Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Blue Valentine (2010)

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που μπορεί κάποιος να δει το Blue Valentine. Από την μια μπορεί να το αναγνωρίσει ως την ειλικρινή αποδόμηση της συντροφικότητας δυο ανθρώπων και από την άλλη ως μια δήθεν ερωτική ιστορία εκβιαστικά πονεμένων ψυχών και ρημαγμένων συναισθημάτων. Και η αλήθεια είναι ότι για όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος να αραδιάσει σελίδες ολόκληρες. Ο πιο σωστός όμως τρόπος για να κοιτάξει κάποιος τον μελαγχολικό αυτό Βαλεντίνο του κ. Cianfrance είναι σαν το εξαιρετικά δακρυσμένο αντίκτυπο που έχει μια αμφιλεγόμενη αγάπη (και κατ΄ επέκταση μια ακόμα πιο αμφιλεγόμενη σχέση) στο φυσικό καρπό δύο ανθρώπων, το παιδί. Διότι το μόνο που ζητάει μια αθώα ψυχή είναι δυο γονείς ενωμένους σαν μια γροθιά που δεν μπορεί να τους χωρίσει κανείς. Και εδώ δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο.

Πρωταγωνιστές της ιστορία είναι ο Dean και η Cindy (Gosling και Williams αμφότεροι εξαιρετικοί στους ρόλους τους) δυο νεαροί άνθρωποι που συναντήθηκαν από τύχη, έμειναν μαζί πάλι από τύχη και αποφάσισαν να ζήσουν κάτω από τον θεσμό του γάμου, ικανοποιώντας τόσο τον περίγυρό τους όσο και την μεγαλύτερη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής που είναι να συντροφεύει με κάποιον άλλο άνθρωπο. Ο καθένας βέβαια για τους δικούς του λόγους. Οι δυο τους πηδήχτηκαν μεταξύ τους, πηδήχτηκαν με κάποιους άλλους και τελικά πήδηξαν τις ζωές τους με τρόπο που μπορεί να μην ήταν ο επιδιωκόμενος, ήταν όμως ο πιο αναμενόμενος. Και δυστυχώς γι αυτούς, δεν ερωτεύτηκαν ποτέ.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα ακόμα, ο σκηνοθέτης φροντίζει να κάνει σαφή την απόσταση που χωρίζει τους δυο στο σήμερα. Και μέχρι το τέλος η απόσταση βρίσκεται εκεί, μεγαλώνοντας και τρέφοντας συναισθήματα που δεν πρέπει να υπάρχουν. Από την αμφισβήτηση όμως της αρχής μέχρι την επιβεβαίωση του φινάλε, παρεμβαίνουν στιγμές του παρελθόντος, μελαγχολικά flashbacks που σκοπό έχουν να γνωρίσουν τους δυο χαρακτήρες στον θεατή, παρουσιάζοντας όσα υπήρχαν αλλά χάθηκαν στην πορεία της ζωής. Όπως τα όνειρα και η ελπίδα των δυο για ένα ευτυχισμένο αύριο που όμως έδωσαν την θέση τους σε μια ασφυκτική πραγματικότητα που τους πνίγει χωρίς να τους λυπάται ούτε για μια στιγμή.

Ο σκηνοθέτης παίρνει την σχέση των δύο, την χτυπάει στον τοίχο μέχρι να την κάνει χίλια κομμάτια και στη συνέχεια μάς πετάει ότι έχει απομείνει στα μούτρα. Όσο σπαραγμό και αν κρύβει μέσα της αυτή η ιστορία (που θέλει να φέρει την ετικέτα του ρομαντικού δράματος), θα ήθελα να την είχε σκηνοθετήσει γυναίκα. Ίσως τότε να είχε λίγο παραπάνω συναίσθημα και λιγότερο ρεαλισμό. Και τότε θυμάμαι τα λόγια μιας φίλης που πίστευε ότι κάθε χωρισμός είναι και ένας μικρός θάνατος. Έτσι μοιάζει και έτσι πρέπει να βιώνεται, χωρίς να γνωρίζω τι μπορεί να υπάρχει μετά, για τον καθένα από εμάς. Στην ιστορία του Cianfrance, αυτό που τελικά απέμεινε είναι δυο ερημωμένες ψυχές, κάποια πικραμένα δάκρυα και το πληγωμένο βλέμμα ενός 5χρονου κοριτσιού που κοιτάει τον πατέρα του να απομακρύνεται από κοντά του, απλώνοντας το χέρι αλλά χωρίς να έχει την δύναμη να τον σταματήσει. Όχι πια. Και αυτό πονάει περισσότερο από κάθε μη γενόμενο έρωτα στον κόσμο ολόκληρο.

Chris Zafeiriadis

5 σχόλια:

Evi Avd. είπε...

Σε αντίθεση με όσους έχω ήδη συζητήσει την ταινία, είναι η πρώτη φορά που επιτέλους βλέπω μια άποψη σύμφωνη με τη δική μου...οι δύο αυτοί άνθρωποι, και για μένα, δεν ερωτεύτηκαν ποτέ ο ένας τον άλλον..Ακόμα επεξεργάζομαι την ταινία που ο ρεαλισμός της με άγγιξε βαθιά και θα επανέλθω πιθανότατα με κειμενάκι...

Carlito είπε...

Πολύ καλή ταινία.. Άκρως ρεαλιστική και ενδιαφέρουσα!..

Τα υπόλοιπα εδώ

http://carlitobrigante13.blogspot.com/2011/02/blog-post_11.html

Chris Z. είπε...

Αγαπητή Evi, το «δεν ερωτεύτηκαν ποτέ» (στο οποίο φυσικά συμφωνούμε) νομίζω έχει να κάνει με το πώς ορίζει ο καθένας από εμάς τον έρωτα. Ορισμός που πηγάζει από τα προσωπικά βιώματα βεβαίως. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που δύσκολα την κάνεις σε ένα κινηματογραφικό ιστολόγιο. Χαίρομαι που συμφωνούμε διότι και εγώ ελάχιστους έχω συναντήσει που να βλέπουν με αυτό τον τρόπο την ταινία. Να επανέλθεις με κειμενάκι, ναι.

Φίλε Carlito, σύντομο και περιεκτικό σε βρίσκω. Θα σε διαβάσω σε λίγο και θα σου έρθω…

Αργοπορημένη σίγουρα η απάντησή μου αλλά να, είναι που σταμάτησε να κάνει τόσο κρύο πια…

Την καλημέρα μου σε όσους διαβάζουν…

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Αν και θεωρώ πως η Cindy είναι αυτή που σίγουρα δεν ερωτεύθηκε ποτέ (ο Dean είναι σίγουρα πιο συναισθηματικός), η οπτική πως ποτέ δεν ερωτεύθηκαν νομίζω πως έρχεται σαν αποτυχία στις προθέσεις του Cianfrance, γιατί σε συνέντευξη του (αν τη βρω θα την παραθέσω) ο σκοπός του ήταν να δείξει την αρχή και το τέλος μιας σχέσης.

Και η δική μου άποψη είναι πως δεν υφίσταται αυτή η αντίθεση αρχής-τέλους.

Chris Z. είπε...

Δεν έχω διαβάσει την συνέντευξη που λες αλλά θα είχε ενδιαφέρον να εκθέσουμε μερικές από τις απόψεις του σκηνοθέτη. Μη ξεχνάς όμως ότι άλλο πράγμα η σχέση δυο ανθρώπων και άλλο ο έρωτας. Για αυτούς τους δύο η σχέση υφίσταται αλλά καταρρέει και καταστρέφεται σιγά σιγά. Έρωτας όμως δεν υπάρχει. Ή τουλάχιστον δεν είναι αμοιβαίος (όπως θα έπρεπε να είναι).

Ευχαριστώ για το σχόλιο..

Καλημέρα..