Τον Albert Nobbs θα τον κοιτάξεις στα μάτια και θα τον αναγνωρίσεις ως έναν από τους πιο ιδιαίτερους και μοναχικούς χαρακτήρες που έκαναν την εμφάνισή τους στη μεγάλη οθόνη. Ανάμεσα στην σιωπηρή μοναξιά και την περιρρέουσα μελαγχολία (που με μαεστρία έχει οικειοποιηθεί ο Rodrigo García στα δικά του σκηνοθετικά μάτια), θα αντικρίσεις την ελπίδα, την προσμονή και τον ταπεινό (αλλά όχι ταπεινωμένο) πόθο ενός ανθρώπου καταδικασμένου να εξαπατά, φορώντας αδιάκοπα το προσωπείο ενός «άλλου». Κάπου εκεί, θα αντικρίσεις και την ανήλεη κατάληξη που επιφυλάσσει η μοίρα, που ενώ μέχρι τώρα σου έχει κλέψει τα πάντα (λες και μια ζωή χωρίς ταυτότητα δεν είναι αρκετή για να την ικανοποιήσουν), πρέπει τώρα να σου πάρει και την τελευταία ρανίδα του ύστατου ονείρου σου - για να έρθουν όλα στα ίσια τους, που λένε.
Σεμνός, ταπεινός και αρκούντως προσποιητός, ο Albert Nobbs (με την εκφραστικά σαρωτική Glenn Close να εξωτερικεύει μια υπόγεια συμπόνια για τον χαρακτήρα) είναι εκείνος που κατοικεί στην πραγματικότητα μιας ψευδαίσθησης. Δεν έχει σημασία αν είναι μια γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άντρα, ένας ονειροπόλος μεταμφιεσμένος σε ρεαλιστή ή ένας φυγάς μεταμφιεσμένος σε υπηρέτη. Η ταυτότητα του «άλλου» που από καιρό έχει φορέσει, είναι και η μοναδική που διαθέτει, μιας και η πραγματικότητα χάθηκε (και ίσως ξεχάστηκε) στο πέρασμα του χρόνου. Είναι ο εγκλεισμένος σωματικώς - αλλά όχι και πνευματικώς - πάντα όμως τυχερός που ακόμα διαθέτει την ικανότητα να ονειρεύεται την ευκαιρία που ακόμα δεν ήρθε, θύμα μιας παιδεμένης ζωής που ποτέ δεν έκανε εκπτώσεις.
Όμως δεν έχει νόημα να υποφέρεις για τον χρόνο που πέρασε, αλλά να αναζητάς το νόημα στον χρόνο που έρχεται και νέμεται τις ευκαιρίες. Έτσι ποθείς την ελευθερία που δεν γεύτηκες ποτέ, παλεύεις για το ανέφικτο που πίστεψες για εφικτό και προσπαθείς να κατακτήσεις το όνειρο, ακόμα και όταν αυτό βρίσκεται «αλλού». Και τότε θα μάθεις ότι από την ψευδαίσθηση δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξεφύγεις και αν ακόμα προσπαθήσεις να φύγεις μακριά, δεν θα κατορθώσεις ούτε την πόρτα πίσω να κλειδώσεις. Και ως μοναχικός θεατής θα συνειδητοποιήσεις ότι για το σιωπηρό αυτό, «Αμερικανικού» (βλ. Corbijn) διαμετρήματος, αριστούργημα, δεν χρειάζεται να πεις πολλά. Έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα εκτιμήσουν, θα συνομιλήσουν και τελικά θα βυθιστούν στους απέραντους ωκεανούς μοναξιάς που κατοικούν στα αλγεινά μάτια τού πρωταγωνιστή του.
Σεμνός, ταπεινός και αρκούντως προσποιητός, ο Albert Nobbs (με την εκφραστικά σαρωτική Glenn Close να εξωτερικεύει μια υπόγεια συμπόνια για τον χαρακτήρα) είναι εκείνος που κατοικεί στην πραγματικότητα μιας ψευδαίσθησης. Δεν έχει σημασία αν είναι μια γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άντρα, ένας ονειροπόλος μεταμφιεσμένος σε ρεαλιστή ή ένας φυγάς μεταμφιεσμένος σε υπηρέτη. Η ταυτότητα του «άλλου» που από καιρό έχει φορέσει, είναι και η μοναδική που διαθέτει, μιας και η πραγματικότητα χάθηκε (και ίσως ξεχάστηκε) στο πέρασμα του χρόνου. Είναι ο εγκλεισμένος σωματικώς - αλλά όχι και πνευματικώς - πάντα όμως τυχερός που ακόμα διαθέτει την ικανότητα να ονειρεύεται την ευκαιρία που ακόμα δεν ήρθε, θύμα μιας παιδεμένης ζωής που ποτέ δεν έκανε εκπτώσεις.
Όμως δεν έχει νόημα να υποφέρεις για τον χρόνο που πέρασε, αλλά να αναζητάς το νόημα στον χρόνο που έρχεται και νέμεται τις ευκαιρίες. Έτσι ποθείς την ελευθερία που δεν γεύτηκες ποτέ, παλεύεις για το ανέφικτο που πίστεψες για εφικτό και προσπαθείς να κατακτήσεις το όνειρο, ακόμα και όταν αυτό βρίσκεται «αλλού». Και τότε θα μάθεις ότι από την ψευδαίσθηση δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξεφύγεις και αν ακόμα προσπαθήσεις να φύγεις μακριά, δεν θα κατορθώσεις ούτε την πόρτα πίσω να κλειδώσεις. Και ως μοναχικός θεατής θα συνειδητοποιήσεις ότι για το σιωπηρό αυτό, «Αμερικανικού» (βλ. Corbijn) διαμετρήματος, αριστούργημα, δεν χρειάζεται να πεις πολλά. Έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα εκτιμήσουν, θα συνομιλήσουν και τελικά θα βυθιστούν στους απέραντους ωκεανούς μοναξιάς που κατοικούν στα αλγεινά μάτια τού πρωταγωνιστή του.
Chris Zafeiriadis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου