Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Κυνόδοντας (Dogtooth) - (2009)

Η ταινία που μας απειλεί λέγεται «Κυνόδοντας». Είναι η πιο επικίνδυνη Ελληνική ταινία που υπάρχει. Ο Κυνόδοντας τρέφεται με συνειδήσεις και συγκεκριμένα, με τις συνειδήσεις αυτών που τον παρακολουθούν. Όσοι δεν σκέφτονται, όσοι φοβούνται και αυτοί που παραμένουν έγκλειστοι στα όρια της νοητικής τους πραγματικότητας δεν κινδυνεύουν, είναι προστατευμένοι. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, σε περίπτωση που κάποιος αναγνωρίσει την αξία αυτής της ταινίας και καταφέρει να μιλήσει για τις αλλαγές που επρόκειτο να επιφέρει η προβολή της, τόσο στους υποψιασμένους θεατές που θα βρεθούν αντιμέτωποι μαζί της, όσο και στο ληθαργικό σύμπαν του κατά τ’ άλλα, σύγχρονου Ελληνικού κινηματογράφου. Μια για πάντα.

Ο Κυνόδοντας παρουσιάζει ένα ολόκληρο κοινωνικό σύνολο κλεισμένο μέσα σε τέσσερις τοίχους. Και ένα κήπο. Με πισίνα. Το κυνοδοντικό αυτό σύμπαν διέπεται από κάποιους νόμους που ορίζουν την ζωή των εγκλεισμένων, όπως και στην δική μας κοινωνία. Το μόνο που αλλάζει είναι οι νομοθέτες και κατ’ επέκταση, κάποιοι από τους κανόνες. Οι γονείς αποφασίζουν, διδάσκουν και ορίζουν ενώ τα παιδιά δέχονται, μαθαίνουν και εκτελούν, πάντα με τιμή και πίστη στα λόγια των ανωτέρων τους, γιατί έτσι έχουν μάθει και αυτό δύσκολα αλλάζει. Σε αυτό το περιφραγμένο σύμπαν όπου οι καθημερινές έννοιες αλλοιώνονται και τα όρια μεταξύ ομαλού και ανώμαλου μπερδεύονται, εκτίθονται με μαεστρία οι ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες, σε συνάρτηση πάντα με ζοφερά βάθη της ανθρώπινης «ορθής σκέψης».

Αυτή την ορθή σκέψη παίρνει ο Λάνθιμος, την καταρρίπτει και από τα συντρίμμια την ανακατασκευάζει από την αρχή, απαιτώντας την ολοκληρωτική προσήλωση του θεατή ο οποίος με την σειρά του καλείται να χρησιμοποιήσει την εναπομένουσα πνευματική του δύναμη για να αντιληφθεί αυτό που του δείχνεται. Η αφηγηματική από-δόμηση του Λάνθιμου μπορεί να μοιάζει αρχικά ελλειπτική, κοιτάζοντας όμως κάτω από την επιφάνεια μπορεί κάποιος να ανακαλύψει ένα ανεξάντλητο σενάριο γεμάτο από συμβολισμούς και νοήματα απέραντης εγκεφαλικότητας, τα οποία μάλιστα ενισχύονται και εδραιώνονται με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, με κάθε σκέψη που κάνει ο θεατής-δέκτης. Στον Κυνόδοντα κάθε σκηνή αποτελεί και ένα μικρό δοκίμιο για την πραγματικότητά μας, για τον κόσμο που μας έδωσαν και δεχτήκαμε αβίαστα.

Όμως, ο Κυνόδοντας, όσο και αν φαίνεται, δεν μιλάει την Ελληνική. Δεν μιλάει καν την λογική ανθρώπινη. Γι αυτό και αποκρυπτογραφείται δύσκολα, επίπονα. Για να μπορέσει κάποιος να αποκωδικοποιήσει τα λεγόμενα του Λάνθιμου, θα πρέπει πρώτα να αποκωδικοποιήσει τα λεγόμενα ενός εκπαιδευτή σκύλων ο οποίων φέρει στον λόγο του φράσεις κλειδιά για την φιλοσοφία της ταινίας. Ο ακατέργαστος σκύλος (ή άνθρωπος) είναι σαν πηλός. Και ως ακατέργαστος που είναι, πλάθεται όπως όμως ορίζει ο πλάστης, περιμένοντας να του δείξει πως θα συμπεριφερθεί, πως θα σκεφτεί και πως μάθει να σκέφτεται. Έτσι, ο χαρακτήρας του δια-μορφώνεται, έχοντας σαν βάση ένα ακατέργαστο μυαλό. Όμως δεν έχει σημασία αν είναι σκύλου ή ανθρώπου, αρκεί να μην έχει ολοκληρωμένη συνείδηση (δεν είναι τυχαία η εγκυμοσύνη της μάνας, η οποία εξισώνει τα ακατέργαστα είδη ζωής, φέροντας στη κοιλιά της δύο παιδιά και ένα σκύλο).

Η αλληγορική φύση της ταινίας ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο από την απροσωπία των χαρακτήρων παράλληλα με την αχρονικότητα των συμβάντων εντός και εκτός του φαινομενικά όμορφου αυτού σπιτιού. Συμβάντων, που όπως οδηγούν τα παιδιά του Κυνόδοντα στην προσωπική τους αποπνευμάτωση, καταλήγουν τελικά υπέρ των έμφυτων ανθρώπινων ενστίκτων ελευθερίας, πρωτίστως δια-νοητικής και τελικά φυσικής.

Και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα όπλα του σκηνοθέτη. Λένε ότι ο καλλιτέχνης εκθέτει τον εαυτό του μέσω του έργου του όμως στην προκειμένη περίπτωση ο Λάνθιμος καταφέρνει να εκθέσει τον ίδιο τον θεατή, τον ίδιο άνθρωπο. Και με αυτό παίζει. Από τον τεμαχισμένο λόγο των παιδιών μέχρι τα τεμαχισμένα κάδρα των σωμάτων, ο Κυνόδοντας είναι μια απειλητικά αυθάδικη δήλωση αμφισβήτησης των πάντων, ξεκινώντας από το λεξιλόγιο που διδάσκεται και τις έννοιες που δίνονται στις λέξεις, μέχρι τις αδιαφιλονίκητες αρετές ενός κοινωνικού συστήματος το οποίο όλοι μας υπηρετούμε. Και σαν δήλωση, παραμένει προκλητική, αποκαλύπτοντας παράλληλα ένα λαμπρό σινεμά που τόσο ανάγκη έμοιαζε να έχει αυτός ο τόπος.

Ωστόσο, στη χώρα αυτή που ζούμε, μέσα στη περήφανη και περιφραγμένη Ελληνική πραγματικότητα, υπάρχει ένας κρυφός αλλά απαράβατος νόμος: Για κάθε μεγάλη επιτυχία, πρέπει να υπάρχει και μια μεγάλη αδικία. Γι αυτό και πάντα θα υπάρχουν αυτοί που αναγνωρίζουν τον Κυνόδοντα ως μια εξαιρετικά πρωτοποριακή θρασυτολμία, ενώ άλλοι θα το απορρίπτουν ως μια βίαια προσβλητική ανουσιότητα. Οι πρώτοι είναι και οι πιο ευνοημένοι γιατί αυτοί κατέχουν την πραγματική ελευθερία, την ελευθερία της σκέψης. Για τους άλλους, εκείνους που αντί-στέκονται ακριβώς απέναντί του χωρίς ούτε καν ένα επιχείρημα, δεν υπάρχει σωτηρία. Όσο και αν (δεν) θέλουν, δεν θα καταλάβουνε ποτέ. Δεν θα ματώσουνε ποτέ. Ίσως μόνο όταν τους πέσει ο δεξιός κυνόδοντας και στη θέση του φυτρώσει άλλος.
Ή ο αριστερός, δεν έχει σημασία.

Chris Zafeiriadis

17 σχόλια:

CineTV-world είπε...

Καταπληκτική κριτική και συμφωνώ απόλυτα. Όπως είχα γράψει και στο blog μου:

"Ο Κυνόδοντας είναι Ελληνικός Κινηματογράφος... μάλλον όχι, είναι Κινηματογράφος με ΑΡΧΙΔΑΡΕΣ (με το μπαρδόν :p) και μου κάνει εντύπωση που κάποιοι παραμιλάνε για το Das weisse Band του Haneke!!!

Η μοναδική ταινιάρα του Λάνθιμου μας δείχνει που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο η πλύση εγκεφάλου και η τυφλή-ανόητη πίστη (με την ευρύτερη έννοια)... Καυτηριάζει με μοναδικό τρόπο το θεσμό της οικογένειας και κατ' επέκταση την κοινωνία μας, τις θρησκείες, την πολιτική, τον πολιτισμό μας... τα πάντα όλα!!!

Όπως και στην πραγματικότητα, έτσι και στην ταινία, πραγματική ελευθερία δεν υπάρχει, τα έχουμε ισοπεδώσει όλα στο όνομα της "προστασίας" μας, στο όνομα του "συμφέροντός" μας, του δήθεν "καθωσπρεπισμού" μας, στο όνομα της "σιγουριάς" μας και της συνήθειάς μας... και κάνουμε ότι ανοησία μας λένε οι "πατεράδες" μας... Είτε αυτοί είναι εξτρεμιστές, είτε είναι η Ορθόδοξη/Καθολική Εκκλησία, είτε είναι οι πολιτικοί που μας αξίζουν... τους πιστεύουμε ότι και να μας πουν!!! Το τραγελαφικό είναι ότι ενώ ο Λάνθιμος μας δείχνει πως οι βασικές αρχές μας είναι χτισμένες πάνω σε ψέματα και πως ουσιαστικά μεγαλώσαμε για να γίνουμε ηλίθιοι... εμάς μας φαίνεται και αστεία η αλήθεια του (εκτός από σοκαριστικά ωμή)...!!!"

dipanago είπε...

Η ταινία θα είχε την αξία της αν ήταν γυρισμένη στην δεκαετία του εξήντα ή εβδομήντα. Τότε θα είχε να αντιμετωπίσει και τις παραγωγές του Luis Bunuel σαν μέτρο της ανατρεπτικότητάς της. Όλα τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται έχουν σήμερα διεξοδικά αναλυθεί απείρως δεξιοτεχνικότερα από τον κινηματογράφο και κατά ένα μεγάλο μέρος τους, αντιμετωπιστεί στις σύγχρονες κοινωνίες. Και βέβαια δεν ξεφεύγει και από τη σαγήνη του εύκολου εντυπωσιασμού προσπαθώντας να σοκάρει(!), που αποτελεί χαρακτηριστικό των Ελληνικών παραγωγών "τέχνης".
Κατά την γνώμη μου, είναι πολύ προσωπική ταινία.

Chris Z. είπε...

Bauer,
σ’ ευχαριστώ για τον ενθουσιασμό και χαίρομαι που συμφωνούμε. Ο Κυνόδοντας είναι τολμηρός, είναι σοκαριστικός (όχι για τους προφανείς λόγους του αίματος) είναι και Ελληνικός, όσο και αν δεν το πιστεύεις. Όπως και στην πραγματικότητα, έτσι και στην ταινία, πραγματική ελευθερία υπάρχει αλλά δεν την αγγίζει κανείς. Δεν χρειάζεται πραγματικά καμία θυσία για να βγει ο Bruce από το σπίτι, αρκεί να περπατήσει. Δεν το ξέρει όμως. Η ελευθερία χάθηκε από πολύ νωρίς γιατί χάθηκε το δικαίωμα την επιλογής, της ελευθερίας της σκέψεις. Διαφωνώ όμως με τον όρο ανόητη πίστη. Δεν είναι θέμα ανοησίας το να πιστέψεις κάποιο ψέμα που έχει φυτευτεί από πολύ νωρίς, από τότε που κάποιος άρχισε να γνωρίζει τον κόσμο. Ανοησία είναι να μη θέλεις να πιστέψεις μια αλήθεια όταν αυτή υπάρχει μπροστά σου αλλά γκρεμίζει όσα γνώριζες μέχρι τώρα, λόγω εγωισμού και υπεροψίας. Ή βολέματος, αν προτιμάς. Τι τα θες όμως, τέτοιοι είμαστε, αστείοι εμείς, αστεία τα βλέπουμε όλα.

Dipanago,
μ’ αρέσει που διαφωνούμε, όχι στην ουσία αλλά στα σημεία. Απ ότι μου λες αναγνωρίζεις την αξία του Κυνόδοντα αλλά διαφωνείς με το timing. Έχω όμως την εντύπωση ότι τον αδικείς λίγο. Το κινηματογραφικό (κυρίως) παρελθόν δεν υπονομεύει σε καμία περίπτωση την αξία μιας σημερινής ταινίας αν αυτή είναι σωστά τεκμηριωμένη και τοποθετημένη. Όλα τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται έχουν σήμερα διεξοδικά αναλυθεί απείρως δεξιοτεχνικότερα από τον κινηματογράφο και κατά ένα μεγάλο μέρος τους, αντιμετωπιστεί στις σύγχρονες κοινωνίες, όπως και πάρα πολλά θέματα από πάρα πολλές ταινίες σήμερα. Ξέρεις όμως, δεν είναι και λίγα αυτά που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα μια τέτοια παραγωγή, από ταινίες του εξωτερικού μέχρι και τον σύγχρονο Έλληνα. Άλλωστε ο κινηματογράφος στην Ελλάδα είναι έτσι και αλλιώς χρόνια πίσω (κοίτα την αντιμετώπιση που είχε ο Κούτρας από το ΕΚΚ πριν ένα χρόνο) οπότε μπορείς να πεις ότι είναι ένα βήμα προόδου για εμάς. Βήμα στο σωστό δρόμο. Άλλωστε για να φτάσεις στο πανεπιστήμιο πρέπει πρώτα να περάσεις από το λύκειο. Το αστείο όμως είναι ότι ο πολύς κόσμος που απορρίπτει τον Κυνόδοντα δεν το κάνει γιατί απλά δεν τους αρέσει (εκεί είναι θέμα γούστου) αλλά γιατί δεν μπορεί να καταλάβει τον λόγο που διακρίνεται μια τέτοια ταινία, και κατ’ επέκταση την ίδια την ταινία. Αυτοί είναι που δεν μπορούν να ξεφεύγουν από τη σαγήνη του εύκολου εντυπωσιασμού, κατηγορώντας με υπεροπτικό ύφος κάτι που δεν καταλαβαίνουν αντί απλά προσπαθήσουν να δουν τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης. Γεγονός που αποτελεί χαρακτηριστικό του Έλληνα γενικότερα. Αλλά για να μιλήσω συγκεκριμένα, προσωπικά δεν είδα κάτι «εντυπωσιακό» που να τοποθετήθηκε σκοπίμως κάπου, εκτός κλίματος στην ταινία.
Βέβαια, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου, ο κυνόδοντας είναι (και πρέπει να είναι) μια είναι πολύ προσωπική ταινία. Για τον θεατή.

Ευχαριστώ για τα σχόλια

Την καλησπέρα μου σε όσους διαβάζουν…

The Escapist είπε...

Πολύ καλή η κριτική σου! Aν και έχει περάσει αρκετός καιρός απο τότε που την παρακολούθησα με ανοιχτό το στόμα δύσκολα ξεχνιέται...και τώρα που διάβασα το post σου ψήνομαι να ξαναχαθώ στoυς τέσσερις τειχους του Κυνόδοντα και στις έννοιες που εσωκλείονται μέσα του...και πιστεύω πως η ταινία ταιριάζει γάντι στην ελληνική κοινωνία (περισσότερο από κάθε άλλη δυτική κοινωνία) και στις έννοιες πολιτική, θρησκεία, παράδοση κτλ που ''ταλαιπωρούν'' αυτήν την χώρα και δεν την αφήνουν να πάει λίγο πιο μπροστά...

dipanago είπε...

Chris Z.,
δεν υποβαθμίζω τη σπουδαιότητα των επισημάνσεών που η ταινία κάνει, απλά λέω ότι η Ελληνική κοινωνία του 60 θα ήταν αυτή που θα είχε να κερδίσει από τον τόπο που επιλέχθηκε να γίνουν οι επισημάνσεις αυτές. Η έλλειψη της "καλλιτεχνικότητας" στην έμπνευση του σκηνοθέτη, περιορίζει τη λειτουργικότητα της ταινίας στην εποχή αυτή. "Αυτό που θέλει να πει ο σκηνοθέτης" είναι διαχρονικό, αλλά η επιλογή του θέματος και η μέθοδος υλοποίησης δεν αφήνουν την ταινία να λειτουργήσει στην σύγχρονη εποχή.
Επιπλέον οι ελλείψεις σε Φωτογραφία και μουσική δεν αναπληρώνονται με την αλήθεια του σεναρίου. Οι θεατές δεν υποχρεούνται να γυρίσουν στο λύκειο, πριμοδοτώντας τις Ελληνικές παραγωγές, έχοντας παρακολουθήσει ποιήματα σαν το Nord.
Αυτά είναι γνωστά στον σκηνοθέτη και γι αυτό το λόγο επιλέγει εύκολες Ελληνικές λύσεις που θα "σοκάρουν" το κοινό που έχει επιλέξει.
Πιο σημαντικό όμως από όλα αυτά νομίζω ότι είναι η δυνατότητα που δίνει το site σου να σχολιάζουμε και να ανταλλάσουμε τις απόψεις μας και σε ευχαριστώ γι αυτό.

CineTV-world είπε...

1. Παρακαλώ... Πάντως αν είσαι κριτικός, μπράβο... αν δεν είσαι, 1000 μπράβο (:p)... Και δεν το λέω για γλείψιμο (δεν το συνηθίζω άλλωστε), αλλά επειδή πραγματικά είναι εξαιρετικό το κείμενό σου.

2. "Όπως και στην πραγματικότητα, έτσι και στην ταινία, πραγματική ελευθερία υπάρχει αλλά δεν την αγγίζει κανείς"

Ναι, αυτό εννοούσα κι εγώ... Στην τελική όμως αν δεν την αγγίζει κανείς μας, είναι ιδεατή ελευθερία... Όλα στο μυαλό μας είναι...

3. "Διαφωνώ όμως με τον όρο ανόητη πίστη. Δεν είναι θέμα ανοησίας το να πιστέψεις κάποιο ψέμα που έχει φυτευτεί από πολύ νωρίς, από τότε που κάποιος άρχισε να γνωρίζει τον κόσμο. Ανοησία είναι να μη θέλεις να πιστέψεις μια αλήθεια όταν αυτή υπάρχει μπροστά σου αλλά γκρεμίζει όσα γνώριζες μέχρι τώρα"

Εγώ πάντως αναφερόμουν ΚΥΡΙΩΣ στην θρησκευτική πίστη... Όλοι λίγο-πολύ μεγαλώσαμε με τα χριστιανικά πιστεύω... αλλά τα γκρεμίσαμε όταν αρχίσαμε να ενηλικιωνόμαστε γιατί σκεφτήκαμε λίγο διαφορετικά τα πράγματα και καταλάβαμε πως δεν αξίζει να πιστεύουμε σε παραμυθάκια (καθαρά προσωπικές απόψεις εκφράζω φυσικά)...

Chris Karpis είπε...

Δεν ξέρω αν έχει ακούσει κανείς σας οτι η ταινία είναι "δανεισμένη" (πείτε το εμπνευσμένη αν θέλετε) απο τη μεξικάνικη ταινία "El castillo de la pureza" (1973).
Αυτό φυσικά δεν επηρρέασε τη γνώμη μου για τον Κυνόδοντα, η οποία είναι η καλύτερη, αλλά για το σκηνοθέτη, που επέλεξε να μην αναφέρει τίποτα για τη μεξικάνικη ταινία.
Φυσικά, κάποια στιγμή αυτό μαθεύτηκε, και έγινε χαμός. Κρίμα !
Η καλύτερη ελληνική ταινία των τελευταίων χρόνων να έχει απο πίσω της μια τέτοια ιστορία. Κρίμα !

Chris Z. είπε...

The Escapist,
Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο το κείμενο όσο και η ταινία. Να χαθείς ξανά μέσα στο σπίτι του κυνόδοντα και προς έκπληξή σου θα ανακαλύψεις πράγματα που δεν υπήρχαν εκεί την πρώτη φορά. Μια προβολή ποτέ δεν είναι αρκετή. Μη ξεχνάς όμως κάτι σημαντικό. Αυτοί που δεν αφήνουν μια χώρα να πάει μπροστά είναι οι ίδιοι οι κάτοικοί της (if you know what I mean).


dipanago φίλε,
μπορώ να μιλήσω μόνο με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Και αυτά είναι δύο: 1)o Κυνόδοντας δεν γυρίστηκε το 60 και 2)ο κυνόδοντας γυρίστηκε σήμερα. Η κοινωνία του 60 δεν μπόρεσε να παράγει μια τέτοια ταινία, αντίθετα η σημερινή μπορεί και το κάνει, ίσως χάρη σε ήδη «αναγνωρισμένες» μελέτες των θεμάτων της. Όμως δενομίζω πως οι άνθρωποι σήμερα κερδίζουν λιγότερα από μια επαναληπτική τοποθέτηση σε κάποια θέματα και επισημάνσεις που κάνει αλλά το αντίθετο. Ίσως γι αυτό σήμερα ο κυνόδοντας να μοιάζει περισσότερο επίκαιρος απ’ ότι παλιότερα. Πιο σίγουρος για αυτό που θέλει να πει. Αλλά νομίζω ελάχιστη σημασία έχουν αυτά μιας και την δεκαετία του 60 δεν υπήρχαμε, άρα δεν μπορούμε και να έχουμε πλήρη αντίληψη της εποχής εκείνης και των ανθρώπων της. Για να επανέλθω όμως στο παρόν, η έλλειψη της "καλλιτεχνικότητας" που βλέπεις εσύ, για μένα δεν υπάρχει. Νομίζω ότι η ταινία μια χαρά λειτουργεί στην εποχή της, απόδειξη το παραπάνω κείμενο που βασίστηκε αποκλειστικά σε σκέψεις μετά από αλλεπάλληλες προβολές. Επίσης, το ότι μια ταινία δεν έχει μουσική δεν σημαίνει ότι είναι καλλιτεχνικά ανέκφραστη. Ίσα ίσα που στη συγκεκριμένη περίπτωση ενισχύει περισσότερα τα λεγόμενα του σκηνοθέτη. Οπότε δεν μπορώ παρά να συμπεράνω το πόσο σίγουρος ήταν ο Λάνθιμος για αυτό που ήθελε να κάνει/πει. Όσο για τις λύσεις που χρησιμοποιεί για να σοκάρει τον θεατή (αν και δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο, πίστεψέ με), νομίζω ότι αποτελούν κομμάτι του συνολικού μοτίβου της ταινίας σε γενικότερο κλίμα, χωρίς να αποτελούν κάτι το παράταιρο. Είναι εντός κλίματος δηλαδή (και μιας και αναφέρθηκε ο Luis, θυμάσαι πως σόκαρε εκείνος ο σκύλος ο Ανδαλουσιανός;). Βέβαια, το πιο σημαντικό είναι η ανταλλαγή απόψεων που προσφέρει η συζήτηση πάνω σε μια τέτοια ταινία, εγώ απλά το κειμενάκι έγραψα. Και ευχαριστώ για την συμμετοχή σου εδώ.


bauer24,
κριτικός δεν είμαι αλλά μη ξεχνάς ότι για να γίνεις κριτικός πρέπει τουλάχιστον να αγαπάς τον κινηματογράφο, έτσι τουλάχιστον πιστεύω. Ίσως κάποιοι από αυτούς να αγαπάνε περισσότερο (από οτιδήποτε άλλο) τον εαυτό τους αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που δεν χωράει εδώ. Για την ελευθερία, ναι, συμφωνώ. Αλλά το πιο σωστό θα ήταν «όλα στο μυαλό μας ΔΕΝ είναι». Όσο για την θρησκευτική πίστη, αυτό είναι ένα πραγματικά τεράστιο κεφάλαιο το οποίο σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Πρόσφατα είχα μια τέτοια εκτενή συζήτηση με αφορμή το “Προσκύνημα στην Λούρδη” (Lourdes – 2009), ταινία την οποία σου προτείνω να δεις για να μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Σε κάτι πάντως όλοι πρέπει να πιστεύουμε για να συνεχίσουμε να πορευόμαστε. Και όπως το καταλαβαίνω, μάλλον θα πρέπει να τα δεχτώ και τα 1000.
Ευχαριστώ. ;)


curious_ape009,
αφού θέτεις το θέμα στα ίσια, θα σου απαντήσω. Έχοντας δει την ταινία που αναφέρεις μπορώ να σου πω ότι όσο έντονες είναι οι ομοιότητες, άλλο τόσο είναι και οι διαφορές μεταξύ των δύο ταινιών. Δεν μπορούμε όμως να παίζουμε το παιχνίδι της σύγκρισης διότι όπως όμως προείπα, το κινηματογραφικό παρελθόν δεν υπονομεύει σε καμία περίπτωση την αξία μιας σημερινής ταινίας αν αυτή είναι σωστά τεκμηριωμένη και τοποθετημένη. Ίσως να αλλοιώνει την πίστη κάποιων προς το πρόσωπο του Έλληνα σκηνοθέτη αλλά και αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Όπως αναφέρεται και στην τελευταία παράγραφο του κειμένου, για κάθε μεγάλη επιτυχία, πρέπει να υπάρχει και μια μεγάλη αδικία. Πολυσήμαντη πρόταση τελικά…


Την καλησπέρα μου σε άπαντες συμμετέχοντες και αναγνώστες.

dipanago είπε...

Chris Z.,
Την δεκαετία του 60 μπορεί εσείς να μην υπήρχατε. Ο Luis σόκαρε το 60 με τον Ανδαλουσιανό που ήταν ταινία του 1928. Απο τότε πολλά άλλαξαν και στον κινηματογράφο. Οταν είδα την ταινία δεν ήξερα και το παρασκήνιο για το "El castillo de la pureza" του 73.
Ισως έτσι να εξηγείται και η μυρωδιά του παλαιοκαιρισμένου που αναδίδει ο κυνόδοντας.

Ομως σε τελική ανάλυση, δεν είναι απαραίτητο να αρέσει σε όλους η εν λόγω ταινία.
Και πάλι ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Chris Z. είπε...

Μα αγαπητέ, αν μας άρεσαν ή δεν μας άρεσαν όλους τα ίδια πράγματα, ποιο θα ήταν το νόημα της διαφορετικότητάς μας?

Εγώ ευχαριστώ για την συμμετοχή σου εδώ…

Καλημέρα..

Chris Karpis είπε...

Συμφωνώ απόλυτα Chris Z.
Όπως προείπα, δεν άλλαξε η γνώμη μου για την ταινία όταν έμαθα την ιστορία της "αντιγραφής". Άλλαξε η γνώμη μου για το σκηνοθέτη. Αλλά, όπως και να έχει, θα προτιμούσα να μην υπήρχε καθόλου αυτή η ιστορία.

lt.aldo raine είπε...

γιατί έχω την εντύπωση ότι όταν δούμε το μεξικανικο...το κατόρθωμα του λάνθιμου θα μας φαίνεται ακόμα μεγαλύτερο?

καταπληκτικό το κείμενο...συμφωνώ σε όλα.

βεβαια ελπίζω να υπάρχει και συνεχεια γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα.

CineTV-world είπε...

Σαφέστατα θα πρέπει να αγαπάς τον κινηματογράφο για να γίνεις κριτικός, απλά μερικοί την έχουν δει κάπως... Τέλος πάντων, ναι να μην πάμε εκεί τη συζήτηση... Συμφωνώ πως ισχύει απόλυτα το όλα στο μυαλό μας ΔΕΝ είναι, αλλά κατάλαβες πως το εννοούσα εγώ... Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι στην τελική... Όσο για το Lourdes το φοβάμαι... αν έχει θρησκόληπτους να προσκυνάνε όλη την ώρα θα νευριάσω... :p Ναι, κάπου πρέπει να πιστεύουμε, αλλά δεν χρειάζεται να είναι κάποιο ανώτερο ον απ΄το υπερπέραν που δημιούργησε τα πάντα-όλα και που ταυτόχρονα είναι παντού...!!! Βέβαια δεν θα πω εγώ σε κανέναν σε τι να πιστεύει, απλά λέω την προσωπική μου άποψη...

ΥΓ: κλικ! :)

Chris Z. είπε...

lt.aldo raine,
Δεν ξέρω πως θα σου φανεί ο Κυνόδοντας μετά από την θέαση μιας/της άλλης ταινίας αλλά έχω την εντύπωση πως η άποψη σου θα παραμείνει ως έχει. Εννοείται πως ο Λάνθιμος έχει βάλει ψηλά τον πήχη αλλά δενομίζω ο ίδιος να έχει κάποιο πρόβλημα με αυτό. Όλοι αναμένουμε την συνέχεια. Και το ξέρει. Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

bauer24,
Mη το φοβάσαι το Lourdes. Μη το φοβάσαι και δεν θα σε απογοητεύσει. Χαίρομαι που βλέπω την άποψή σου για κάποια θέματα. Ελευθερία και σεβασμός της έκφρασης πάνω απ’ όλα. Πάντως θα ήθελα πολύ να δω τον κυνόδοντα μέσα στην επόμενη πεντάδα της ξενόγλωσσης. Ενδιαφέρον θα ήταν.

Ευχαριστώ άπαντες συμμετέχοντες

Καλησπέρα…

kioy είπε...

Καλησπέρα Chris!

Ένα θα πω: όσο έχουμε ανάγκη για καλές ταινίες, άλλη τόση είναι η ανάγκη για τη βαθιά εισβολή στο οργανικό "είναι" ενός φιλμ. Μια ταινία, υπάρχει μέσα από εμάς, τις λίμνες των αντανακλάσεών μας, και την προοπτική των οριζόντων μας. Τις λίμνες αν ενώσουμε ίσως φτάσουμε θάλασσα. Ίσως ανοίξουμε, διαπλατυνθούμε στην αβέβαιη αναμέτρησή μας με το άπειρο. Μερικές ματιές, σαν τη δική σου, αναγκαίες για το ταξίδι...

Το film αγαπημένο!

Chris Z. είπε...

Καλησπέρα Kioy,
Χαίρομαι που βρήκες την άποψή μου χρήσιμη. Ωστόσο, το οργανικό «είναι» μιας ταινίας αλλάζει από θεατή σε θεατή. Ίσως γι αυτό και ο Κυνόδοντας διχάζει όσο καμιά άλλη Ελληνική ταινία. Έχει ενδιαφέρον πάντως..

Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο σου…

Unknown είπε...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ,ΑΡΤΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.