Η γυναίκα αντικείμενο του πόθου. Αυτή που όλοι λαχταρούν, αυτή που όλοι γδύνουν με τα μάτια τους, αυτή που δεν χορταίνουν να παρακολουθούν να λικνίζεται στους ρυθμούς του τσα-τσα. Η γυναίκα πέτρα του σκανδάλου. Ικανή να διαλύσει οικογένειες, να φέρει τα πάνω κάτω σε μια μικρή κοινότητα. Αυτή που έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει ένα αθώο λιμανάκι σε “ιδρωμένη” αρένα όπου οι κάθε λογής άντρες μονομαχούν, για τα μάτια της μόνο.Δεν θα σταθώ ούτε στο εντυπωσιακό κορμί της, ούτε στα σαρκώδη χείλη της. Δεν θα σταθώ στο αισθησιακό της πρότυπο, ούτε καν στο φλογερό ταμπεραμέντο της. Θα σταθώ όμως στην εκτενή επιρροή που είχε η παρουσία της και μόνο, στους ανθρώπους γύρω της. Δεν είναι το ότι τέτοιες γυναίκες εμφανίζονται σπάνια (γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες γυναίκες σήμερα), αλλά γιατί δεν έχουν το θράσος , το σκέρτσο και την ξεγνοιασιά της Juliete.
Μεγαλωμένη σε ένα αυταρχικό ορφανοτροφείο, αυτή η ενηλικιωμένη πλέον νέα, είναι σαν άγριο άλογο, δύσκολο να δαμάσεις. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να την κατακτήσεις. Τα κουμπιά του φορέματός της σπάνια θα τα δεις κουμπωμένα. Της αρέσει να χορεύει και να απολαμβάνει το καθετί. Άλλωστε για αυτό έχει γεννηθεί, για να απολαμβάνει. Η Juliete χαίρεται την ελευθερία της με τον καλύτερο τρόπο. Ζει την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία και λίγη σημασία έχουν για αυτήν τα (πολλά) λόγια του περίγυρού της. Μαγνητίζει τα βλέμματα, σκανδαλίζει και προκαλεί, αλλά δεν την πολυνοιάζει. Η Juliete έχει το θάρρος να κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει.Ο Roger Vadim στήνει την κάμερα του και παρακολουθεί καθώς ένα ασυνήθιστο «ταλέντο» έρχεται στην επιφάνεια. Σε ένα ηλιοκαμένο St. Tropez, όπου η ζέστη και η υγρασία πάνε πακέτο, λίγο πριν το μπικίνι γίνει αστική μόδα και λίγο πριν το καμάκι μετατραπεί σε λαϊκή τέχνη, η γοητευτική Brigitte Bardot ανοίγει τα φτερά της και ανάγεται σε ακτινοβολούσα πρωταγωνίστρια. Οι Γάλλοι αλληθωρίζουν, αυτή το χαίρεται και η ίδια η ταινία κάνει τον γύρω του κόσμου, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις και συντηρησιακές λογοκρισίες. Το απόλυτο sex symbol είχε γεννηθεί.
Αλλά ακόμα και αν ο Vadim προσπαθεί να μας πείσει για μια πιο επιφανειακή ανάγνωση, επαναπαυμένος στην σαγηνευτική εικόνα της πρωταγωνίστριάς του, εγώ δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω ότι η συγκεκριμένη κυρία καταφέρνει με μεγάλη ευκολία να απαξιώσει το ανδρικό φύλο, κάνοντας το να σκέφτεται και να ενεργεί με μια ανεκδιήγητη βλακεία. Γεγονός που δεν χρειάζεται να βρίσκεσαι στα 50ς για να το παρατηρήσεις, μια ματιά ακόμα και στη δική μας, πιο προοδευμένη εποχή, αρκεί. Η Bardot όμως είναι η Bardot και οι ανδρικές φαντασιώσεις παραμένουν.... αντρικές. Ο Θεός έπλασε τη γυναίκα και, δυστυχώς ή ευτυχώς, εμείς ακόμα κοιτάμε σαν χαζοί...«Au revoir»…
Chris Zafeiriadis
8 σχόλια:
Βέβαια, για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, στην Ελλάδα των 50ς δημιουργούσαν πιο δυνατούς, ουσιαστικούς και διαχρονικούς γυναικείους χαρακτήρες από την Juliete. Μπορεί εκείνες να μην ήταν τόσο προκλητικές και άψογες στην εμφάνιση, σίγουρα όμως είχαν τον σεβασμό όλων, πράγμα εδώ κάπως αμφισβητείται.
Κάθε κείμενό σου, φίλε Chris, είναι και ένα άρτιο οικοδόμημα, για να μην πω ένας ολόκληρος κόσμος. Σπανίζει ο τρόπος σκέψης, ανάλυσης και γραφής σου. Ευφυής και εξαιρετικά απολαυστικός ο τρόπος με τον οποίο μας "συστήνεις" κάθε ταινία, ή σωστότερα μας "ξεναγείς" μέσα της.
Συνέχισε έτσι!
Σαγήνη. Αυτή η λέξη μου ήρθε στο μυαλό. Έχω καιρό να δω το φιλμ, νομίζω χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε, παρότι δεν αντέχω Γκοντάρ, ομολογώ πως στην Περιφρόνηση την κινηματογράφησε to ίδιο άψογα.
Ωραίο κείμενο.
Η ιδεα-προτυπο της 'κουκλιτσας', ισως οχι σε τετοιο βαθμo..πανικου, που προκαλουσε η Bardot,
χρησιμoπoιηθηκε και απο τον Ελλ., Ιταλικο, κλπ. κινηματογραφους, με τα επιθυμητα αποτελεσματα...Απλα, τα συμβολα προσαρμοζονται στα ηθη της εποχης, ετσι οι ντιβες και οι προκλητικες γυναικες των '50s, και '60s, φανταζουν σημερα πολυ ..
αθωες σε συγκριση με τις σημερινες ηθοποιους και supermodels....
Εάν και δεν την έχω δει, φαινομενικά ένας "εύκολος" ρόλος της Bardot, μιας και δεν ήταν και πολύ δύσκολο γι αυτήν να είναι ο εαυτός της, δηλαδή πανέμορφη, αισθησιακή, sexy ειδικά σε μια εποχή όπου τα πράγματα ήταν γενικά πιο εύκολα και πιο απλά. Μερικά κουμπιά ανοιχτά και φυσική ομορφιά ήταν αρκετά για να κερδίσεις τα ανδρικά βλέμματα αλλά και το αντίθετο. Η κάθε εποχή φτιάχνει και τα είδωλά της εξάλλου, οπότε δύσκολο στην σημερινή εποχή να βρεις μια τέτοια γυναίκα φυσικά,αλλά και εάν υπήρχε δακτυλοδεικτούμενη και γραφική θα αποκαλούνταν (συμπεριλαμβάνω και τους άντρες)...Παρ όλα αυτά όπως είπε, εάν δεν κάνω λάθος ο Nick Cave ή τουλάχιστον το δανείστηκε, "η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"..(θα σας σώσω όλους μην ανησυχείτε :)..
Με εκπλήσσει (θετικά) το γεγονός των ουσιαστικών σχολίων σε αυτή τη ταινία, μιας και θεωρείτο "a long shot" όσον αφορά την ανταπόκριση. Να όμως που η χαρά και το χαμόγελο έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις. Και τα όμορφα σχόλια είναι πάντα καλοδεχούμενα. ;)
Στο δια ταύτα, τότε τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά, ανόθευτα και αληθινά ίσως. Υπήρχε διάχυτος ένας αγνός αισθησιασμός. Τώρα όλα μοιάζουν περισσότερο επιτηδευμένα, εξαγοράσιμα και πρόστυχα. Δες τις σημερινές “Λολίτες” που το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν διότι έτσι “πρέπει”. Πάρε, για παράδειγμα τη Johansson, η μόνη ταινία που ήταν πραγματικά όμορφη (με όλη τη σημασία της λέξης) ήταν το Lost in Translation, άντε και 1-2 ακόμα. Στη συνέχεια άρχισε να πουλάει την ομορφιά της και έχασε σε ουσία. Τώρα πια μοιάζει σχεδόν πλαστική, προβάλλοντας έναν πρόστυχο αισθησιασμό. Αν τώρα λάβω υπ’ όψιν το ότι κάθε πρότυπο προσαρμόζεται στην εκάστοτε εποχή του, με βάση τα παραπάνω δώστε μου εσείς έναν χαρακτηρισμό της εποχής μας, και κατ’ επέκταση των ανθρώπων της...
Όσο για την υποτιθέμενη πρόοδό μας, ήδη υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις για την φωτογραφία της Β.Β που έβαλα να στολίζει το blog μας. Οπότε για ποιο τότε & τώρα μου λετε και ποια πρόοδο/εξέλιξη αντιλήψεων. ?
Η ομορφιά ίσως να μπορεί να σώσει τον κόσμο, σίγουρα όμως μπορεί και να τον καταστρέψει. Πόσοι πόλεμοι έγιναν (ή δεν έγιναν) για μια (ή περισσότερες) γυναίκες? Και πόσες είναι αυτές που χρησιμοποιούν την ομορφιά σαν όπλο για τον οποιοδήποτε στόχο (μεγάλο ή μικρό)?
Αλλά εμείς εδώ δεν είμαστε μίζεροι και έχουμε μάθει να κοιτάμε μπροστά με θετικό μάτι και θετική ενέργεια (όχι δεν πίνω Amita Motion, γιατί το «Μotion» το έχω μέσα μου και το «Αmita» δεν το χρειάζομαι). Ο καλύτερος κόσμος και η ελπίδα, όχι απλά υπάρχουν αλλά υφίστανται εκεί έξω. Εμείς απλά πρέπει να τα αναδείξουμε όλα αυτά και να τα φέρουμε στην επιφάνεια, ξεκινώντας από το εσωτερικό του εαυτού μας, από μέσα μας, από εκεί που ξεκινάνε και τελειώνουν όλα. Τότε ίσως ζήσουμε με καθαρή συνείδηση και λίγο πιο ευτυχισμένοι.
Για την ταινία να προσθέσω μόνο ότι εδώ η αγαπητή Β.Β βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες, αυτή της ζωής και αυτή του σινεμά. Η δεύτερη δε, είναι αυτή που της χάρισε και την αθανασία.
Καλησπερίζω άπαντες και ευχαριστώ για άλλη μια φορά για τα όμορφα λόγια...
P.S.1: Σορι για την φλυαρία και το παραλήρημα σκέψεων και απόψεων, είναι και ο ήλιος βλέπετε που βαράει απροειδοποίητα...
P.S.2: O λόγος που δεν απευθύνομαι/απαντάω σε καθέναν ξεχωριστά είναι γιατί τα σχόλια είναι από/για όλους, οπότε δεν έχει νόημα να κοιτάω κάθε φορά προς διαφορετική κατεύθυνση... Εκτός βέβαια αν πρέπει...
P.S.3: Η αναφορά της Amita ήταν τυχαία και ζητώ συγνώμη αν έθιξα κάποιους φανατικούς του συγκεκριμένου φρουτοποτού.
Αγαπητέ Chris, συμφωνώ με όσα λες για την ποιότητα της πρόκλησης (κάποιων) σημερινών γυναικών, θα διαφωνήσω όμως για τους πολέμους μεγάλους και μικρούς, παλαιότερους αλλά και σημερινούς, διότι τελικά κάποιοι από αυτούς έγιναν εξ' αιτίας του εγωισμού κάποιου άντρα και όχι για την ομορφιά μιας γυναίκας.:)
Αλλά τελικά όπως λες και εσύ η ουσία της ομορφιάς βρίσκεται μέσα στον καθένα μας και θα δράξω την ευκαιρία να αναφερθώ για μια ακόμη φορά στην Β.Β, η οποία παραμένει φυσικά όμορφη μέχρι σήμερα, εξωτερικά, με όλες τις ρυτίδες της και καθόλου πλαστικές εγχειρήσεις και εσωτερικά, προστατεύοντας ενεργά τα δικαιώματα των ζώων. Τελικά οι πιο όμορφοι άνθρωποι (και οι πιο ευτυχισμένοι) είναι αυτοί που δεν αντιλαμβάνοντε το μέγεθος της ομορφιάς τους και δεν πολύ ασχολούντε κιόλας..
Καλές Διακοπές σε όλους!! :)
Εδώ εμπιστεύομαι το wisdom (or idiocy) of crowds του θυμόσοφου λαού μας: Το μ^ν σέρνει καράβι, το μ^ν και το κεράσι ποιός μπορεί να το χορτάσει και πάντα τέτοια.
Δημοσίευση σχολίου