Καθαρόαιμο δείγμα ευρωπαϊκής κοπής, το Tomboy της writer – director Céline Sciamma, αναπνέει ανάμεσα στην παιδική αφέλεια και την εφηβική αναζήτηση, προσπαθώντας να εντρυφήσει στις ψυχολογική ανησυχίες που διέπουν την συγκεκριμένη ηλικία, παρουσιάζοντας όμως μόνο ένα μέρος αυτών. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά τα πράγματα, μιας και στην ηλικία των 11-14 όλος ο κόσμος φαντάζει από την μία ελεύθερος προς κατάκτηση και από την άλλη έτοιμος να σε καταβροχθίσει σαν ορεκτικό. Κάπου εκεί αναπνέει και η Laure.
Ο νεαρός αυτός χαρακτήρας (hats off για την μικρή Zoé Héran) θέτει ευθέως αλλά σιωπηλά τα ερωτήματά και την ανησυχία ενός παιδιού στον θεατή. Έχοντας μόλις μετακομίσει σε μια καινούρια γειτονιά (η οποία συνεπάγεται καινούριο σχολείο, καινούριες παρέες και το σημαντικότερο, καινούριο σπίτι, άρα καινούριο προσωπικό περιβάλλον) το μικρό αυτό κορίτσι με το αγορίστικο μαλλί, το αγορίστικο σώμα και την σχεδόν αγορίστικη συμπεριφορά, πρέπει να προσαρμοστεί στα καινούρια δεδομένα της ζωής του. Και θα το κάνει αφήνοντας τους συνομήλικούς της να πιστεύουν ότι η αγορίστικη εμφάνιση είναι η μοναδική αλήθεια. Χρησιμοποιεί έτσι, τον όνομα Michaël για να καμουφλάρει την θηλυκή της φύση, χάριν την προσαρμογής. Και το κάνει άψογα. Στα παιχνίδια, το ποδόσφαιρο, το κολύμπι, ακόμα και στους αιματηρούς καβγάδες που τα νεαρά αγόρια συχνά αρέσκονται να μπλέκουν. Μέχρι και παραλίγο έρωτα καταφέρνει να δημιουργήσει με την συνομήλικη Lisa και αυτή είναι η πτυχή της ανησυχίας που ξεπερνάει την παιδικότητα, εντασσόμενη καθαρά στην αλήθεια της εφηβείας.
Με αυτό τον τρόπο το αγοροκόριτσο του τίτλου μοιράζεται σε δύο κόσμους. Ο ένας εντός του σπιτιού και ο άλλος εκτός. Όσο παραμένει εντός σπιτιού, βρίσκεται μέσα στα όρια της προστατευμένης πραγματικότητας του κοριτσιού, παίζοντας παιχνίδια με τον πατέρα της και διαβάζοντας παραμύθια με την μικρότερή της αδερφή. Όταν όμως περνάει στον έξω κόσμο, οικειοποιείται το αρσενικό και «παλεύει» για την παρουσία του ατόμου στην παρέα, στην αθώα και αγνή αυτή μικρογραφία της κοινωνίας. Έτσι δημιουργείται ένα εύθραυστο μυστικό, με διαφορετική όψη για τους δύο κόσμος. Οι «μέσα» δεν χρειάζεται να μάθουν για τον παρουσία Michaël, ενώ οι «έξω» δεν πρέπει απ’ ουδενί να γνωρίσουνε την Laure.
Η Sciamma αρνείται να αναζητήσει τις ευθύνες του ψέματος. Ή καλύτερα, της απόκρυψης της αλήθειας, αφήνοντας την δουλειά αυτή για τον θεατή. Αναζητά όμως την λύτρωση. Και την βρίσκει την στιγμή της γέννησης ενός νέου ανθρώπου. Η εγκυμονούσα μητέρα της Laure φέρνει στον κόσμο μια νέα ψυχή, έναν νέο άνθρωπο που καλείται και αυτός με την σειρά του να αντιμετωπίσει το καινούριο του περιβάλλον, ενώ παράλληλα αναγκάζει την Laure να ξαναγεννηθεί στη νέα της γειτονιά, παρουσιάζοντας αυτή την φορά την αλήθεια φορεμένη στο σώμα της και μετουσιωμένη σε ένα κοριτσίστικο μπλε φόρεμα. Ρίχνει έτσι την αυλαία, με την Laure τιμωρημένη και συνειδητοποιημένη για τις επιπτώσεις της πράξης της αλλά παράλληλα χαμογελαστή προς έναν κόσμο ο οποίος μοιάζει έτοιμος να γνωρίσει την πραγματική της ταυτότητα.
Ο νεαρός αυτός χαρακτήρας (hats off για την μικρή Zoé Héran) θέτει ευθέως αλλά σιωπηλά τα ερωτήματά και την ανησυχία ενός παιδιού στον θεατή. Έχοντας μόλις μετακομίσει σε μια καινούρια γειτονιά (η οποία συνεπάγεται καινούριο σχολείο, καινούριες παρέες και το σημαντικότερο, καινούριο σπίτι, άρα καινούριο προσωπικό περιβάλλον) το μικρό αυτό κορίτσι με το αγορίστικο μαλλί, το αγορίστικο σώμα και την σχεδόν αγορίστικη συμπεριφορά, πρέπει να προσαρμοστεί στα καινούρια δεδομένα της ζωής του. Και θα το κάνει αφήνοντας τους συνομήλικούς της να πιστεύουν ότι η αγορίστικη εμφάνιση είναι η μοναδική αλήθεια. Χρησιμοποιεί έτσι, τον όνομα Michaël για να καμουφλάρει την θηλυκή της φύση, χάριν την προσαρμογής. Και το κάνει άψογα. Στα παιχνίδια, το ποδόσφαιρο, το κολύμπι, ακόμα και στους αιματηρούς καβγάδες που τα νεαρά αγόρια συχνά αρέσκονται να μπλέκουν. Μέχρι και παραλίγο έρωτα καταφέρνει να δημιουργήσει με την συνομήλικη Lisa και αυτή είναι η πτυχή της ανησυχίας που ξεπερνάει την παιδικότητα, εντασσόμενη καθαρά στην αλήθεια της εφηβείας.
Με αυτό τον τρόπο το αγοροκόριτσο του τίτλου μοιράζεται σε δύο κόσμους. Ο ένας εντός του σπιτιού και ο άλλος εκτός. Όσο παραμένει εντός σπιτιού, βρίσκεται μέσα στα όρια της προστατευμένης πραγματικότητας του κοριτσιού, παίζοντας παιχνίδια με τον πατέρα της και διαβάζοντας παραμύθια με την μικρότερή της αδερφή. Όταν όμως περνάει στον έξω κόσμο, οικειοποιείται το αρσενικό και «παλεύει» για την παρουσία του ατόμου στην παρέα, στην αθώα και αγνή αυτή μικρογραφία της κοινωνίας. Έτσι δημιουργείται ένα εύθραυστο μυστικό, με διαφορετική όψη για τους δύο κόσμος. Οι «μέσα» δεν χρειάζεται να μάθουν για τον παρουσία Michaël, ενώ οι «έξω» δεν πρέπει απ’ ουδενί να γνωρίσουνε την Laure.
Η Sciamma αρνείται να αναζητήσει τις ευθύνες του ψέματος. Ή καλύτερα, της απόκρυψης της αλήθειας, αφήνοντας την δουλειά αυτή για τον θεατή. Αναζητά όμως την λύτρωση. Και την βρίσκει την στιγμή της γέννησης ενός νέου ανθρώπου. Η εγκυμονούσα μητέρα της Laure φέρνει στον κόσμο μια νέα ψυχή, έναν νέο άνθρωπο που καλείται και αυτός με την σειρά του να αντιμετωπίσει το καινούριο του περιβάλλον, ενώ παράλληλα αναγκάζει την Laure να ξαναγεννηθεί στη νέα της γειτονιά, παρουσιάζοντας αυτή την φορά την αλήθεια φορεμένη στο σώμα της και μετουσιωμένη σε ένα κοριτσίστικο μπλε φόρεμα. Ρίχνει έτσι την αυλαία, με την Laure τιμωρημένη και συνειδητοποιημένη για τις επιπτώσεις της πράξης της αλλά παράλληλα χαμογελαστή προς έναν κόσμο ο οποίος μοιάζει έτοιμος να γνωρίσει την πραγματική της ταυτότητα.
Chris Zafeiriadis
2 σχόλια:
Εξαιρετικη ταινια και γι ακομα μια φορα εκπληκτικο κειμενο!!ειναι παντα ενδιαφερον να εισβαλλεις εστω για λιγο σε μια παιδικη κοινωνια.Ολοι θα βρουμε κατι γνωριμο εκει οσα χρονια κι αν εχουν περασει..στις σκληρες αληθειες που εχουμε πει ή εχουμε ακουσει,στους απαραβατους κανονες της παιδικης παρεας,σε μια φαση ζωης ακομα ανεπηρεαστη απο κοινως παραδεδεγμενους κανονες και πρεπει που ομως παραλληλα διασωζει μια σχεδον πρωτογονη ανωριμοτητα.
Όπως τα λες Βανέσα, ανεπηρέαστη.
Χαίρομαι που σου άρεσε.
Ελπίζω να σε βλέπουμε συχνότερα. ;)
Δημοσίευση σχολίου