Bright Star (2009)

Εμπνευσμένο από τη λονδρέζικη ποιητική ρομαντικότητα του 19ου αιώνα και αφιερωμένο σε έναν αξιοδάκρυτο έρωτα που δεν πρόλαβε να ανθίσει, το Bright Star φιλοδοξεί από την μια να αναγνωρίζεται ως μια αξιομνημόνευτη και αξιέραστη παραγωγή για τους περισσότερο ρομαντικούς και από την άλλη, ως πηγή δακρύβρεχτης έμπνευσης για τους περισσότερο ανήσυχους και δημιουργικούς θεατές. Ο στόχος που τελικά καταφέρνει να κατακτήσει δεν είναι κανένας από τους προαναφερθέντες δύο, κατορθώνει όμως να ολοκληρώσει την ιστορία με μια σεβαστή αξιοπρέπεια, ακόμα και αν δεν καταφέρνει να μετατρέψει τους πρωταγωνιστές του σε Αιώνιους Εραστές μιας άλλης εποχής.

Η Campion αγκαλιάζει την αληθινή ιστορία του Άγγλου ποιητή John Keats με την άσημη δεσποινίδα Fanny Brawne και προσπαθεί να εκμαιεύσει το δράμα που αναπνέει μέσα στην σχέση τους. Ένα δράμα που βασίζεται τόσο στον καταπιεσμένο έρωτα των δυο που έπρεπε να παραμείνει κρυφός (μέχρι τελικά να αποκαλυφθεί, χωρίς καμία ντροπή), όσο και στον άδικο χαμό του νεαρού ποιητή στην ηλικία των 25 ετών, και κατ’ επέκταση, στην πρόωρη λήξη μιας δυνατής σχέσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Παρά τις προθέσεις της όμως, η σκηνοθέτις αδυνατεί να εμβαθύνει στην ψυχική δίνη των δύο πρωταγωνιστών και παραδίδεται άνευ όρων σε μια επιφανειακή αφήγηση η οποία αναλώνεται στην ανάγνωση ποιημάτων και στίχων, τόσο του Keats, όσο και άλλων διάσημων ποιητών, που επηρέασαν με τα λόγια τους τον κόσμο ολάκερο. Και ενώ οι Lord Byron και John Milton θα ήταν περήφανοι που το έργο τους βρίθει αναφορών στην ταινία, σιγά-σιγά αντιλαμβάνεσαι ότι οι πνευματώδεις στίχοι παραμένουν ασφυκτικά περιορισμένοι στα στενά όρια των μεμονωμένων αναγνώσεων, χωρίς να τους δίνεται η ευκαιρία να ανθίσουν σαν διαλεχτά λουλούδια σε έναν ακτινοβολούντα κήπο , τουλάχιστον όχι όσο θα ήθελε η ίδια η Campion.

Και αυτό διότι ένα ποίημα, όπως και ο έρωτας, κατανοείται μέσω των αισθήσεων με σκοπό να γαληνεύσει, να ενθαρρύνει και κυρίως, να θρέψει την ψυχή του εκάστοτε αναγνώστη. Όμως η ποιητική εξιστόρηση της Campion αδυνατεί να μεταδώσει τα συναισθήματα των δύο πρωταγωνιστών στον θεατή, όλα εκτός από ένα σημαντικό. Στο ασφυκτικό φινάλε (και την μόνη ίσως σκηνή που δεν σχετίζεται με την ποιητική αύρα της ατμόσφαιρας) ο θεατής θα βιώσει την περίλυπη ψυχή της Brawne η οποία καλείται να αντιμετωπίσει την είδηση της απώλειας του Keats και του θανάτου ενός έρωτα ζωής που έζησε για μια στιγμή αλλά έμεινε για πάντα χαραγμένος στην καρδιά και την μνήμη της ιστορίας. Έτσι η σκηνοθέτις θα διασώσει το όλο εγχείρημα από την συναισθηματική χρεωκοπία, αποδεικνύοντας παράλληλα την καλλιτεχνική της δυναμική, δεν θα κατορθώσει όμως να μετατρέψει και την ίδια την ταινία σε ένα λαμπρό αστέρι που θα σκορπίσει την αίγλη του φωτός του στην ψυχή του θεατή.

Chris Zafeiriadis