Ο Tucker και ο Dale, επιθυμούν την γαλήνη στην ζωή τους. Ο ένας αναζητά την ηρεμία μιας καλύβας στην ησυχία του δάσους και ο άλλος την θαλπωρή μιας γυναικείας αγκαλιάς. Και οι δύο αυτοί χαρακτήρες θα παλέψουν για την επίτευξη των στόχων τους, αντιμέτωποι με ένα απροσδιόριστο κακό που προσπαθεί να τους στερήσει τη θέληση. Κάπου εκεί, εμφανίζεται και μια ομάδα ομορφόπαιδων που τους περνάει για ψυχοπαθείς δολοφόνους.
Δίχως να ντρέπεται ούτε στιγμή γι’ αυτό που επιθυμούσε να είναι και χωρίς να χαρίζει το παραμικρό σε όποιον μελιστάλακτα θα ήθελε να το κατηγορήσει για διάθεση λογοκλοπής, το Tucker and Dale εναντιώνεται και προσπερνάει όλες τις κολεγιόπαιδες ταινίες της αμερικάνικης βλαχιάς, καταλήγοντας σε ένα απολαυστικό homage στα ομιχλώδη δάση και τις ξύλινες καλύβες ενός αιματοβαμμένου κινηματογραφικού είδους. Ενός είδους μέσα από το οποίο έχουν παρελάσει αγαπημένοι ήρωες και αντιήρωες, οι οποίοι κατακρεούργησαν και κατακρεουργήθηκαν τα τελευταία τριάντα και βάλε, χρόνια (σ)το αμερικανικό σινεμά, με την διαφορά ότι εδώ, παράλληλα με τους πολυσχιδείς πίδακες αίματος, ξεχειλίζει και μια σπάνια διάθεση σεβασμού προς τον θεατή.
Στη ταινία δεν υπάρχει καμία σκηνοθετική αριστοτεχνία, ούτε η παραμικρή σεναριακή επανάσταση. Υπάρχει όμως μια ερεθιστικά απολαυστική συνοχή στο λόγο του writer – director Eli Craig, ο οποίος εσκεμμένα προσπάθησε και τελικά κατασκεύασε μια αρτιμελώς εκκωφαντική κωμωδία τρόμου. Μια κωμωδία τρόμου η οποία μπορεί να φαίνεται λουσμένη στο αίμα της κολεγιακής ασυναρτησίας, αφιερώνεται όμως στη δύναμη του έρωτα που έχει μάθει να ανθίζει στα πιο αλλόκοτα μέρη, στους πιο ξερούς βαλτότοπους και στα πιο απομονωμένα αγροτόσπιτα της απολίτιστης επαρχίας. Άλλωστε η χωριάτική ψυχή των δύο πρωταγωνιστών του τίτλου, διαθέτει λιγότερα πάθη και περισσότερη αγνότητα, από την διεφθαρμένη και αστική κακεντρέχεια («Evil») όλων των κουφιοκέφαλων αστών μαζί.
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι μπουρζουάδες σινεφίλ θα αγνοήσουν την επική αυτή ιστορία, οι σοφιστικέ θα την υποτιμήσουν χωρίς να την διαβάσουν καν, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, ακομπλεξάριστοι εικονολάτρες, θα αντικρύσουν την λάμψη ενός μικρού διαμαντιού. Ενός διαμαντιού που παραδίδει μαθήματα επάνω στο φιλτράρισμα των επιρροών και την μετουσίωση της γνήσιας σινεφιλίας σε εικόνες, μέσω μιας αφελούς ιστορίας που σε ζοφερούς καιρούς θα σε ψυχαγωγήσει με έναν κωμικό τρόπο (ίσως ακόμα και να δακρύσεις από τα γέλια) και ποτέ δεν πρόκειται να εκμεταλλευτεί την αγάπη σου για τέτοιου είδους ταινίες. Αντίθετα, μάλλον θα την ενισχύσει. Και επειδή η ζωή είναι μικρή και οι απολαύσεις λίγες, μάλλον θα πρέπει να μάθουμε να κυνηγάμε τα μικρά εκείνα πράγματα που μας κάνουν να χαμογελάμε.
Το “Tucker and Dale vs Evil” μοιάζει να είναι ένα από αυτά.
Δίχως να ντρέπεται ούτε στιγμή γι’ αυτό που επιθυμούσε να είναι και χωρίς να χαρίζει το παραμικρό σε όποιον μελιστάλακτα θα ήθελε να το κατηγορήσει για διάθεση λογοκλοπής, το Tucker and Dale εναντιώνεται και προσπερνάει όλες τις κολεγιόπαιδες ταινίες της αμερικάνικης βλαχιάς, καταλήγοντας σε ένα απολαυστικό homage στα ομιχλώδη δάση και τις ξύλινες καλύβες ενός αιματοβαμμένου κινηματογραφικού είδους. Ενός είδους μέσα από το οποίο έχουν παρελάσει αγαπημένοι ήρωες και αντιήρωες, οι οποίοι κατακρεούργησαν και κατακρεουργήθηκαν τα τελευταία τριάντα και βάλε, χρόνια (σ)το αμερικανικό σινεμά, με την διαφορά ότι εδώ, παράλληλα με τους πολυσχιδείς πίδακες αίματος, ξεχειλίζει και μια σπάνια διάθεση σεβασμού προς τον θεατή.
Στη ταινία δεν υπάρχει καμία σκηνοθετική αριστοτεχνία, ούτε η παραμικρή σεναριακή επανάσταση. Υπάρχει όμως μια ερεθιστικά απολαυστική συνοχή στο λόγο του writer – director Eli Craig, ο οποίος εσκεμμένα προσπάθησε και τελικά κατασκεύασε μια αρτιμελώς εκκωφαντική κωμωδία τρόμου. Μια κωμωδία τρόμου η οποία μπορεί να φαίνεται λουσμένη στο αίμα της κολεγιακής ασυναρτησίας, αφιερώνεται όμως στη δύναμη του έρωτα που έχει μάθει να ανθίζει στα πιο αλλόκοτα μέρη, στους πιο ξερούς βαλτότοπους και στα πιο απομονωμένα αγροτόσπιτα της απολίτιστης επαρχίας. Άλλωστε η χωριάτική ψυχή των δύο πρωταγωνιστών του τίτλου, διαθέτει λιγότερα πάθη και περισσότερη αγνότητα, από την διεφθαρμένη και αστική κακεντρέχεια («Evil») όλων των κουφιοκέφαλων αστών μαζί.
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι μπουρζουάδες σινεφίλ θα αγνοήσουν την επική αυτή ιστορία, οι σοφιστικέ θα την υποτιμήσουν χωρίς να την διαβάσουν καν, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, ακομπλεξάριστοι εικονολάτρες, θα αντικρύσουν την λάμψη ενός μικρού διαμαντιού. Ενός διαμαντιού που παραδίδει μαθήματα επάνω στο φιλτράρισμα των επιρροών και την μετουσίωση της γνήσιας σινεφιλίας σε εικόνες, μέσω μιας αφελούς ιστορίας που σε ζοφερούς καιρούς θα σε ψυχαγωγήσει με έναν κωμικό τρόπο (ίσως ακόμα και να δακρύσεις από τα γέλια) και ποτέ δεν πρόκειται να εκμεταλλευτεί την αγάπη σου για τέτοιου είδους ταινίες. Αντίθετα, μάλλον θα την ενισχύσει. Και επειδή η ζωή είναι μικρή και οι απολαύσεις λίγες, μάλλον θα πρέπει να μάθουμε να κυνηγάμε τα μικρά εκείνα πράγματα που μας κάνουν να χαμογελάμε.
Το “Tucker and Dale vs Evil” μοιάζει να είναι ένα από αυτά.
Chris Zafeiriadis
2 σχόλια:
Θεϊκό. Από τις λίγες φορές που γέλασα με την ψυχή μου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι καταντάει γελοίο, αλλά απεναντίας ίσα ίσα που κρατάει ιδανικά της ισορροπίες μεταξύ κωμωδίας και τρόμου. Αν και προς το τέλος χάνει λίγο από την φρεσκάδα του αλλά δεν πειράζει. Μακάρι να βλέπαμε πιο συχνά τέτοια πρωτότυπα ταινιάκια. Ήδη καλτ.
3,5/5: Αρκετά καλή
Και μακάρι να εμφανίζονταν συχνότερα άνθρωποι με αγάπη και μεράκι γι αυτό που κάνουν. Όπως τα λες είναι, ήδη καλτ..
Καλησπέρα..
Δημοσίευση σχολίου