Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

The Best of 2009-2010. Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν.

Λένε ότι οι μανιασμένοι κινηματογραφόφιλοι δεν πιστεύουν σε βαθμολογίες και λίστες, πιστεύουν όμως στην δύναμη που κρύβει κάθε ταινία ξεχωριστά. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με μια τέτοια σκέψη, δεν θα μπορούσα όμως και να αρνηθώ το πόσο διασκεδαστικό είναι να τα βάζεις όλα σε μια σειρά, να «κρίνεις» με βάσει το πόσο σε έχει επηρεάσει μια προβολή, το πόσο σου έχει μιλήσει μια ταινία. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όμως γι αυτό και παρακάτω «παρατάσσονται» κάποιες από τις ταινίες που δύσκολα θα σβηστούν από την μνήμη, η κάθε μια για τον δικό της λόγο. Η λίστα αφορά ταινίες που παίχτηκαν στις Ελληνικές αίθουσες από τέλη Αυγούστου ‘09 μέχρι τέλη Αυγούστου ’10. Περίπου…


20. The Limits of Control - Jim Jarmusch
Η μόνη ταινία από αυτή την λίστα που δεν θα πρότεινα σε κάποιον άλλο να δει. Όχι γιατί δεν έχει να προσφέρει, το αντίθετο μάλιστα, όσο περισσότερο αφηγηματικά ελλιπής μοιάζει η ιστορία τόση περισσότερη τροφή για σκέψη μπορεί να χαρίσει στο θεατή. Όμως για κάποιο περίεργο λόγο, εκτιμάται κυρίως από αμετανόητους jarmushικούς. Νομίζω όμως πως ο Jarmush εδώ δεν νοιάζεται και πολύ. Artistique.

19. The Hurt Locker - Kathryn Bigelow
Στον πόλεμο δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, υπάρχουν μόνο θύματα. Ζωντανός ή νεκρός δεν έχει σημασία όταν η ψυχή σου έχει χαθεί, όταν δεν έχει απομείνει πια κανένα νόημα για να συνεχίσεις από εκεί που είχες σταματήσει. Όταν έσκασε η βόμβα της Bigelow, κάποιοι καθήμενοι στη πολυθρόνα του σπιτιού τους την κατηγόρησαν για προπαγάνδα και άλλες ασυναρτησίες που ήθελαν και έπρεπε να δούνε. Ακόμα τις ψάχνουν.

18. Lebanon - Samuel Maoz
June, 1982 - The First Lebanon War. Μέσα από ένα μοναχικό tank με τέσσερις άπειρους στρατιώτες, ο Ισραηλινός Samuel Maoz, φωτογραφίζει μέσα από τον φακό του άρματος όλες τις λάθος εμπειρίες του πολέμου, εκτός και εντός του τεθωρακισμένου οχήματος, χωρίς να χρειάζεται τίποτα παραπάνω για να αναπαράγει το αυτονόητο: όπου υπάρχουν σφαίρες δεν υπάρχει ζωή, όπου υπάρχει πόλεμος, δεν υπάρχει ελπίδα.

17. Les Herbes Folles - Alain Resnais
Ο Alain Resnais επιστρέφει μετά το προ τριετίας υπέροχο Coeurs με τα εξίσου υπέροχα αγριόχορτά του, αφηγούμενος μια ιστορία ερωτικού ρομαντισμού, ανέμελης ειλικρίνειας και ιπτάμενων πρωταγωνιστών. Και όλα αυτά με τα αόρατα σημάδια του χρόνου που μοιάζει να μη πέρασε ποτέ πάνω απ’ τον αειθαλή δημιουργό. Υπέροχο σαν βόλτα με ένα μικρό αεροπλανάκι.

16. Drag Me to Hell - Sam Raimi
Πισωγύρισμα στο είδος που το ανέδειξε για τον Sam Raimi ο οποίος κατασκευάζει ένα φιλοεμπορικό μεν, διασκεδαστικότατο δε, σαλιωμένο requiem για τις χαμένες ψυχές μιας εποχής άκρατου καταναλωτισμού, φανατικού εγωϊσμού και εμπορευματοποίησης των ιδανικών. Ένα τρομοκρατικά εξιδανικευμένο ταξίδι, από εδώ μέχρι την κόλαση. Χαμένοι από χέρι είμαστε όλοι μας.

15. Στρέλλα - Πάνος Κούτρας
Ο Κούτρας δεν θέλει να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε κινηματογράφο αλλά τον τρόπο που βλέπουμε κάποιους ανθρώπους που υπάρχουν δίπλα μας. Διότι μεταξύ μας τώρα, δεν διαφέρουμε τόσο πολύ όσο πιστεύουμε. Μια οικογένεια ψάχνουμε όλοι, μια αγκαλιά. Κάποιον να νοιάζεται. Από της σημαντικότερες και πιο αναγκαίες ταινίες για τον Ελληνικό κινηματογράφο.

14. District 9 - Neill Blomkamp
Μοιάζει σαν αστείο αλλά οι εξωγήινες γαρίδες του District 9 εκθέτουν με χαρακτηριστική άνεση την υποκρισία δεκάδων πολιτισμένων λαών απέναντι στο σημαντικότερο πρόβλημα της εποχής μας, την μετανάστευση. Με το Peter Jackson στην παραγωγή, ο πρωτοεμφανιζόμενος Neill Blomkamp καταθέτει αυτό που θα λέγαμε άποψη ντοκουμέντο. Και το φινάλε του, εμπορικά απολαυστικό.

13. A Single Man - Tom Ford
Μεγάλος μάστορας ο Tom Ford, ακόμα μεγαλύτερος ο Colin Firth, ο οποίος παραδίδει μαθήματα ηθοποιίας σε μια καλλιτεχνικά σπαρακτική ιστορία για τον πόνο της απώλειας και την ανησυχία του να είσαι αχρείαστος στους γύρω σου. Παίζουν και μερικές αναφορές στον Huxley. Τι κρίμα που κάποιοι την θεώρησαν μια ομοφυλοφιλική ταινία.

12. The Ghost Writer - Roman Polanski
Ο Polanski σε μεγάλα κέφια σκιαγραφεί ένα καλά καμουφλαρισμένο πολιτικό έγκλημα και αφήνει έναν ανώνυμο ερευνητή να χρωματίσει τις λεπτομέρειες. Με την χαρακτηριστική ειρωνεία του δημιουργού και μια αγωνιώδη ατμόσφαιρα που οφείλει πολλά στην μουσική του Alexandre Desplat, ο αόρατος ψάχνει τον δρόμο που οδηγεί τη διαφάνεια αλλα τελικά διασχίζει την δική του ένατη πύλη. Μαγεία.

11. Unmade Beds - Alexis Dos Santos
Η πιο ανέμελη ταινία της χρονιάς ξεχνάει να στρώσει το κρεβάτι της (ή καλύτερα δεν θέλει), δεν ξεχνάει όμως να αναζητήσει ένα χαμένο πρόσωπο, είτε αυτό λέγεται πατέρας, είτε σύντροφος, είτε απλά ένας άγνωστος που θα σου χαρίσει ένα τραγούδι και ύστερα θα χαθεί στην φασαρία μιας καπνοφορτισμένης νύχτας. Με black eyeliner πάντα.

10. Κυνόδοντας - Γιώργος Λάνθιμος
Από κάποιους λατρεύτηκε, από άλλους μισήθηκε. Κάποιοι το αναγνώρισαν ως εξαιρετικά πρωτοποριακό, ενώ άλλοι το απέρριψαν ως βίαια προσβλητικό. Η πνευματικά θρασύτολμη και κινηματογραφικά αξέχαστη εμπειρία του «Κυνόδοντα» προκαλεί ανοιχτά τον θεσμό της οικογένειας, διαστρεβλώνει την έννοια της ελευθερία της σκέψης, ενώ παράλληλα αμφισβητεί τις αρετές ενός κοινωνικού συστήματος το οποίο όλοι μας υπηρετούμε. Μέχρι πότε;

9. Shutter Island - Martin Scorsese
Το ψυχασθενικό αυτό b-movie που σκάρωσε ο κύριος Scorsese για φέτος, ξεκινάει ως ένα λαβυρινθώδες παιχνίδι χαρακτήρων (και) χιτσκοκικού τρόμου για να καταλήξει σε μια σπαρακτική διαπίστωση μιας θανατερής αλήθειας που πονάει όσο χίλιοι θάνατοι μαζί. Βγαλμένο από μια άλλη εποχή, κλασικό για όλες τις επόμενες.

8. Welcome - Philippe Lioret
Το βλέπεις μια και το θυμάσαι για πάντα. Το μικρό αυτό διαμαντάκι του Philippe Lioret εκθέτει την υποκρισία μας απέναντι στους μετανάστες αλλά αφιερώνεται στην οδύσσεια ενός ανθρώπου έτοιμου να διασχίσει ωκεανούς ολόκληρους για αυτήν που αγαπάει. Εσύ μέχρι που μπορείς να φτάσεις?

7. Un Prophète - Jacques Audiard
Ξεχειλισμένη από έναν ωμό ρεαλισμό που τσακίζει κόκκαλα, η τελευταία μέχρι στιγμής ταινία του Audiard αναρωτιέται ξεκάθαρα πόσο στοιχίζει η ανθρώπινη ζωή. Όχι μόνο αυτή που χάνεται αλλά και αυτή που αλλοιώνεται. Λίγη ψευδαίσθηση, λίγη ελευθερία, λίγο θάνατο μήπως; Και τελικά, πόσους χτύπους μπορεί να χάσει μια καρδιά;

6. Inglourious Basterds - Quentin Tarantino
Όταν ο απολαυστικά (και αναγκαία) αυθάδης Tarantino παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του τότε σπάει πλάκα με την ιστορία των ανθρώπων και του σινεμά, γράφοντας ένα δικό του υπέροχο κεφάλαιο. Δεν γίνεται να μην παρασυρθείς από το ταλέντο αυτού του ανθρώπου. Αυτό λέει είναι το αριστούργημά του αλλά εγώ δεν τον πιστεύω.

5. Lourdes - Jessica Hausner
Οι άνθρωποι έχουν φαντασία έχουν και την δύναμη να πλάθουν Θεούς, Δαίμονες, χρυσοεισπρακτικούς ναούς και ουρανοκατέβατα θαύματα. Με μίνιμαλ αποχρώσεις και μια εξαίσια υπόγεια επίθεση που εξαπολύεται προς κάθε μορφής εμπορευματοποιημένης πίστης, η Αυστριακή σκηνοθέτις παραδίδει ένα σπάνιας αισθητικής αριστούργημα, που μόνο με ένα θαύμα δεν θα ενοχλήσει τους βαθύτερα θρησκευόμενους θεατές.

4. Avatar - James Cameron
Ο Cameron καταφέρνει κάτι σπουδαίο εδώ. Δεν μεταφέρει απλά τον ανθρώπινο πολιτισμό σε έναν άλλο, τελείως διαφορετικό κόσμο δείχνοντάς του τον λάθος δρόμο που έχουμε πάρει εμείς εδώ στη γη, αλλά ταυτόχρονα διακτινίζει τον θεατή πίσω στο χρόνο, χαρίζοντάς του ένα παραμύθι που απολαμβάνεται με την ακραιφνή αφέλεια ενός παιδιού. Ήταν να πω ευχαριστώ εδώ αλλά το έχω ήδη πει.

3. Das weisse Band - Michael Haneke
Ο σπουδαιότερος ίσως σκηνοθέτης της εποχής μας στη σπουδαιότερη και πιο επιβλητική στιγμή του. Ο Haneke διδάσκει πως η βία γεννάει βία και ο πόλεμος θρέφει τον θάνατο. Όλα όμως ξεκινάνε από το σπίτι. Και όλα εδώ θα πληρωθούν, κάποια στιγμή. Κοιμήσου για λίγο άνθρωπε και ετοιμάσου να θερίσεις αυτό που έσπειρες. Καληνύχτα και καλή τύχη.

2. A Serious Man - Joel Coen, Ethan Coen
Οι αδερφοί Coen παίρνουν στα σοβαρά την ειρωνεία της ζωής, και μεγαλουργούν με μια ταινία που μοιάζει με αέναη μαθηματική εξίσωση αλλά λύνεται μόλις στα τελευταία της δευτερόλεπτα. Βλέπετε, η ζωή μας παίζει περίεργα παιχνίδια και εμείς συνεχίζουμε με μανία να αναλωνόμαστε στις λάθος στιγμές της. Ένας τυφώνας έρχεται, κάποια στιγμή για όλους μας. Αριστούργημα.

1. EL Secreto de sus ojos - Juan José Campanella
Όταν μια ταινία είναι αφιερωμένη στα αιώνια συναισθήματα ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να ξεχάσει, υμνώντας την ισόβια – γι’ αυτό και ασύγκριτη – αγάπη, τότε σε αυτή την ταινία δεν αξίζει τίποτα παραπάνω από την κορυφή. Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσουμε να αγαπήσουμε(ή να μισήσουμε) και εμείς με τον ίδιο τρόπο. Ίσως τότε νιώσουμε πραγματικά ζωντανοί.


Βέβαια, πέραν των παραπάνω αριστουργημάτων για την σεζόν που μόλις μας άφησε, δεν θα μπορούσα να ξεχάσω και κάποιες που έμειναν απ’ έξω όπως Whatever Works, Moon, Los cronocrímenes, Fantastic Mr. Fox, Get him to the Greek, Watchmen, Up, The Road, katalyn Varga, Where the Wild Things Are, Los abrazos rotos, Nowhere Boy, Antichrist, Politist adjectiv, Darbareye Elly, Mary and Max, Taking Woodstock, Ψυχή βαθιά, Zombieland, (500) Days of Summer, Soul Kitchen, La teta asustada, Kick-Ass, Nanjing! Nanjing!, Revanche, και φυσικά το Kimssi pyoryugi (Ναυαγός στο Φεγγάρι – αριστοτέχνημα που πέρασε φευγαλέα από φεστιβάλ της χώρας μας, δεν κατάφερε να περάσει τα διανομικά μας σύνορα, αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία), ταινίες που χρωμάτισαν την χρονιά που πέρασε και κάθε μια άφησε το δικό της στίγμα στο πανί.

Καλή συνέχεια εύχομαι σε όλους μας, καλές προβολές και καλή δύναμη σε όσους την χρειάζονται…

Chris Zafeiriadis

15 σχόλια:

Eskli είπε...

Πολύ ωραία η λίστα σου...συγχαρητήρια για το μπλογκ σου...
Πάντως απογοητεύτηκα που δεν είδα το Inception έστω και στις πιο χαμηλές θέσεις...

argiris-cinefil είπε...

Πολύ ωραία η λίστα σου όπου ξεχωρίζω το Das weisse Band,το Shutter Island και το Un Prophète.

Δεν έχω δει: The Limits of Control, Lebanon, Les Herbes Folles, Στρέλλα, Unmade Beds, Κυνόδοντας

Chris Z. είπε...

Eskli,
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και χαίρομαι που σου αρέσει το blog. Το inception έμεινε απ΄ έξω γιατί θεωρώ ότι είναι της επόμενης σεζόν μιας και σε αυτή θα «ωριμάσει». Αλλά μην υποτιμάς τις τελευταίες θέσεις της λίστας, οι ταινίες αυτές είναι πολύ καλύτερες από πολλές άλλες που κυκλοφόρησαν την χρονιά που πέρασε. Ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Αργύρη,
Τις έχεις δει σχεδόν όλες, well done. Δεν δικαιολογείσαι όμως να μην έχεις δει τις δύο Ελληνικές. Αμφότερες άκρως αναγκαίες για το Ελληνικό σινεμά. ;)

Την καλημέρα μου…

argiris-cinefil είπε...

Θα σου πω γιατί δεν έχω δει τις δυο ελληνικές ταινίες.
Παρότι ως αρχή μου έχω να βλέπω τα πάντα, ωστόσο έχω ένα μόνο κώλυμα: Δεν μπορώ να δω ελληνικές ταινίες. Το ξέρω κακώς αλλά τι να κάνουμε; Εξάλλου όλοι έχουμε κάποιο κινηματογραφικό κώλυμα. Εεε εμένα, αυτό είναι το δικό μου.

Penelopi είπε...

Αργύρη, πόσο χαίρομαι που υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια συναισθήματα με εμένα για τις ελληνικές ταινίες, πιο ακριβώς όμως δεν μπορούσε να είναι!!Για εμένα οι λόγοι είναι απόλυτα λογικοί τελείως παράλογοι για κάποιους άλλους, αλλά όπως πολύ σωστά λες όλοι έχουμε και ένα κινηματογραφικό κώλυμα. Παρ όλα αυτά θα υποκύψω και θα δω τον Κυνόδοντα, η πρώτη μου ελληνική μετά από πολλά χρόνια, αμα δεν την δω θα αρχίσω να δέχομαι απειλές για την ζωή μου :p

Annie_Hall είπε...

Πολύ ωραίες επιλογές! Αλλά ούτε εσύ το Toy Story; Από τι διάλο είστε φτιαγμένοι; Από πάγο; Χαίρομαι να βλέπω το Drag Me To Hell και φυσικά το υπέροχο νούμερο ένα σου

kioy είπε...

Την cinενοχή που μεγαλώνουμε ποιος θα μας την ξεπληρώσει;

Υπέροχη λίστα! Και θα το ξαναπω: οι λίστες για μένα είναι τόσο ανούσιες ως προς τον εαυτό τους! Ένα χέρι πάνω, ένα πόδι κάτω, ένας λαιμός παραπέρα. Μια σειρά ανώφελη. Ρευστή. Κυμαινόμενη. Μεταβλητή στο χρόνο για το ίδιο υποκείμενο. Όμως όλες μαζί, σαν κολάζ, συγκροτούν έναν οργανισμό, έναν έρωτα, μια πληγή. Ένα στιγμιότυπο. Μια φωτογραφία. Αίμα που στάζει απ' το βλέμμα, στο έργο Τέχνης, και τα δεσμά που ενώνουν κι απογυμνώνουν αυτόν που συγκροτεί τη λίστα. Ένας δρόμος να περαπτήσεις, ανάμεσα στους ηλεκτρισμούς της ηδονής του Άλλου...

Χαιρετώ! :)

zisis είπε...

Με αρέσουν αυτές οι λίστες, επειδή βλέπω τι ταινίες δεν έχω δει ακόμα, ταινίες που αρέσουν στους άλλους. Για τα περισσότερα συμφωνώ, ειδικά με το Νο1, που τα είχαμε πει και παλιότερα...

Cheers

Chris Z. είπε...

Αργύρη
Καταλαβαίνω αυτό που μου λες αλλά δεν μπορώ να δεχτώ αυτή την γενίκευση που κάνεις. Το Ελληνικό σινεμά είναι μέρος του συνόλου της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας, δεν διαχωρίζεται από αυτό. Διαχωρίζονται όμως οι ταινίες σε καλές και κακές ανάλογα με το γούστο του καθενός. Έτσι και στην Ελλάδα. Ο καλός κινηματογράφος στη χώρα μας υπάρχει αλλά αν δεν τον στηρίξουν οι κινηματογραφόφιλοι θα σταματήσει να υφίσταται ή στην καλύτερη περίπτωση θα μαραζώσει ακόμα περισσότερο, θα τον ψάχνουμε και δεν θα τον βρίσκουμε. Είναι θέμα ζήτησης και προσφοράς από την μια, καλλιτεχνικής έκφρασης από την άλλη. Δύο παράγοντες που επηρεάζουν τις αίθουσές μας και που αν το σύμπαν συνωμοτήσει μαζί τους, θα δούμε αριστουργήματα.

Πηνελόπη
Αν εσύ απαντήσεις στο ερώτημα για πιο λόγο παρακολουθείς σινεμά, θα καταλάβεις γιατί/αν πρέπει να δεις τον Κυνόδοντα και κάθε κυνόδοντα. Βέβαια οι απόψεις του καθενός είναι σεβαστές, αλλά όχι και αποδεκτές. Έχω να παρατηρήσω όμως ότι τα κολλήματα (πάσης φύσεως) περιορίζουν τις εμπειρίες στον άνθρωπο. Και δεν μιλάω μόνο κινηματογραφικά. Όμως να σου πω κάτι, σινεμά βλέπουμε για τους εαυτούς μας, οπότε και ο καθένας πράττει όπως νομίζει καλύτερα. Και μη παρεξηγηθώ, δεν το λέω ειρωνικά αυτό. Ο καθένας από εμάς είναι οι επιλογές του.

Annie
Το Toy story δυστυχώς έπεσε θύμα των ορέξεων μου. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα φίλος με τον Woody και τον Buzz, οπότε κάποιος άλλος θα την έβλεπε διαφορετικά αυτή την ταινία. Η επιστροφή του Raimi ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα. Πάντως, ήμουν πολύ κοντά στο να βάλω και Zombieland στην εικοσάδα. Για λίγο έμεινε έξω..

Αγαπητέ kioy
Μπορεί να μεγαλώνουμε αλλά ωριμάζουμε κιόλας, αλλάζουμε και βλέπουμε τον κόσμο διαφορετικά. Ως εκ τούτου είναι ανώφελο να συγκροτείς λίστες οι οποίες φωτογραφίζουν απλά μια εποχή που λίγα χρόνια μετά μπορεί να έχει αλλάξει η εικόνα της.

Φίλε Ζisi,
Μόνο αυτό τον σκοπό μπορεί να εξυπηρετεί μια λίστα, να σου θυμίσει κάτι που έχεις ξεχάσει και να σου αναφέρει απλά τι αρέσει σε αυτόν που την έφτιαξε. Χαίρομαι που συμφωνούμε, ειδικά για την πρώτη που παρεξηγήθηκε αρκετά απ ότι είδα.


Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλιά σας, η συμμετοχή σας εδώ εκτιμάται βαθύτατα.

Καλημέρα σε όσους τυχαίνει να διαβάζουν…

Penelopi είπε...

Συμφωνώ μαζί σου Chris, τα κολλήματα μας περιορίζουν από κάποιες εμπειρίες αυτό δεν είναι όμως απαραίτητα κακό μιας και μπορεί για μια περιόδο της ζωής μας να αποτραβιόμστε από κάποια συγκεκριμένα πράγματα αλλά να δίνουμε βαρύτητα σε κάποια άλλα που στην τελική μας ευχαριστούν και περισσότερο. Το κακό είναι να απορρίπτουμε κάτι χωρίς να το έχουμε δοκιμάσει. Η θεματολογία των ελληνικών ταινιών έχει περιοριστεί τόσο πολύ, που από μόνη της έχει βάλει κολλήματα οπότε εάν ο ίδιος ο ελληνικός κινηματογράφος αρέσκεται στην εσωστρέφεια εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι. Από την άλλη τα κολλήματα όσο εύκολα υπάρχουν τόσο εύκολα εξαφανίζονται.

By the way ούτε εγώ τον πιστεύω τον Quentin αλλά αυτός είναι ένας από τους χίλιους λόγους που τον αγαπάμε:)

Chris Z. είπε...

Πηνελόπη
προφανώς δεν έχεις καταλάβει αυτό που είπα, ή δεν θέλεις. Όταν υποστηρίζω ότι υπάρχει καλός κινηματογράφος στην Ελλάδα εννοώ ότι δεν υπάρχει καμία εσωστρέφεια, ότι υπάρχουν θέματα, υπάρχουν σκηνοθέτες, υπάρχουν και ταινίες. Ο περιορισμός που αναφέρεις υφίσταται καθαρά στον θεατή που αδυνατεί να κοιτάξει (και τελικά να δει) πέρα από τα Multiplex και τις χαζοχαρούμενες παραγωγές. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει στο παγκόσμιο σινεμά μόνο που εκεί δίνεις ευκαιρίες στους «μικρότερους» και ανταμείβεσαι. Γιατί δεν κάνεις το ίδιο και για το σινεμά του τόπου σου όταν σε καλεί?

Penelopi είπε...

Γιατί το κάνει σπάνια και χωρίς συνέπεια. Try harder έχω να πω στον ελληνικό κινηματογράφο και πιστεύω πως θα το κάνει.

Chris Z. είπε...

Εισαι άδικη, όχι όμως με το Ελληνικό σινεμά αλλά με τον εαυτό σου... Και (μου) δίνεις την εντύπωση ότι όσο harder και αν προσπαθήσει, δεν θα μπορέσεις να το αντιληφθείς γιατί δεν θα είσαι εκεί - όπως δηλώνεις.. Αλλά όπως είπα, ο καθένας από εμάς είναι οι επιλογές του...

Καλησπέρα...

Walking in vain είπε...

Και μόνο που βλέπω την εργάρα στην πρώτη θέση ξεχνάω κάθε διάθεση που είχα να γκρινιάξω για Avatar και Shutter Island.
Αλλά για να μην σκάσω κιόλας πιστεύω ότι και μόνο λόγω Zach κάπου χωρούσε και το The Hangover .
Όσο για Ελληνικό κινηματογράφο θα ήθελα να σε διαβάσω για παλιότερες παραγωγές όπως για παράδειγμα το "Αυτή η Νύχτα Μένει" η το λατρεμένο για εμένα "Ας περιμένουν οι Γυναίκες" αν φυσικά τα έχεις δει.

Chris Z. είπε...

Walking the vain,
Δεν θα μπορούσε να είναι κάποια άλλη στην κορυφή και χαίρομαι που συμφωνείς μαζί μου. Μη ξεχνάς όμως ότι το σινεμά πρώτα απ’ όλα είναι απόλαυση. Τόσο το shutter island όσο και περισσότερο το Avatar τα απόλαυσα πραγματικά και τα χάρηκα για αυτό που είναι. Όχι για αυτά που θα ήθελα(ν) να είναι. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μια ταινία φίλε.
Το Hangover θα μου άρεσε και εμένα στη λίστα γιατί τέτοιοι είμαστε αλλά πέραν του υπέρτατου Zack, δυστυχώς δεν κατάφερε να με κερδίσει. Όσο για Ελληνικό κινηματογράφο θα ήθελα και εγώ να με διαβάσω για παλιότερες παραγωγές και μάλιστα εδώ χτύπησες φλέβα χρυσού διότι οι δύο που αναφέρεις είναι και πολύ αγαπημένες, η κάθε μια για διαφορετικό λόγο. Κάποια στιγμή σίγουρα…

Καλημέρα…