκει πιο μόνη από ποτέ. Το κορμί του έχει αλλάξει. Είναι γεμάτο ουλές, μώλωπες, ζει παρέα με τις βιταμίνες και τα στεροειδή. «Αn old, broken down piece of meat» όπως ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του. Οι μέρες της δόξας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ο ίδιος άνθρωπος «παλεύει» καθημερινά για το «μεροκάματο» προσπαθώντας παράλληλα να (συμ)μαζέψει τα συντρίμμια της ζωής του. Τα συντρίμμια που ο ίδιος δημιούργησε με την αλαζονεία του, τον εγωισμό του και την έπαρση που τον είχε καταλάβει τις μέρες της δόξας του. Πρόδωσε ακόμα και την μία και μοναδική του κόρη. Σκότωσε (όμως) την περηφάνια του και τώρα τρωει τα σκατά του, σε έναν κόσμο που ποτέ δεν του χαρίστηκε αλλά τον αγάπησε γι’ αυτό που έκανε, γι’ αυτό που ήταν, ένας παλαιστής.

Μοναδικός άνθρωπος που μοιάζει να τον καταλαβαίνει σήμερα, η “Cassidy”. Μια ξεπερασμένη stripper η οποία κουβαλάει τους δικούς της σταυρούς, έχει τους δικούς της δαίμονες να την καταδιώκουν. Ενσαρκωμένη από μια Marisa Tomei σε έναν ρόλο τον οποίο τελευταία μοιάζει να τον γνωρίζει αρκετά καλά.

Ο «Εl Marielito» γίνεται «Randy». Ο εκπληκτικός Mickey Rourke μοιάζει να ταυτίζεται σε ανησυχητικό βαθμό με τον χαρακτήρα (και καλά κάνει), δίνοντας απ’ ότι φαίνεται την πιο σημαντική ερμηνεία της ζωής του και υπενθυμίζοντας (σε όλους μας) το τεράστιο ταλέντο του. Εξωτερικεύει συναισθηματική ένταση χρόνων και διεκδικεί αυτά που ο ίδιος μοιάζει να στέρησε από τον εαυτό του. Μπορεί να χάνει το χρυσό αγαλματίδιο αλλά who cares. Το παιχνίδι των εντυπώσεων το έχει χαλαρά δικό του, επισκιάζοντας οποιαδήποτε άλλη φετινή ερμηνεία.

Η κάμερα τον ακολουθεί παντού, κολλημένη επάνω του. Γίνεσαι ένα με τον Randy, νιώθεις την κάθε ανάσα του, αισθάνεσαι τα χτυπήματα στο κορμί του, ιδρώνεις μαζί του, λυπάσαι μαζί του, δακρύζεις μαζί του.

Ωστόσο, τον πιο σημαντικό αγώνα της ζωής του ο Randy θα τον δώσει εκτός ρινγκ. Δεν θα χάσει άλλο χρόνο μοιρολατρικά. Θα παλέψει, αυτή την φορά για να κερδίσει την χαμένη του αξιοπρέπεια. Χτυπάει τους ματωμένους του αγκώνες και είναι έτοιμος να ξεχυθεί ξανά. O «Παλαιστής» είναι εδώ για όλους εμάς. Έχει μάθει να εξιτάρει τα πλήθη, να αναστατώνει τις καρδιές των ανθρώπων, να ικανοποιεί και τα πιο άγρια ένστικτα. Αν δεν αντέχεις τις δύσκολες καταστάσεις μείνε μακριά γιατί θα πονέσεις. Δεν θα ματώσεις, αλλά θα πονέσεις πολύ. Το καμπανάκι χτύπησε, ο αγώνας έχει ήδη ξεκινήσει...

Chris “Skinny legs and all” Zafeiriadis

P.S.1: Για όσους αδυνατούν να εντοπίσουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της ταινίας, διευκρινίζεται ότι το παραπάνω κείμενο αποτελεί προϊόν έντονης συναισθηματικής φόρτισης μετά την πρώτη της προβολή. Σήμερα, σχεδόν πέντε μήνες μετά, η επιρροή της ήταν ακριβώς η ίδια με τότε και τα συναισθήματα παρέμειναν αναλλοίωτα.
Για όσους πάλι διαφωνούν κάθετα με όλα τα παραπάνω, difference makes the world go round my friends...

P.S.2: «Have you ever seen a one-legged man trying to dance his way free? » Με νιώθεις??