Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Hugo (2011)

“Thank you for the movie today. It was a gift.” - Hugo’s Isabelle


Στα μάτια του μικροκαμωμένου Hugo Cabret θα αναγνωρίσεις μια εύθραυστη σιωπή έτοιμη να εκραγεί. Μια σιωπή η οποία σπάει την στιγμή της προσωπικής εξομολόγησης, μαρτυρώντας αλήθειες που μένουν ακατανόητες και ερωτήματα που μένουν για πάντα αναπάντητα. Το μικρό αγόρι που έβλεπε τα τρένα να περνούν χωρίς να νιώσει ούτε για μια στιγμή την ανάγκη να ανέβει σε κάποιο από αυτά, θα μαρτυρήσει το πάθος του για τις εικόνες, δίνοντας την ευκαιρία στον Scorsese να μαρτυρήσει με την σειρά του ένα ανάλογο  πάθος για το όνειρο. Ένα όνειρο που δεν σταματά ποτέ να αναπνέει, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση του άλλου ρομαντικού ονειροπόλου της εποχής (και του σινεμά) μας, Woody Allen. Τον λόγο που και οι δύο ταυτόχρονα επέλεξαν να κάνουν την εξομολόγησή τους στους διάσημους δρόμους του πολύχρωμου Παρισιού δεν τον γνωρίζω, γνωρίζω όμως ότι η γαλλική αυτή πόλη έχει την δύναμη να ρίξει τις αχτίδες του απέραντου φωτός της στα πιο παθιασμένα και προσωπικά συναισθήματα των ανθρώπων (της).

Από τους μεταλλικούς ήχους του σιδηροδρομικού σταθμού μέχρι το λυτρωτικά μαγικό   χειροκρότημα του φινάλε, το Hugo είναι γεμάτο από το ανεξάλειπτο πάθος του δημιουργού του για τις εικόνες. Εικόνες που σαν καλοκουρδισμένα ρολόγια, ταξιδεύουν από την εποχή που ζούμε, πίσω στα χρόνια που γεννήθηκε το σινεμά και από εκεί αφήνονται ελεύθερες στα πέρατα του σύμπαντος, αναζητώντας την περιπέτεια. Εικόνες που κινούνται γεμάτες αυθορμητισμό, έρχονται με φόρα προς το μέρος μας, διαπερνούν τα μάτια και καρφώνονται για πάντα στο μυαλό, όπως ακριβώς και ο ασπρόμαυρος πύραυλος στην πασίγνωστη ταινία του Méliès. Οι ίδιες εικόνες που έχουν την δύναμη να φτάσουν σε εκείνους που τις αναζητούν, βγαλμένες από έναν κόσμο που πολλές φορές μπορεί να μην είναι αληθινός, είναι όμως ολόκληρος δικός τους. Και αν κάποιες απ’ αυτές δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, τότε γίνονται τέχνη.

Θυμάμαι παλιότερα που έλεγαν ότι η τέχνη τρέφει τα όνειρα και εκείνα τους ανθρώπους. Και ξέρεις, τα όνειρα δεν χωράνε ούτε σε δύο, ούτε σε τρεις διστάσεις. Ούτε απειλούνται από τον φθοροποιό χρόνο που θέλει τα πάντα να πεθαίνουν. Μονάχα ενισχύονται, μέχρι να έρθει η στιγμή να πραγματοποιηθούν, αλλιώς δεν θα έπρεπε να λέγονται όνειρα. Το Hugo μοιάζει να είναι το από καρδιάς δώρο ενός αμετανόητου κινηματογραφόφιλου προς όλους τους υπόλοιπους. Και μεταξύ μας, αν δεν σου αρέσει αυτή η ταινία, τότε λάθος άνθρωπο διαβάζεις. Διότι το Hugo είναι φτιαγμένο ώστε να το αισθάνεσαι σε κάθε σκέψη που περνάει απ’ το μυαλό σου, σε κάθε χτύπο που αφήνει η καρδιά σου και σε κάθε δάκρυ που κυλάει στο μαγεμένο πρόσωπό σου.  Είναι από εκείνες τις ταινίες που δεν έχουν μόνο την δύναμη να αποθανατίσουν τα όνειρα, αλλά και να τα πραγματοποιήσουν.

Chris Zafeiriadis

3 σχόλια:

Mogr είπε...

Ταινια γεφυρα. Μιλησε για το παρελθον με πολυ μοντερνο τεχνικα τροπο χωρις να χανει σε συναισθημα. Την χαρηκα διπλα, πρωτα σαν ταινια και μετα επειδη με το Hugo o Scorsese δειχνει οτι παραμενει φρεσκος (και με το παραπανω), σε αντιθεση με τον Allen που μετα το Ονειρο της Κασσανδρας εχει σταματησει να μου "μιλαει" οπως καποτε.

Chris Z. είπε...

Νομίζω ότι οι άνθρωποι που αγαπάνε και ζούνε το σινεμά καθημερινά, πάντοτε θα έχουν κάτι καινούριο να πουν γι αυτό. Το μόνο που ίσως (θα) αλλάζει είναι ο τρόπος έκφρασης. Η περίπτωση του αγαπημένου των απανταχού κινηματογραφόφιλων Scorsese είναι μοναδική μιας και τελευταία μου δίνει την αίσθηση ότι καταφέρνει να συνδυάσει το “one for them, one for me” movie άψογα, κάτι που παρατηρεί κάποιος βλέποντας τις ταινίες του από τις Συμμορίες και έπειτα.
Όσο για τον Woody Allen, νομίζω δεν θα μπορούσες να βρεις λιγότερο υποκειμενικές απόψεις από τις δικές μου. Αν και θεωρώ τα Μεσάνυχτα ταινία (τελικού) σταθμού (ό)που ελάχιστοι δημιουργοί έχουν το δύναμη να σκαρώσουν.

Καλημέρα Moovy Grovie

Υ.Γ. Σπάνιας ομορφιάς οι αναρτήσεις στο μπλογκ σου, ειδικά η αναφορά στο Amblin’ με εξέπληξε ευχάριστα.
Keep on..

Γιώτα Παπαδημακοπούλου είπε...

Έχει μπει ήδη στο άμεσο πρόγραμμα! Αλλά το ρημάδι όλο νοικιασμένο είναι όποτε έχω χρόνο να το δω! :/