The Hangover (2009)

“Some guys just can't handle Vegas”

Θα ήθελα να είμαι σε θέση να αραδιάσω μέσα σε ένα λιτό, έξυπνο και αστείο κείμενο χίλιους δυο λόγους για τους οποίους θα πρέπει κάποιος να δει τη συγκεκριμένη ταινία. Θα ήθελα να μπορώ να υποστηρίξω τους λόγους αυτούς και τις απόψεις μου, την στιγμή που λίγο αργότερα θα εμφανιστεί κάποιος αντιρρησίας από την γωνία και θα με αμφισβητήσει. Τέλος, θα ήθελα πραγματικά το Hangover να είναι ανανεωτικό, αστείο, έξυπνο και πρωτοποριακό, ώστε δικαίως να θεωρείται (όπως γράφεται στον τύπο) η κωμωδία της δεκαετίας. Επειδή όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει, θα περιοριστώ απλά στα πλαίσια μιας καλοκαιρινής βραδιάς, στο cinema της γειτονιάς μας.

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη που μπορεί να έχει κάποιος, να ταυτιστεί με κάποιον χαρακτήρα, είτε πραγματικό είτε φανταστικό. Κοινώς, να προσδιορίσει τον εαυτό του μέσω ενός μέσου, ενός ήδη προσδιορισμένου χαρακτήρα. Μάλιστα καμιά φορά την νιώθω και εγώ αυτή την ανάγκη. Είναι και η εποχή μας λίγο περίεργη που μερικές φορές σε κάνει να ξεχνάς ποιος και τι πραγματικά είσαι. Το πρόβλημα όμως είναι ότι όταν τελικά αυτοπροσδιοριστείς, παίρνεις στον λαιμό σου και άλλους, οι οποίοι θα ήθελαν αλλά τελικά δεν μπορούσαν (να ταυτιστούν). Και κάπου εκεί ξεκινάνε τα προβλήματα με το Hangover.

Η ιστορία των τεσσάρων φίλων που πάνε για bachelor στο Vegas και ξυπνάνε με τον γαμπρό απών χωρίς να θυμούνται τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ, είναι τουλάχιστον δελεαστική για να την παρακολουθήσεις. Κρύβει μέσα της ένα μυστήριο το οποίο μέσα από την εξέλιξη της ταινίας αποκαλύπτεται, όσο οι εναπομείναντες τρεις προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Μερικές έξυπνες ατάκες, μερικές αστείες σκηνές, μερικώς καλή ανάπτυξη των χαρακτήρων και απουσία κλανιών και ρεψιμάτων (ευτυχώς). Αλλά ....

Ο σκηνοθέτης Todd Phillips προσπαθεί να δώσει μια πιο ρεαλιστική χροιά (καλώς), η οποία όμως δεν συμβαδίζει με το ημισουρεαλιστικό σενάριο που συνήθως διαθέτουν τέτοιου είδους ταινίες (επίσης καλώς). Το αποτέλεσμα μοιάζει από ανισόρροπο έως επιτηδευμένο, με την μεγαλύτερη αδυναμία της να εντοπίζεται στη ροή. Ενώ έχει έξυπνες ιδέες, δεν καταφέρνει να συνδέσει πολλά από αυτά που διαδραματίζονται επί της οθόνης και ενώ θέλει να τρέξει (γιατί τέτοια είναι η φύση της) κάπου το χάνει στη στροφή.

Και κάπου εκεί είναι που το Hangover χάνει το παιχνίδι. Και το χάνουν και όλοι εκείνοι που δεν είχαν ποτέ τους ένα καλό hangover αλλά θα ήθελαν να μπορούν τώρα να παινεύονται για τα κατορθώματά τους. Και το κάνουν. Αλλά όσο και αν υποστηρίζουν ότι λατρεύουν την ταινία για τον ρεαλισμό και τον αυθορμητισμό της τόσο εκτίθενται στον (λίγο πολύ) υποψιασμένο και έμπειρο αναγνώστη. Διότι....

Η μαγκιά του Hangover έγκειται στο ότι μπορεί εύκολα να λειτουργήσει ως μια πολύ καλή δικαιολογία. Όποιος όμως θέλει να μάθει πως είναι ένα καλό hangover, ας κατεβάσει ένα μπουκάλι Jack Daniels και ας αφεθεί στη μαγεία της νύχτας. Τότε οι εμπειρίες θα είναι αληθινές, μη αμφισβητήσιμες και ξεχωριστές για τον καθένα. Προσοχή όμως, η ταινία κερδίζει μερικούς πόντους στο τέλος διότι αποφεύγει το να γίνει διδακτική. Στην αληθινή ζωή τα πράγματα είναι διαφορετικά και οι καταστάσεις που προκαλεί το αλκοόλ μπορεί να αποβούν από μοιραίες έως μη αναστρέψιμες. Η ταινία δεν μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή, ένα καλό hangover όμως μπορεί. Άσπρο πάτο και καλή τύχη.

Chris Zafeiriadis

P.S.: Άσχετο με την ταινία αλλά όσοι άκουσαν το Hate Worldwide κατάλαβαν. Για τους υπόλοιπους να πω μόνο ότι το δεν σε προδιαθέτει απλά για το come back της δεκαετίας, αλλά σε ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω. Party θα κάνουμε φέτος όπως φαίνεται. Καλές διακοπές σε όλους και να πίνετε πολύ νερό.