Boyhood (2014)

Το Boyhood είναι μια ταινία που όταν τη δεις, δεν θα την ξεχάσεις εύκολα. Ακόμα κι αν για λίγο φύγει από κοντά σου, θα έρθει μια μέρα που οι συγκινήσεις της ζωής, οι καταστάσεις της καθημερινότητας και όλα όσα νόμιζες ότι αντιμετωπίζεις μόνος, θα σου τη φέρουν και πάλι στο μυαλό. Θα σε κάνουν να θυμηθείς τη στιγμή που στάθηκε για λίγο εμπρός σου κι δεν μπορούσες να πιστέψεις όλα αυτά για τα οποία σου μιλούσε. Όλα τα μικρά και ασήμαντα που ζούμε καθημερινά, αλλά δεν έχουμε το θάρρος να τα κάνουμε σημαντικά, κι όλα τα μεγάλα που γεννήθηκαν για να κυριαρχούν, αλλά δεν είχαμε ποτέ το θάρρος να τα αντιμετωπίσουμε όπως τους αξίζει. Δεν λέγεται αδυναμία αυτό, λέγεται ζωή και τη βιώνεις όπως κάθε άνθρωπος επάνω στη γη. Μεγαλώνοντας.

Η ταινία του Linklater ακολουθεί ένα αγόρι από την τρυφερή ηλικία των 5 ετών, μέχρι την απαιτητική στιγμή της ενηλικίωσης. Ένα κομμάτι από τη ζωή όχι μόνο του μικρού Mason, αλλά και των ανθρώπων που ζούνε δίπλα του, που μεγαλώνουν κι αυτοί όπως όλοι οι υπόλοιποι και τους βλέπεις να αλλάζουν και να μεταμορφώνονται μπροστά στα μάτια σου. Βλέπεις τον χρόνο να περνά από πάνω τους, αφήνοντας τα ανεξίτηλα σημάδια στα πρόσωπά τους, χωρίς κανένας να μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό. Όμως σε κάθε ηλικία αντιμετωπίζεις τον χρόνο διαφορετικά. Όταν είσαι μικρός δεν τον αντιλαμβάνεσαι πλήρως. Μπορείς να κοιτάζεις το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και να μην ξέρεις σε ποιο σημείο ακριβώς τελειώνει. Όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις ότι αν κάτι τελειώσει μια μέρα, θα είναι η ζωή που προχωράει πάντοτε εμπρός χωρίς να σε ρωτάει. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε αφήνει πίσω, αλλά ότι σε παίρνει πάντοτε μαζί της στο αύριο, χωρίς να το γνωρίζεις και χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ποιος και πότε θα είναι ο τελικός προορισμός σου.

Κι όμως, μέσα σε μόλις 165 λεπτά, το Boyhood θα σου μιλήσει για πράγματα που θεωρείς αυτονόητα αλλά τα έχεις ξεχάσει. Θα σου θυμίσει ότι τα παιδιά (πρέπει να) έχουν τους δικούς τους ήρωες - όπως εμείς λατρεύουμε τον Robert Plant και τον David Gilmour, έτσι κι αυτά λατρεύουνε τον Harry Potter. Θα σου θυμίσει ότι η διαδρομή είναι γεμάτη επιλογές που πρέπει να κάνεις για να προχωρήσεις, αλλά για να μάθεις το σωστό θα πρέπει πρώτα να αποτύχεις. Για να μπορέσεις να αποτύχεις, όμως, θα πρέπει πρώτα να προσπαθήσεις. Και αυτό δεν σου το μαθαίνει καμία ταινία, σου το μαθαίνει όμως η ίδια η πορεία της ζωής.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι αόριστες φιλοσοφίες, αλλά χαρακτηριστικά μιας σπουδαίας ταινίας που περιπλανιέται από την πολιτική και κοινωνική αβεβαιότητα στην οικογενειακή θαλπωρή, από τα πράσινα γρασίδια της παιδικότητας, στα γειτονικά στέκια και στα σοκάκια της πανεπιστημιούπολης και τέλος, από τις σιωπηλές αναζητήσεις, στην αναγνώριση της προσωπικής μας ταυτότητας. Μια ταινία που ξεπερνάει τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας και αφήνει τον χρόνο να κυλήσει επάνω της, ακτινοβολώντας μια διάχυτη ειλικρίνεια.
Μια ειλικρίνεια σπάνια, ευαίσθητη κι απέραντη, που μου έδωσε να καταλάβω γιατί καμιά φορά έχω ανάγκη το σινεμά περισσότερο απ’ τους ανθρώπους. 

Chris Zafeiriadis